De decadentie bereikte op het einde van de jaren zeventig een nieuw hoogtepunt toen de beruchte Studio 54 zijn deuren opende om ze nog geen twee jaar later weer te moeten sluiten wegens massale fraude en belastingsontduiking. Maar in die twee jaar bereikte de club een naam en faam waar velen alleen maar van kunnen dromen.
Er broeide dan ook iets in New York in die dagen. Het tuig van de richel had zijn drie-akkoordenrammelrock, en voor de leeghoofdige hedonisten was er de door pompende bassen voortgedreven beat van de disco. Het zou evenwel niet lang duren voor beide groepen elkaar zouden vinden via uitstapjes langs de new wave en no wave. Het in dezelfde periode opgerichte ZE Records haalde niet alleen de mosterd bij new wave-artiesten maar ook bij funk en disco, waardoor de "kunstzinnigere variant" ontstond die "mutant disco" gedoopt werd. Suicide, Was (Not Was) en Kid Creole And The Coconuts behoren tot de bekendste artiesten van deze stroming, die vooral eendagsvliegen en obscure namen voortbracht.
Twintig jaar later heeft ZE niet alleen enkele knappe verzamelaars uitgebracht met het beste uit die periode, maar blijken ook enkele hedendaagse artiesten met een knoert van een nostalgiekater te kampen. Zo ook Strategy, ofte Paul Dickow. In 1999 debuteerde hij met het album Delight, dat bol stond van de electronummers die overduidelijk knipoogden naar de jaren tachtig. Op Strut kreeg verstoorde elektronica à la Autechre vrij spel, waarna het debuut op Kranky, Drumsolo’s Delight uitmuntte in dromerige ambient en sfeervolle minimale electro.
Op Future Rock grijpt Dickow, duidelijk voor geen gat te vangen, nu terug naar Kraftwerk-electro, gemixt met zijn versie van de "mutant disco" die eind jaren zeventig de high brow-cultfeestjes onveilig maakte. Het blinkende schijfje steekt professor Barabas’ teletijdmachine naar de troon, want van zodra de eerste tonen weerklinken, verandert elke doorsnee huiskamer zonder meer in een broeierige discoclub waar seksuele uitspattingen, lijnen coke en intellectuele discours over postmoderne filosofen, kunstkritiek en het belang van de revolutie elkaar terugvinden op de tonen van elektronische drums, funky baslijnen en vervormde zangstemmen.
Op "Can’t Roll Back" gaan enkele funksoulbrotha’s aan de haal met het beste van Kraftwerk (of omgekeerd) en wordt een funky track in een binaire code omgezet. Die code evolueert tot het droog en tribaal klinkende "Future Rock", dat zich van alle overbodige dansballast ontdoet en tot zijn naakte en dreunende essentie herleid wordt. Een symbiose van beide nummers volgt bijna tien minuten later in het zwoele "Running On Empty", dat funk, electro en tribale percussie tot één zweterig maar wel klinisch geheel omtovert.
De interludia "Windswept"en "Sunfall" (dat net geen drie minuten duurt) sluiten nauw aan bij het vroegere ambientwerk van Strategy en vormen een mooie brug naar de lounge-ambientklanken van onder andere "Stops Spinning", dat dicht bij het oude werk van Air aanleunt en zich lekker onderuit laat zakken in een designzetel. De zompige baslijn uit "Phantom Powered" wil nog even de benen strekken maar "Red Screen" is formeel: mits inname van de juiste narcotica is de chill-outroom the place to be. Met het lang uitgesponnen "I Have To Do This Thing (Fantastic Planet Mix)" wordt tot slot een spacy afscheidsgroet gebracht die alle elementen van het album in zich draagt.
Alle naamclaims ten spijt slagen dancinguitbaters er maar niet in om Studio 54 terug te brengen. Op Future Rock bewijst Strategy nochtans dat "mutant disco" met enige aanpassingen zo weer tot leven kan gewekt worden. Het klinkt allemaal wel wat eigentijdser, intellectueler en sterieler, maar zolang het hart de juiste beat (4/4) volgt, vormt dat geen probleem. Haal die glitterbol dus maar van stal en leg de lijnen coke klaar. 54 is back, zelfs al is het dan alleen in uw huiskamer.
