Een Italiaans trio dat Europa tot zijn speeltuin gemaakt heeft met een mengelmoes van zowat alle genres gitaarmuziek die ooit bestaan hebben, dat kan volgens kenners alleen The Hormonauts zijn. Op deze vierde plaat mixen de heren hun punkrockfundament met surf, rock-’n-roll, country, ska, folk en zelfs jazz. Zoals zo vaak gebeurt bij het mixen van te veel uitersten, is het resultaat geen hoogvlieger.
Punkrock à la Dropkick Murphys en Flogging Molly is — excuseert u ons ons elitarisme — het laatste waar wij hier op zitten te wachten. Het was dan ook met behoorlijk wat vertraging dat we, tijdens een moment van opperste verveling, Hormonized aan de cd-speler toevertrouwden. In eerste instantie leken al onze vooroordelen bevestigd te worden: openend duo "Lucky Toy" en "Bundle Of Fun" blinken, zelfs na ettelijke luisterbeurten, uit in voorspelbaarheid en lamlendigheid. Waarom deze twee nummers de plaat gehaald hebben en dan nog als openingstracks, zowat de visitekaartjes van het album, het is een raadsel waar nog nachtenlang wakker over gelegen kan worden.
Na twee zulke nummers neemt de drang om de plaat in kwestie frisbeegewijs uit het raam te flikkeren hand over hand toe, en het is een klein wonder dat dat niet gebeurd is. Dat kleine wonder kwam er onder de vorm van een best aanstekelijke cover van "My Sharona" die de twee voornoemde draken opvolgde. Het raam werd terug gesloten en de plaat met de nodige aandacht en concentratie uitgezeten. Een goede drie kwartier later vielen een aantal conclusies te trekken. Eerst en vooral blijkt dat The Hormonauts een prima groep is die in staat is sterke deuntjes voort te brengen, voorzien van een stevige muzikale omlijsting. Verder werd ook duidelijk dat The Hormonauts zijn klassiekers kent, maar daarover later meer. Tenslotte viel te noteren dat The Hormonauts ook zijn stinkers kent.
En dat brengt ons terug bij — de gruwel! — Dropkick Murphys, Flogging Molly en de missers die de plaat openen. "Top Of The World" hoort namelijk ook in dat rijtje thuis. Het had, met een iets hoger alcoholpercentage, een nummer uit het oeuvre van vleesgeworden nachtmerrie Flogging Molly kunnen zijn. Tot zover echter het gemekker over de schaduwzijden van Hormonized. "Greasy Black Hands", een van de hoogtepunten van het album, klinkt als een door rock-’n-roll aangedreven Dick Dale in een jamsessie met Johnny Cash. We zeiden het reeds: deze groep kent gelukkig zijn klassiekers. In afsluiter "Any Normal Super Hero" valt zelfs Louis Armstrong te herkennen, iets wat we bij Dropkick Murphys nog niet zo snel zien gebeuren. En misschien maar goed ook.
Ondanks enkele hoogtepunten — hadden we het verslavende, aan Link Wray schatplichtige "Hatuey" al vermeld? — is Hormonized geen meesterwerk geworden. Om dat meesterwerk te maken, zal de band keuzes moeten leren maken. Uitersten en afwisseling moeten er zeker zijn, maar matigheid is vaak evenzeer aan te raden. Te veel uitersten in een plaat, of zelfs in een nummer willen stoppen, het geeft vaak een overvol gevoel, waardoor je als luisteraar slechts met moeite grip krijgt op de plaat en te veel tijd moet steken in het scheiden van kaf en koren, iets wat uiteraard niet de bedoeling kan zijn van een plaat die bedoeld is als fun.
