“Het model”? Na “Het portret” is het een logische evolutie voor Baudoin. Ondanks die herhaling van steeds dezelfde thematiek, is dit echter nog eens een strip die zijn meesterschap bevestigt. En dat was alweer even geleden. Met een keuze voor aquarel lijkt hij eindelijk striptekenen in kleur in de vingers te krijgen.
“Het water is veel te diep”, zong Willy Sommers ooit, en Baudoin geeft hem gelijk. In Het model berijdt de oude Niçois zijn oude stokpaardje: de onpeilbare diepte tussen man en vrouw, het verschil dat we voelen, maar nooit kunnen benoemen. In een honderd pagina’s lange dialoog met zijn model blikt de oude tekenaar terug op zijn leven en zijn liefdes.
Voor de gelegenheid beeldt hij zichzelf als honderdjarige af. “Om afstand te scheppen tot jouw schoonheid… Als ik in dit boek mijn ware leeftijd had, zou ik proberen om… om… Je begrijpt het wel!” het is een charmante knipoog naar die steeds weerkerende schilder-modelrelaties waarrond vele van zijn strips draaien. Het stelt hem in staat om naar de essentie te gaan: “Als we weten hoe breed de kloof is, kunnen we misschien een brug bouwen en eindelijk elkaar liefhebben.” Helaas gaat de tekenaar niet echt naar de diepte, en blijft je achteraf wat zitten met het gevoel net een hoogdravend flutverhaaltje te hebben gelezen.
Want eigenlijk is hij een wat pedante oude zeur, die schilder in Het model, geeft ook Baudoin toe. Gelukkig is er dus het meisje dat gaandeweg de rollen omdraait. “Nu zou ik graag willen dat u verder gaat met uw verhaal, maar dan moet u zelf naakt poseren… en dan schilder ik.” Het leidt tot de prachtige slotbladzijden waarin de tekenaar met niets meer dan lappen tekst en sprekende hoofden een knap idee uitwerkt.
Grafisch is Het model immers vuurwerk. Eindelijk lijkt Baudoin het inkleuren te hebben bedwongen. Na een paar ongelukkige experimenten, pakt de mayonaise hier. De tekeningen variëren van netjes ingekleurde versies van zijn sublieme zwart-witstijl tot pure aquarel; van vaag naar gedetailleerd. Daardoor kijk je je ogen uit. Doordat Baudoin ook zijn ruimte neemt om zijn verhaal te laten ontrollen, met veel ruimte voor dialogen, krijg je ook de tijd om ze in je op te nemen. Te genieten van een mooi perspectief, een knappe sequentie, …
Hoe oud hij ook begint te worden, Baudoin blijft zoeken en schaven aan zijn kunst. Dat is toe te juichen. Is het verhaal van Het model uiteindelijk wat aan de flauwe kant, de tekeningen zijn zo’n feest voor het oog dat je toch ademloos eindigt.
