"Nobody Move, Nobody Gets Hurt": het klinkt in het geval van We Are Scientists meer als "lach of ik schiet" want de heren zijn niet vrij van onzin, zo blijkt uit een gesprek met zanger-gitarist Keith Murray. Gelukkig is ook drummer Michael Tapper aanwezig om een wat nuchterder tegengewicht te bieden.
We Are Scientists opereert in hetzelfde gebied als Franz Ferdinand, Bloc Party en Kaiser Chiefs, maar komt uit Amerika, is niet bang van een stevige portie ironie en de groepsleden zijn uiterst welbespraakt. Zelfvertrouwen is hen niet vreemd, in tegenstelling tot zelfkritiek, iets waar ze maar karig mee omspringen. Hun show toont echter aan dat ze het eigenlijk allemaal niet bijster serieus nemen, wat we alleen maar kunnen aanmoedigen.
enola: Er is tegenwoordig een hele golf van groepen die ongeveer dezelfde muziek als jullie spelen…
Murray: "Bedoel je soms awesome music?"
enola: Postpunk, dansbare rock. Zijn jullie niet bang dat jullie een beetje te laat komen?
Murray: "Een beetje te laat? Hell no! Een beetje te goed, dat is onze enige zorg. Zijn we te goed? Verpesten we het voor alle anderen? Het antwoord is op beide vragen ja. We zijn echter gestopt ons daar druk over te maken. We hebben een hele tijd ingezeten met anderen, maar eigenlijk is het gewoon puur darwinisme."
Tapper: "Het is niet noodzakelijk een zorg, maar het is wel waar. Veel van onze songs schreven we twee jaar geleden maar we kregen geen contract, tot een jaar geleden. Het album werd dus met nogal veel vertraging uitgebracht."
enola: Ik vind het intrigerend dat een heleboel groepen op hetzelfde moment naar dezelfde invloeden teruggrijpen. Ik denk niet dat jullie ooit al van Franz Ferdinand of Bloc Party gehoord hadden toen jullie begonnen, maar toch is jullie sound erg gelijkaardig. Waar komt dat toch vandaan?
Tapper: "Ik ben geen kunstrecensent maar ik denk dat het vooral komt doordat we allemaal leeftijdsgenoten zijn, en dus ook naar dezelfde muziek luisterden in onze jeugd. Wij waren gewoon het type jongere dat je zowel in New York als in Tokyo vond, jongeren die een aantal dingen gemeenschappelijk hadden, zoals magazines of muziekgroepen waar ze van hielden. Er gebeurden begin de jaren negentig een aantal dingen op muziekvlak die niemand ontgaan zijn. Daarna begonnen ze terug te grijpen naar oudere muziek, en merkten ze dat alle muziek om de twintig jaar terugkeert."
Murray: "De groepen die ons beïnvloed hebben, zijn de groepen die we op de radio hoorden terwijl we opgroeiden. Toen wij een bepaalde leeftijd hadden, hoorde je bijvoorbeeld constant Talking Heads."
enola: Je kan Oasis niet veroordelen voor te veel intellectualisme en dat anti-intellectualisme leek lange tijd mode te zijn. Tegenwoordig heb je echter bands als Franz Ferdinand die niet bang zijn van enige intelligentie. Ook jullie refereren met de titel van jullie plaat aan J.D. Salinger. Is dit een soort revenge of the nerds?
Murray: "Volgens mij doet stompzinnige rommel het tegenwoordig nog even goed als altijd, en daar heb ik absoluut geen problemen mee. Ik probeer er alleszins voor te zorgen dat intellectualisme mijn plezier niet in de weg staat. Ik hou evenveel van onnozele films als van pretentieuze indiefilms, waarschijnlijk zelfs meer. Ik denk eigenlijk dat er altijd al slimme dingen gemaakt zijn."
Tapper: "Vroeger had je toch ook Blur, die echte art school kids waren. Dat komt toch op hetzelfde neer? Intellectuele mensen proberen nu dingen te maken die niet enkel intellectueel zijn, maar ook gewoon fun. Dat is niks nieuws, Talking Heads deed het ook al."
enola: Het komt terug, maar het is toch een tijdje weggeweest.
Tapper: "Ja, misschien is dat wel wat er aan het gebeuren is."
enola: Jullie namen al eens een album Safety, Fun and Learning (In That Order) op dat erg verschilt van wat jullie nu doen. Waarom de verandering?
Murray: "We namen dat album in 2002 op. Als we nu nog zouden klinken zoals toen — zelfs al vonden we het nog steeds goed, wat niet het geval is — dan zaten we nu niet meer in deze band. Het zou ongelooflijk saai worden als we steeds dezelfde plaat zouden maken. Ik hoop dat ons volgende album alleszins niet klinkt als dit. We spelen ook geen songs meer van toen."
Tapper: "Sommige bands, zoals Liars, spelen geen enkele song die niet op hun laatste album staat."
enola: Liars is dan ook een erg experimentele band, terwijl ik jullie gewoon een popgroep zou noemen.
