Foto’s worden regelmatig verwerkt in stripverhalen. Zelden echter bereiken deze verhalen een dergelijke graad van versmelting zoals dat in De Fotograaf gebeurt. Zopas verscheen het derde en afsluitende deel en vonden we het dus de hoogste tijd om de nodige aandacht aan deze klassieker in wording te besteden.
De drie auteurs Emmanuel Guibert (tekeningen en scenario), Didier Lefèvre (foto’s en scenario) en Frédéric Lemercier (lay-out en inkleuringen) combineren in De Fotograaf al hun talenten tot een visueel en narratief spektakel dat een voorbeeld mag zijn voor het vermengen van verschillende media. Fotograaf Lefèvre trok in 1986 naar Afghanistan in opdracht van Artsen Zonder Grenzen. Hij moest een fotoreportage maken die in beeld zou brengen hoe een AZG-expeditie doorheen dit woeste land in zijn werk gaat. Lefèvre vertelde aan stripauteur Guibert zijn verhaal die op zijn beurt alles van beelden voorzag en waar mogelijk Lefèvres eigen fotomateriaal het verhaal liet vertellen. Zo krijgen we een knappe mix van tekeningen en foto’s te zien die vooral vanaf deel twee naadloos in elkaar overlopen. Guiberts kameleontische tekentalenten dragen natuurlijk ook in grote mate bij tot het succes van De Fotograaf. Met enkele lijnen weet hij de karaktertrekken van elk personage dermate realistisch op papier te zetten, dat je je als lezer nergens stoort aan de overgang van foto naar tekening.
In het eerste deel volgen we de fotograaf die zich klaarmaakt voor een reportage bij Artsen Zonder Grenzen. Eerst reist hij naar Pakistan, van waaruit hij meereist naar Afghanistan. Vooral de verwondering van de westerling brengen de auteurs bijzonder geloofwaardig over. In het tweede deel vertrekt de expeditie dan op tocht doorheen het echte oorlogsgebied en wordt Didier voor het eerst geconfronteerd met het echte leed dat door deze verschrikkingen aangericht wordt. Het stripverhaal dat de auteurs samen met de foto’s geconstrueerd hebben, is van een zeldzame puurheid en toont de oorlog in zijn dagdagelijkse vorm. Begin dit jaar verscheen dan het afsluitende derde album waarin Didier de terugtocht aanvat. Aangezien de rest van de expeditie een omweg wil maken langs enkele andere posten van Artsen Zonder Grenzen, kiest Didier ervoor om alleen terug te keren via een kortere weg. Helemaal op zichzelf aangewezen, volgt hij de moeilijkst mogelijke route langs malafide politieagenten en laffe karavaangidsen.
De auteurs zijn er in geslaagd om ook dit derde deel een geheel eigen gezicht te geven. Waar deel één eerder de voorbereiding op de reis en de kennismaking met het land beschreef, was deel twee dan weer vol van het harde oorlogsgeweld en de gevolgen daarvan op de lokale bevolking. In deel drie maakt Didier zelf op onzachte wijze kennis met Afghanistan, los van beschermende structuren als Artsen Zonder Grenzen. Hij bereikt de grenzen van zijn eigen kunnen. Meer dan de eerste twee delen haalt dit derde album de persoon Didier Lefèvre voor het voetlicht. We kunnen dit reisverslag van de heren Guibert, Lefèvre en Lemercier moeilijk een trilogie noemen. Ook al gaat het om een afgerond werk in drie delen, toch heeft elk deel op zich voldoende te bieden om los van de andere twee op zijn waarde beoordeeld te worden.