In het land van de blinden, is de eenoog koning. Met Cycloop1: De Huurling waagt het auteursduo Matz en Jacamon (De Killer) zich aan een nieuw wapenfeit over de invloed van de media op het politieke circuit. De langverwachte reeks kiest resoluut voor science-fiction en voldoet ook aan hooggespannen verwachtingen: geen nodeloos gemoraliseer, maar het eerlijke aankaarten van een mogelijk toekomstige wereldproblematiek.
Matz en Jacamon laten in Cycloop Douglas Pistoia als protagonist opdraven in een futuristische wereld (anno 2054) waar zich dagelijks gewapende conflicten voordoen onder het oog van de internationale media. Douglas is cum laude afgestudeerd, atletisch gebouwd en gehuwd met de tijdloos mooie Tatiana, maar toch staan werkgevers niet te dringen om zijn gunsten. Alleen het lugubere Multicorps Security Inc., een privéleger dat zijn diensten verhuurt aan de internationale gemeenschap (en dat ’toevallig’ gesitueerd is in Houston, Texas), ziet in de wanhopige Douglas een telegenieke moordenaar. Hij tekent een dubieus contract en wordt daarmee een moordmachine, onderhevig aan de wetten van de vrije markt. De in een strak maillot gegoten huursoldaten worden voor hun eerste missie met een spitstechnologische microcamera in hun gevechtshelm uitgezonden om brandjes blussen in een oproerige regio van Turkije.
Het geschetste beeld van de toekomst in 2054 is huiveringwekkend: hoog opgetrokken megasteden uit spiegelglas, de VN die de blauwhelmen hebben ingeruild voor militaire privécontracten en een select groepje ijzervreters in hoge torens dat beslist over het lot van de cyclopen. De huurlingen worden immers gefinancierd met de opbrengst van de uitzendcontracten die het zielloze bedrijf met verschillende tv-stations heeft afgesloten. Zonder enige morele code of richtlijnen wordt Pistoia’s divisie gedropt in de hel op aarde, een hel waar kijkcijfers de oorlogsstrategie bepalen en regisseurs de bevelen uitmaken. Dat levert gruwelijke oorlogstelevisie op waarin slagveldscènes ongegeneerd worden onderbroken door subliminale commercials. De camaraderie onder de soldaten wordt ook danig op de proef gesteld want het wordt al snel duidelijk dat de privatisering van de militaire macht het niet zo nauw neemt met de Conventie van Genève. Als hij in primetime zijn leven waagt voor een door een sniper neergemaaide kapitein, wordt de heetgebakerde Pistoia ongewild tot posterboy van Multicorps Security Inc gebombardeerd.
In Cycloop wordt door Jacamon en Matz een degelijk gegeven gekoppeld aan sterk vakmanschap. Via een vernuftige montage worden we al op de eerste pagina’s midden in een bloedige oorlogszone neergezet, waar Douglas Pistoia zich afvraagt hoe hij er in godsnaam is terechtgekomen. Cycloop 1: De huurling is duidelijk rustiger opgebouwd en misschien zelfs licht teleurstellend t.o.v. de gewelddadige pulp die we van De Killer gewend zijn. Door slechts een tipje van de sluier op te lichten, hebben we sterke vermoedens dat Matz ons op het verkeerde been poogt te zetten. Een logische keuze, met waarschijnlijk duidelijke plannen voor het vervolg is the best yet to come. Dit keer zijn er meer schouderklopjes voor Jacamon, die zichzelf zonder noemenswaardige grafische opleiding onderscheidt met zijn persoonlijke stijl: hij is geen kloon van zijn eigen inspiratiehelden.
Paul Verhoevens Starship Troopers uit ’97, een aanklacht op het mediageile Amerika ten tijde van Clinton, krijgt na tien jaar eindelijk tastbare navolging. In onze huidige wereld waarin de eeuwige tango tussen macht en media nog lang niet is uitgedanst, deed de nogal sombere boodschap van Cycloop ons terugdenken aan de manier waarop het Witte Huis CNN ooit misbruikte door opzettelijk verkeerde oorlogsbeelden uit te zenden om de republikeinse garde van Saddam een loer te draaien. Maar ondanks een nakend gebrek aan geweld, hangt er over dit eerder gestage eerste deel een wazige spanning: ieder moment verwacht je dat Pistoia zich zal losrukken uit de greep van de poppenmeesters. Doch, niets daarvan in dit eerste deel van Cycloop. Maar als De Killer ons iets heeft geleerd, dan is het wel geduld uit te oefenen en het goede moment af te wachten. De wereld kijkt mee, en wij ook.
