Aan een onstuitbaar tempo blijven uitgeverijen Sherpa en Oog&Blik de strips van Baudoin vertalen. Nieuw in de rij: een langverwachte herdruk van De reis en De vier stromen. Tweemaal van het beste dat de Provencaal al afleverde.
In 1987 bracht Baudoin De eerste reis uit, het verhaal van Mathieu die een groeiend onbehagen met de wereld ervaart. Verloren in zijn eigen leven, laat hij de boel de boel om op de laatste pagina’s zijn hele hebben en houden achter te laten. "Prachtig verhaal", vond de Japanse uitgever Kodansha, "maar onverkoopbaar in Japan. Daar kan men immers niet leven met zo’n open einde. En of Baudoin dus even een bewerking wilde maken waarin alles wél duidelijk afliep?"
Dat zag de auteur niet echt zitten, maar hij vond een middenweg. De reis start waar De eerste reis ophield: een man laat zijn brave burgerleventje achter en neemt de trein richting nergens. Met een open hoofd ondergaat hij waar de stroom van het leven hem meesleurt, of het nu het gebergte is of de zee. En ja hoor, deze keer kreeg het verhaal een voor Japanners bevredigende afloop.
Baudoin greep deze kans ook grafisch: hij werkte het verhaal uit op mangaformaat en zo kon hij het leesritme compleet in de hand houden. Van rustig gaat het over hectisch in een claustrofobische tramscene, tot bucolisch en gezapig wat verderop. Prachtig is ook hoe de tekenaar het hoofd van hoofdpersonage Simon open laat en er zijn gedachten in tèkent. Op een indrukwekkende manier wordt zichtbaar hoe de burgerman innerlijk aan het desintegreren is en later opnieuw vrede vindt.
Het leidt weinig twijfel dat De reis Baudoin’s voorlopige hoogtepunt is, maar ook het tegelijk vertaalde De vier stromen is zeker de aanschaf waard. Voor één zeldzame keer verlaat Baudoin zijn eigen poëtische pad om een rasechte policier op scenario van Vargas af te leveren. Het gaat hem verbazingwekkend goed af.
Baudoin vertelt het verhaal van Grégoire die na een overval en de dood van zijn vriend Vincent in nesten geraakt. De tas die ze stalen blijkt immers eigendom van een wel erg bizarre man. Een beetje gevaarlijker dan voorzien ook, zoals de wat aparte flik Adamsberg Grégoire waarschuwt. Maar die wil niet luisteren en zoekt het zelf uit, beschermd door zijn broers en vader.
Om de vele lappen tekst in het verhaal verwerkt te krijgen, vond Baudoin een elegante oplossing. Stukjes dialoog, een reeks sprekende hoofden,… hij weet het allemaal boeiend en aantrekkelijk op een pagina geschikt te krijgen. De vier stromen leest dan ook als een trein. Op een hem vreemd terrein als de politieroman blijkt Baudoin eveneens heer en meester.
Jammer dat er niet uit het achterhoofd te verdrijven valt dat ook De vier stromen alweer zes jaar oud is. Sindsdien kon van Baudoin enkel nog De weg van Saint-Jean overtuigen, zijn recenter werk in kleur was zelfs een ontgoocheling. Het is maar de vraag of hij ooit het niveau van De reis zal terugvinden.
