Na de rock gaat nu ook de metal post. Post-metal dus: Neurosis toonde de weg, Isis volgde gedwee. En als leden van die twee groepen gaan carpoolen krijgen we muziek als die van Red Sparowes: uitgesponnen instrumentale stukken die onder lange titels gebukt gaan en al vanaf de eerste noot woest en intens kolken.
Is Red Sparowes een supergroep? Of eerder een zijproject? Op hun website laten de leden er geen twijfel over bestaan: ze zijn met veel dingen bezig, maar dat wil niet zeggen dat de groep die zondagavond op de planken van de Kontichse Lintfabriek stond een hobbyclubje is. In de herfst komt er een tweede album uit en het doel blijft hetzelfde: het denken over zware, cathartische muziek grondig veranderen.
Niet vies van een vleugje progrock-bombast vormen de zeven tracktitels van hun debuut At The Soundless Dawn een heuse paragraaf, maar muzikaal is die zin voor overdaad alleen maar toe te juichen. Dit is Hard En Hevig, maar niet stereotiep bombastisch: subtiliteit maakt deel uit van het klankenpalet.
Wat post-metal onderscheidt van haar rockvariant is een gebrek aan zin voor crescendo. Vergeet eindeloos opbouwende intro’s, Red Sparowes begint meestal in de positie roodgloeiend om naar witheet op te trekken. En dat laat live ook een iets loggere indruk na dan de gemiddelde Mogwai of Explosions In The Sky. Wat ze wel delen: een zin voor epiek.
Dit is ook statischer. Beweging is minder een element en dus zijn versnellingsvergelijkingen hier eigenlijk misplaatst. Red Sparowes licht op als een theaterspot: van bloedrood naar helwit drijven de kolkende baslijnen en meanderende gitaren de intensiteit op. Op de achtergrond versterken grauwe zwart-witprojecties van onder andere snelwegen, gezichten en flatgebouwen de sfeer.
En toch kolkt "Buildings Began To Stretch Wide Across The Sky And The Air Filled With A Reddish Glow" zich van de start als een omgekeerde tornado naar boven. Op het podium niets van dat: met een dodelijke serieux, nauwelijks bewegend, reproduceren de muzikanten hun noten. Niets doet hier vermoeden dat er passie mee gemoeid zou zijn. Dat is jammer, een beetje meer overgave zou dit optreden wat extra’s geven dat het nu ontbeert.
"Willen jullie een oud of een nieuw nummer?" klinkt de vraag bij de bissen. Blijkbaar merkt de band op dat het ouder werk meer wordt geapprecieerd want "Alone And Unaware, The Landscape Was Transformed In Front Of Our Eyes" wordt aangesneden. Een pedal steel zorgt voor overstuurde glissandi, gitaren pingelen nog eenmaal in het oog van de storm. Red Sparowes heeft in een klein uur gezegd wat moest, het denkbeeldige doek valt.
Red Sparowes live is sterk, maar trekt je niet mee. Daarvoor komt er van op het podium te weinig communicatie, mankeert de muziek een emotionele onderlaag die diepgang zou bieden. Het vakmanschap is duidelijk, de muziek is goed, maar grijpt niemand bij het nekvel. Een beetje emotionele investering zou deze muziek zoveel rijker maken. Het is maar een ideetje voor de toekomst.
