‘Dit is onze eerste en meteen ook onze laatste plaat!’ klonk het
resoluut, toen Manic Street Preachers in 1992 hun debuutplaat
‘Generation Terrorists’ op de markt gooiden. Omdat je van de
angry young Welshmen op dat moment alles kon verwachten,
was vrijwel niemand echt verbaasd dat de groep onder het motto
‘Allez, nog ene om het af te leren’ al snel met een tweede en een
derde plaat voor de dag kwam. Intussen zijn we vijftien jaar later
en ligt er nog maar eens een nieuw studioalbum in de winkels. ‘Send
Away the Tigers’ is de achtste in een respectabele reeks, die niet
volledig is zonder greatest hits-plaat (‘Forever Delayed’) en de
fantastische b-kantjes- en outtakes-verzameling (‘Lipstick
Traces’).
Ondanks die productiviteit hebben de Manics nooit echt de indruk
gegeven met volle teugen te genieten van het rocksterrenbestaan en
van het megasucces dat hen – vooral sinds ‘Everything Must Go’ uit
1996 – te beurt is gevallen. De groep heeft natuurlijk een aantal
serieuze tegenslagen gekend (de onopgehelderde verdwijning van
Richey Edwards, de dood van vriend en manager Philip Hall), toch
lijken het in de eerste plaats de nevenverschijnselen van de job –
platen promoten, toeren, interviews geven – die er elke keer te
veel aan zijn en ertoe leiden dat elke nieuwe cd wordt begeleid
door het onheilspellende zinnetje ‘Dit zou wel eens onze laatste
kunnen zijn…’
Toen zanger-gitarist James Dean Bradfield
en bassist-tekstschrijver Nicky Wire vorig jaar
hun eerste soloplaten op de markt gooiden, leek het er inderdaad
sterk op dat een nieuwe MSP-plaat niet voor meteen was. Toen een
paar maanden geleden dan toch een opvolger voor Lifeblood werd
aangekondigd voor begin mei, gingen we er dan ook van uit dat die
releasedatum nog wel een paar keer zou worden opgeschoven. Lekker
niet, dus. De groep, die op haar laatste platen leek te evolueren
naar steeds ernstigere, niet altijd even vlot in het oor (soms
zelfs zwaar op de maag) liggende muziek, pakt nog geen jaar na de
solo-exploten van Bradfield en Wire dus verrassend (snel) uit met
‘Send Away the Tigers’. Het is meteen de meest toegankelijke plaat
die de groep ooit maakte, want Beadfield, Wire en Moore grijpen
nadrukkelijk terug naar de sound van hun eerste cd’s en die van
succesplaten ‘Everything Must Go’ en ‘This Is My Truth, Tell Me
Yours’.
Het nieuwe materaal doet dan ook van meet af héél erg vertrouwd
aan. Deze terugkeer naar de roots heeft hen alvast geen windeieren
gelegd. De eerste single van de plaat, het ongewoon opgewekt en
opgeruimd klinkende ‘Your Love Alone’ (met vocale bijstand van
Cardigan Nina Persson) is niet bepaald de beste MSP-song ooit, hij
is in eigen land wél goed voor één van de grootste hits die de
groep ooit scoorde. Maar ondanks het feit dat de tekst – volgens
insiders – zou gericht zijn aan Richey Edwards staan er echt wel
véél betere dingen op ‘Send Away the Tigers’. De titeltrack (en
opener) van de cd bijvoorbeeld, die meteen het beste doet verhopen:
de song klinkt als een soort missing link tussen de ‘Everything
Must Go’- en ‘This Is My Truth Tell Me Yours’-periode, en
combineert ‘verantwoorde bombast’ met een onweerstaanbaar refrein.
Ook de strijkers, in ’96 mee verantwoordelijk voor het succes van
de singles ‘Design For Life’ en ‘Everything Must Go’, tekenen
present en niet toevallig zorgt dat ook nu weer voor enkele
hoogtepunten met ‘Indian Summer’, ‘Autumnsong’ en ‘The Second Great
Depression’. ‘Underdogs’ katapulteert de luisteraar dan weer
vijftien jaar terug in de tijd, naar ‘Generation Terrorists’. De
song kan zowaar opgevat worden als een bedankje aan het adres van
de ‘freaks’, die de groep van bij het begin hebben gesteund
(volgens – alweer – insiders een indicatie dat dit wel eens echt de
laatste plaat zou kunnen zijn).
Geen ‘verdieping’ dus maar veeleer ‘uitbreiding’ of ‘een
retrospectieve met nieuwe songs’, zo kan dit album nog het best
omschreven worden. Er staan echt erg sterke songs op ‘Send Away the
Tigers’, maar de mayonaise pakt niet altijd. In sommige tracks is
het evenwicht tussen bombarie en deugdelijke song ver zoek en
schurkt de groep gevaarlijk dicht aan tegen opgezwollen
stadionrock, andere nummers doen dan weer vermoeden dat de band er
zich veel te gemakkelijk van af wilde maken. Als dit een debuut was
dan vonden we dit ongetwijfeld een leuk en pretentieloos plaatje
(met sterke teksten, zowaar!), van een groep met een oeuvre als dat
van de Manic Street Preachers hadden we meer en beter verwacht. Een
halve teleurstelling. ..