Tapper: "Sure."
enola: Het volgende album zal dus in niets te vergelijken zijn met het vorige?
Murray: "Het moet natuurlijk geen totale omschakeling zijn, maar er zal wel een zeker verschil zijn, gewoon omdat we in de eerste plaats al niet meer luisteren naar dezelfde dingen als twee jaar geleden."
Tapper: "We zijn geen groep die echt op zoek is naar een specifiek geluid, we proberen niet één ding tot perfectie te ontwikkelen. We willen gewoon songs schrijven die ons op dat moment interessant lijken. Het zou me eigenlijk niet verbazen als we na onze volgende plaat geen songs meer zouden willen spelen van dit album. In verband met Safety, Fun and Learning (In That Order) is het natuurlijk wel zo dat niemand het gehoord heeft, en er dus ook niemand om zal vragen. Als je al populair bent, en men je oude songs ook kent, ligt dat toch anders. We horen heel af en toe wel iemand in het publiek om een oude song vragen, maar op dat moment kunnen we dus beslissen om één persoon te ontgoochelen in een massa van tweeduizend mensen."
enola: Probeerden jullie het livegevoel op plaat te vatten, of zijn jullie meer van het type dat een album en een optreden als twee verschillende uitdrukkingsvormen ziet?
Murray: "We schreven lange tijd alleen songs die ook live gespeeld konden worden, omdat we geen platencontract hadden om ons mee bezig te houden. Ik denk dus dat we essentieel wel een liveband zijn, als we songs schrijven, arrangeren we ze speciaal voor de liveshow. We namen With Love and Squalor erg snel op en speelden de liveshow eigenlijk rechtstreeks in microfoons. We willen nog wel eens songs schrijven die niet noodzakelijk live gespeeld moeten worden, maar dat kost erg veel geld, dus momenteel houden we het bij de liveversies."
enola: Jullie komen uit New York maar hebben toch een erg Engelse sound. Hoe zijn jullie daarbij gekomen?
Murray: "Ik denk dat New York veel culturele overeenkomsten heeft met Engeland — het zou vreemder geweest zijn als we van Kansas waren — maar ik zou zeker niet zeggen dat we enkel door Britse bands beïnvloed zijn, hoewel er momenteel heel wat goede Britse bands zijn."
Tapper: "Datgene wat ervoor zorgt dat onze muziek niet New Yorks klinkt, is dat het gewoon erg poppy is. Kijk naar The Yeah Yeah Yeahs en Interpol: zij maken ook popmuziek, en ik denk niet dat ons geluid daar ver van verwijderd is, al blijft het natuurlijk vooral Brits."
Murray: "Ik denk dat er een soort verbondenheid bestaat tussen de twee scènes, en dat ze door elkaar beïnvloed worden."
enola: Als je jezelf vergelijkt met groepen als The Yeah Yeah Yeahs en The Strokes, die ook van New York afkomstig zijn, merk je dat die groepen bezig zijn met hun imago, iets wat jullie niet eens hébben. Zou je dan durven zeggen dat jullie een erg on-New Yorkse band zijn?
Tapper: "Op die manier wel, veronderstel ik. Er zijn natuurlijk nog heel wat minder bekende bands in New York die dat soort imagogedoe verwerpen. Dat zijn dan precies de mensen die wij kennen, aangezien we eigenlijk niemand kennen van die beroemde bands. Ik vind dus niet dat het on-New Yorks is om niet bezig te zijn met een imago."
enola: Waar komt het idee voor het artwork met de katten vandaan?
Murray: "We zaten in een situatie waarin het ruwe materiaal er was, en we hebben het dan ook maar gewoon gebruikt. Wij zijn namelijk Amerikanen, en we houden niet van verspilling. (lacht) We hadden een paar jonge katjes in ons appartement, en we dachten dat het wel grappig zou zijn om ons met hen te laten fotograferen terwijl we in poses stonden die op elk ander moment erg rock-’n- roll geweest zouden zijn. Uiteindelijk bleek het niet grappig, maar bracht het mensen voornamelijk in verwarring. WÃj vinden het echter nog steeds grappig."
Tapper: "Sommige mensen vinden het schattig."
Murray: "Er zijn er ook die beweren dat het een stunt is om ervoor te zorgen dat mensen ons album opmerken."
enola: Nog een laatste vraag: ben je je ervan bewust dat je T-shirt binnenstebuiten zit?
Murray: "(lacht) Ja, wanneer ik hem aantrek, kijk ik niet hoe hij zit, maar neem ik hem gewoon hoe ik hem uitgedaan heb. De volgende keer zit hij dus weer normaal, maak je geen zorgen. Het is niet zo dat ik hem één keer normaal draag en één keer omgekeerd om minder te moeten wassen. Ik ben geen aanhanger van die theorie, want eigenlijk is dat net erger: de vieze geurtjes van de vorige dag hangen dan namelijk aan de buitenkant, dus dat lijkt me een érg problematisch misbruik van die theorie. Maar om eerlijk te zijn: ik draag dit T-shirt nu toch al zes dagen op rij."
