We hadden het al eerder gehoord. Zo vaak dat we het reclamepraatje al konden aanvullen, midden deze herfst. Dat bleek geen reden voor het genadeloze bandlid van dienst om ons ervan te sparen: In Flames Zou Terugkeren Naar Zijn Roots. Blazuingeschal weerklonk er net niet, al scheelde het niet veel.
Roots. Het grote woord was eruit. De auteur van het bericht leunde meteen na het uittypen ervan even achterover in zijn bureaustoel, kraakte de vingerkootjes van beide handen en keek vervolgens triomfantelijk de kamer rond, wachtend op bemoedigende schouderklopjes en een chocolaatje. Hij had hét woord immers gebruikt. Hét codewoord dat de actualiteit in de metalwereld het beste beschrijft. Hét woord dat gegarandeerd rinkelende kascijfers en in aanbidding uitgestrekte armen zou opleveren.
Wij wisten niet meteen wat ervan te denken: men kan onderhand een comfortabel verharde autosnelweg (zonder fluisterasfalt, dat spreekt vanzelf) naar de Bay Area plaveien met de bands die op hun plechtige communiezieltje gezworen hadden "terug te keren naar hun roots" om vervolgens uitverkoop te houden. Wel, niks daarvan! Ja, kijkt u maar vreemd op. Ja, verslikt u zich maar en laat u de cola maar door de neusgaten kolken (pas wel op voor uw toetsenbord, die dingen zijn duur).
In Flames hield immers woord. Meer zelfs, de groep klutste een olijke janboel van die ouwe Maidenesque gitaarharmonieën — die de band ooit tot het paradepaardje van de Göthenborg-scene bombardeerden — en nieuwe meubeltrillende riffs (met dank aan de razende low ends) bij elkaar. En het werkt nog verbazend goed ook. Zo blaast de band meteen alle twijfelaars op een hoopje met "Take This Life", die de drievuldige titel van Opener-Eerste Single-Beste Nummer mag dragen. De beste pijlen zijn meteen ook verschoten, maar fikse knotsen en strijdbijlen zijn er nog in overvloed: "Vacuum", "Versus Terminus" en "Vanishing Light" — een willekeurige greep uit het aanbod — houden het niveau hoog, zonder nog verder aanleiding te geven tot huizenhoge uitschieters. Het klinkt misschien niet allemaal zo episch meer als vroeger en een pak meer recht door zee, maar dat hoeft niet meteen een minpunt te zijn.
Zeggen dat de In Flames van tegenwoordig niet meer klinkt als vroeger, is als een pas geoliede draaideur proberen intrappen: heel erg nutteloos. En dus deed in In Flames naar goeie gewoonte iets ongewoons: de band sleurde voor "Dead End" de Zweedse singer-songwriter Lisa Miskovsky de studio in. De ontmoeting van Lisa’s stemgeluid, dat klinkt als een lolly die dat perfecte héél klein beetje gesmolten is, met toegankelijke melodeath, geeft een idee van hoe Evanescence had kunnen klinken als de band minder suïcidaal/zielig, een pak avontuurlijker en gewoon vele pakken meer getalenteerd was geweest.
Willen of niet, de tijd dat een In Flames-album zonder vullertjes op zichzelf kon bestaan ligt al een zevental jaar achter ons en ook Come Clarity heeft z’n schoonheidsfoutjes. Sommige refreinen klinken alsof een of ander stuk uitschot arme Anders bij de dreadlocks heeft genomen en er eens goed aan getrokken heeft — "Reflect The Storm" is hiervan het perfecte voorbeeld —, terwijl afsluiter "Your Bedtime Story Is Scaring Everyone" de relevantiegraad van een aangebrande erwt heeft. Hetzelfde geldt in iets mindere mate voor het manische kattengekrijs op "Scream" (heh, toepasselijk). De song klinkt samen met "Our Infinite Struggle" zo generisch dat ze de bijtend sarcastische LinkIn Flames-podiumshirts ongewild alle eer aandoet.
Deze laatste kanttekeningen mogen dan misschien best negatief klinken, ze zijn niet meer dan een paar bedenkingen bij een album dat verder gewoon sterk is. Toen Come Clarity hier net een vijfde draaitoer achter de rug had, waren we nog het liefst meteen naar Zweden gevlogen om heel In Flames op een welgemeende groepsknuffel te trakteren. Het gezelschap levert immers een geslaagde synthese van het voorbije erg dikke decennium donderende death metal-met-melodietjes en dé leken-introductieplaat bij uitstek in één af. Zware beloften succesvol nakomen: het is enkel de groten gegeven. In Flames ís groots, ook zonder grootste onderscheiding.