Juliette & The Licks

Voor Juliette Lewis hebben de laatste jaren een ingrijpende
verandering gebracht. Begin jaren negentig sierde zij om de
haverklap het witte doek, maar stilaan begon het idee te dagen om
van haar ware passie haar job te maken. Na een zoektocht naar vier
begeleidende Licks stortte ze zich op een muziekcarrière waarmee ze
sinds 2005 op enkele pauzes in de opnamestudio en de sporadische
onopgemerkte filmrol na onafgebroken de wereld rond reisde.
Vanavond streek ze hiermee nog eens in onze contreien neer, meer
bepaald op het podium van de Gentse Handelsbeurs.

De Britse Metro Riots viel de eer de beurt om de
groep te vergezellen en mocht de uitverkochte zaal eerst uittesten.
Net als de main act brengt dit kwartet de rockvariant die
niet zoekt naar ingewikkelde constructies of ophefmakende
boodschappen, maar gewoon een stevige portie amusement wil bieden.
Spijtig genoeg werd deze ongedwongen sound in de kiem gesmoord door
een pose op het podium waarmee een poging ondernomen werd de goden
van de industrie na te bootsen. Vooral bij zanger Damo
manifesteerde zich dit in houterige danspasjes die hem nu al als
een overjaarse rocker doen overkomen die zich niet realiseert dat
zijn tijd van gaan gekomen is. Het materiaal dat de jongens ons
voorschotelden was allesbehalve memorabel doch onderhoudend genoeg
om zeven nummers lang te boeien. We onthielden vooral ‘Baby, You’ve
Become A Habit’, dat zich van de rest onderscheidde door met een
langzamer opbouw te werken, waardoor het even van de in de overige
songs vrijwel ongewijzigde formule afweek. Wel stoorden we ons aan
enkele opvallend nietszeggende teksten, die een waar dieptepunt
bereikten wanneer een refrein aangevuld werd met een impressie van
gemiauw.

De echte rockshow werd opgespaard tot Juliette met
haar Licks het podium opkwam. Een actrice die zich in de
muziekbusiness waagt, het zal steeds de nodige twijfels teweeg
brengen. Laten we HET van bij het begin dan ook duidelijk stellen:
voor vocale hoogstandjes moet je deze act niet gaan bekijken.
Hoewel duidelijk bleek dat Lewis’ stem op korte tijd al aan kracht
bijgewonnen heeft, waardoor ze ondertussen de opnamen al beter live
kan vertalen. In het begin van de avond verzoop ze bij momenten nog
in de hoogste gitaargolven, maar na even aftasten kwam ze er
bovenop. Wanneer de instrumentale begeleiding even op een lager
toerental speelde, viel zelfs op dat ze in tegenstelling tot de
meeste van haar collega-jobhoppers nog over enig vocaal talent
beschikt. Laat als voorbeeld daarvan de raspende strofen van ‘I
Never Got To Tell You What I Wanted To’ (een piekmoment van de
eerste langspeler dat live mooi overeind blijft) gelden.

Wat Lewis als zangeres nog tekort komt, maakt ze als entertainer
echter meer dan goed. Ze beschreef zichzelf tijdens de set als een
‘screaming banshee’ en zelf zouden we haar podiumcapriolen
niet beter kunnen omschrijven: terwijl ze haar lijnen door de micro
laat razen, verkent Lewis alle hoeken en kanten van de bühne
terwijl ze haar haren wild in het rond schudt en haar lenige lenden
in alle mogelijke posities wringt. Deze antics
culmineerden tijdens de reeks fucks waarin ‘Death Of A
Whore’ uitloopt, waarop ze haar lichaam als een krolse kat in
stuiptrekkingen tegen de grond perste. Ondertussen beschikt de
groep bovendien ook al over genoeg materiaal om een setlist ineen
te steken die geen gaten meer vertoont. Als publieksfavoriet zouden
we aan het spontane ontstaan van een bescheiden moshpit ‘Hot Kiss’
naar voren kunnen schuiven, maar verder gaven we met graagte onze
zegen voor de integrale setlist die het beste uit de twee
full-albums compileerde.

De grootste charme van de groep blijft hun gemeenschappelijk doel
om elke toeschouwer een avond vol ongecompliceerd amusement te
bezorgen. Lewis waakte er dan ook een hele set lang over dat haar
gasten genoten: tussendoor werden de nodige aanmoedigingen gegeven
om volledig op te gaan in de gig zonder hierbij prekerige
intermezzo’s in te lassen. Tijdens ‘This I Know’ werd zelfs een
reisje gemaakt om een deel ervan van een persoonlijke serenade te
voorzien. Hoewel Juliette natuurlijk het aandachtspunt van de avond
was, kwam ze op geen enkel moment over als de Hollywoodster die
alle ogen op zich wil voelen branden. Doorheen de hele set schonk
ze op regelmatige tijdstippen aandacht aan haar Licks en tijdens de
voorstelling van de band luisterde ze dan ook gebiologeerd naar de
solostaaltjes. Het vijftal wordt verbonden door een
hartstochtelijke liefde voor muziek en wist deze moeiteloos met de
zaal te delen. Deze ongedwongen sfeer merkten we nog het best
tijdens de finale ‘You’re Speaking My Language’, waarin Juliette
samen met drie van haar Licks een gezamenlijke aanval op het
drumstel ondernam en de drummer net voor de eindmeet uiteindelijk
met de gitarist van plaats verwisselde.

In tegenstelling tot de gewoonte van het opgefokte milieu waarin ze
zich tot voor kort voornamelijk bevond, heeft Juliette Lewis nu
zeker geen nood meer aan een rode loper met een leger fotografen.
Haar voorkeur gaat duidelijk uit naar het gezelschap van haar vier
groepsgenoten en een zaaltje gevuld met gelijkgestemde
muziekliefhebbers. Met een sterke podiumpresence en een heel
lijstje oerdegelijke nummers vergastten Juliette & The Licks de
Handelsbeurs op een avond good old rock ‘n’ roll. Doorheen
de hele gig hoorden we geen enkel nummer dat de business op zijn
kop zal zetten, maar genoten we met volle teugen van ieder moment
in hun gezelschap. De pluimen op de hoofdband waarmee Lewis het
podium betrad, verdiende ze dan ook zonder discussie.


Four On The
Floor
is uit bij PIAS.

Release:
37368
Handelsbeurs Gent

aanraders

verwant

Juliette & The Licks :: …Like a Bolt of Lightning (EP)

Laten we wel zijn; uw BW heeft schoon genoeg...

recent

Ilja Leonard Pfeijffer :: Alkibiades

Bekroond, gelauwerd, alom gelezen en geprezen: zonder overdrijven mogen...

¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in