Vooruit Gent, 31 oktober 2006
Als er gefeest wordt, dan weten Vlamingen waarheen. Voor hun
tienjarig verjaardagfeestje mochten alle vrienden- en niet-vrienden
van de vier heren die in combinatie De Portables heten, aan een
bijzonder laag prijsje een avond meevieren. Feesthoedjes werden
opgezet, bier werd uitgedeeld en kaarsen werden uitgeblazen. Geen
wonder dat vele fans van deze in alle windhoeken geliefde
rockformatie het feestje buiten moesten vieren.
Omdat wij wél op tijd onze plaats hadden gereserveerd konden we
zien dat drie optredens door ‘vrienden van’ de eerste twee uur van
de avond uitmaakten. Aftrappen mocht het Brugse trio
Introver, dat een schare supporters van De Volvo
had meegebracht. Zij brachten bij momenten behoorlijk frisse rock
in klassieke bezetting, konden niet bij elk nummer volledig
overtuigen, maar krijgen toch een voorzichtig positieve
eindbeoordeling. Terwijl het op sommige momenten stevig rockte,
waren er ook enkele ingetogen gedeeltes, zoals wanneer de drie
broederlijk naast elkaar aan dezelfde microfoon kwamen zingen.
Introver liet bij wijlen de instrumenten iets langer spreken en zal
de vergelijking met het stemgeluid van Tom Barman intussen zijn
beugehoord. Jammer dat de visuals door podiumbelichting grotendeels
verloren gingen en nog meer jammer dat een te groot deel van het
publiek zijn tetter niet kon houden in afwachting van De Portables
zelf.
Ook Dieter van het zeer fijne The Go
Find en het minstens even fijne Orange Black kon het
geroezemoes in de achterste helft van de zaal niet stil krijgen.
Hij was niet helemaal alleen want gitarist Nico zorgde ervoor dat
dit zachte rustmoment een optreden werd voor twee elektrische
gitaren, een handvol effecten en de gepolijste stem van Dieter
Sermeus. Het samenspel tussen de twee resulteerde in enkele
bijzonder bekoorlijke momenten, zoals ‘(We’ve Lost) Gravity’ en het
afsluitend nummer opgedragen aan Wio van De Portables en diens
escapades in zijn studententijd. Het zag er even naar uit dat
Dieter het laatste nummer alleen voor zijn rekening zou nemen maar
middenin kwam de gitarist er bij zitten en prompt toverde hij een
gitaarsolo uit zijn mouwen. Mooi stukje muziek.
Wie de zaal wel stil kreeg, zelfs voor hij zijn eerste noot had
gespeeld, was het Waalse Benjamin Franklin.
Volledig onbewogen, steeds met dezelfde ernstige blik, en dit het
hele optreden lang, stond een man achter een synthesizer die het
publiek op de hand kreeg met kinderlijk eenvoudige, overdreven
foute melodieën. De helft van de toeschouwers wist niet wat hen
overkwam, de andere helft ging stevig uit de bol. Tijdens het
tweede nummer werd de gekheid compleet toen er een in een soort pij
verklede man bij kwam, die de microfoon in de hand nam en hem drie
minuten lang van de ene hand naar de andere gooide. Ook begon de
man te zingen, en wel behoorlijk vals, in het Frans, Nederlands en
Engels. Alsof dat nog niet genoeg was, besloot hij zijn gewaad wat
omhoog te trekken en danste hij van het ene been op het andere. Ook
de volgende nummers bleven goed fout, waarbij de samples elkaar
opvolgden. Het publiek was dan ook zeer ontevreden dat Benjamin
Franklin geen bisnummer mocht brengen, maar enkel zeer verkrampt
het woord ‘pauze’ door zijn microfoon stuurde.
Na een bezoek aan de memorabiliazaal vol posters en filmpjes en
drie voorprogramma’s die schipperden tussen degelijk en hilarisch,
was het de beurt aan de feestvarkens zelf. Alvorens de band zelf
het podium betrad, kregen we ‘Now Here We Stand’ voorgeschoteld,
een ironische knipoog naar de gemiddelde rockumentaire. Vanuit 2046
werd het publiek het verleden in gezwierd om in een flashback
getuige te zijn van de doorbraak, het megasucces en de teloorgang
van De Portables. Er werd vrolijk de draak gestoken met een
karrenvracht aan rockclichés: overmatig drankverbruik, groupies,
drugs, flauwvallende tienermeisjes die al in een orgastische staat
van zijn verkeren wanneer de zaallichten doven, …: de
voorspelbare reminiscenties aan het rocksterbestaan toegepast op De
Portables werkten erg op de lachspieren aangezien commercieel
succes nooit een primaire doelstelling was voor deze band.
Bovendien werd deze rollercoaster-evolutie van De Portables
gekoppeld aan een aantal hilarische momenten die ‘Willy’s en
Marjetten’ waardig waren. Zo leerden we hoe Luc De Vos met het
succes van het door Jurgen De Blonde geschreven ‘Ria’ ging lopen
door één kleine letterwijziging en tijdens de reclame werd ons het
Portables-surrogaat van de dildo voorgesteld, de ‘Cunnilingheads’.
Visueel zag het er allemaal mooi uit en de bedwelmende stem van
voice-over van dienst Lotte De Caluwé hield onze aandacht constant
vast. ‘Now Here We Stand’ was een fraai en grappig filmisch
werkstukje van een band die zichzelf niet al te serieus neemt.
Moest de gemiddelde indieband iets meer Portables-humor vertonen,
de wereld zou er veel schoner uitzien.
‘Now Here We Stand’ had het effect van de minutenlange stilte
waarin Kraftwerk Flanders Expo onderdompelde alvorens aan hun
optreden te beginnen. De volle balzaal van de Vooruit was in volle
anticipatie van het concert van de jarigen en De
Portables stelden dan ook niet teleur. Wie de band enkel
kende van de subtiele collaboratie van elektronica met postrock op
‘Girls Beware’ zal echter raar opgekeken hebben. Geen
synthesizermelancholie van ‘Bert Tres Emo’ of knisperende
elektronica die bij (K-RAAK)3 op luid gejuich wordt onthaald, maar
snedig riff- en drumwerk mocht de set domineren. De Portables
lieten de trein nooit tot stilstand komen en als de bastaardzoon
van het triootje tussen Sonic
Youth, Pinback en Explosions
In The Sky vuurden ze een salvo van goed opgebouwde,
afwisselend melodieuze en noisy rocksongs de zaal in. Uit elk jaar
van de Portables-boom werd een vrucht geplukt en nergens was er een
rotte appel te ontwaren.
De Portables opteerden echter niet constant voor het betere
rockwerk, hun fascinatie voor foute beats kwam ook aan bod. In de
tweede helft van de show werd soms met beat- en synthfests gespeeld
die vervaarlijk in de buurt van de eurotrance van Milk Inc kwamen,
maar uiteindelijk uitmondden in de feestzee van Faithless. Over the top, jazeker, maar we hebben ons
wel geamuseerd. Van Sonic Youth naar Faithless tijdens een en
hetzelfde concert, we maken het immers niet elke dag mee.
De Portables maakten er in de Vooruit een gezellig
verjaardagsfeestje van, vol humor en fijne muziek. Het kruim van de
Gentse muziekscène was present om de band te eren en dat respect is
niet meer dan terecht. De Portables timmeren al jaren aan hun
eigenzinnige weg doorheen muziekland en hoewel commercieel succes
uitblijft, mag het resultaat er zijn. Ondertussen kijken wij al
reikhalzend uit naar de opvolger van het fantastische ‘Girls
Beware’!
