We schreven het al eerder, deze live-dvd is een mooie gelegenheid om nog eens op dezelfde nagel te kloppen: noenkel Arno Hintjens moet je vooral op de planken gezien hebben. Zelfs een dvd is maar een afkooksel van de stomende sfeer die de man weet te creëren, zeker als het dan nog gaat om een theaterconcert in plaats van de withete rock waarin hij op zijn best is.
Voor zijn eerste dvd koos le plus beau dus niet voor zijn meest gekende werk. De nadruk ligt op het vorig jaar verschenen French Bazaar en van de echte klassiekers haalt hij enkel "Oh La La La!" boven, maar ook wat echt oud materiaal als "Bathroom Singer" en "Bye Bye Till The Next Time". Dit is geen kennismaking met Arno, eerder verzamelmateriaal voor de reeds overtuigden.
Live In Brussels is in de eerste plaats de neerslag van een concert dat chevalier Hintjens afgelopen maart gaf voor een zittend publiek in de Ancienne Belgique. Arno voor een rustig en beleefd publiek? Het is niet helem´´l nieuw, maar het blijft toch iets bizars na al die heftige rockconcerten van weleer, neen?
Niet echt. De oude rocker heeft zich al lang omgesmeed tot een chanteur de charme en hij geeft dat hier bij aanvang meteen mee met het gelijknamige nummer. Maar de vos verliest wel zijn haren, niet zijn streken: een stompend "Ratata" rijt na die opener meteen het bourgeoissfeertje aan stukken, de krijsende en krassende blues van "You Got To Move" gaat daarna helemaal voor het geluid van rauw lillend vlees.
Zo blijft het. Van het pakkende van "Les Yeux De Ma Mère" gaat het naar de waarlijk stomende eightieswave van "With You". Arno put uit alle hoeken van zijn repertoire, maar botsen of wringen doet het nergens: als hij performt, past alles. Zelfs die Klezmerversie van "Oh La La La!".
In de uitgebreide extras wordt Live In Brussels helemaal voor de collectioneur. Tien video’s uit twintig jaar solocarrière geven een beeld van wat videoclips in Vlaanderen waren en zijn: schabouwelijk amateuristisch in "Whoop That Thing", en nog niet zo veel beter in "Bathroom Singer" waarin onder andere een veel jongere Josse De Pauw wat clownesk komt doen. Tegen "Les Yeux De Ma Mère" van eind de jaren negentig — we horen de up-tempoversie en kijken verbaasd op: we waren het bestaan ervan bijna vergeten nadat we al die jaren met de pianovariant doodgeslagen zijn — is het een stuk beter. Het besef dat de eerste goeie Vlaamse video nog geschoten moet worden, sluipt ook ergens het achterhoofd binnen: van hilarisch broddelwerk naar doorsnee, dan hebben we toch meer plezier aan het vroege werk.
Nog extra’s, wat meer live: clips uit een sessie in The Jet Studio’s, een Frans Festival en natuurlijk de consecratie van Arno als monstre sacré van de Belgische rock op Werchter 2002. De zee wuivende armen tijdens "Les Filles Du Bord Du Mer" is hier nog eens te bewonderen, en ook andere publiekslievelingen als "Je Veux Nager" zijn te herbeleven. Na "Oh La La La!" volgt nog een hilarisch interview voor een of andere muziekzender: Arno is duidelijk even geïnteresseerd in de vragen als wij en vraagt ongeduldig of het gedaan is.
De eerste Arno-dvd is vooral heel veel op één schijfje gestanst voor het nageslacht en de fans. Niet omdat hij op zijn hoogtepunt is of een bepalend concert heeft afgeleverd maar gewoon omdat elke zichzelf respecterende artiest tegenwoordig dvd’s uitbrengt, omdat die nog niet zo vlot gekopieerd kunnen worden en marketing jongens er een markt voor hebben gevonden. Zo is dat nu eenmaal, ook voor Arno. Aan u het oordeel of u daar deel van uitmaakt.
