Ieren zouden goede drinkers zijn. Het is een cliché zo groot als een huis, maar toch zijn we deze keer geneigd het voor waar aan te nemen. Dronken doet een mens al eens gekke dingen, zoals in een spontaan zingen uitbarsten op wilde feestjes. Best gênant, achteraf bekeken, maar soms doet het onrechtstreekse gevolg van zo’n avond alle schaamrood van de kaken verdwijnen.
Er was eens… U kent het wel: drie schoolvriendjes, Enda (zang en gitaar), Dylan (drums) en Chris (zang en bas) starten een groepje op. Een van de drie leden, toevallig weer de bassist, loopt op een uit de hand gelopen feestje een zekere Pee Pee (haar mama mag Paula zeggen) tegen het lijf en zingt met haar tot de zon opkomt. Hij ziet in haar, tijdens het huiswaarts strompelen, een goede aanvulling voor zijn bandje. Pee Pee, duidelijker iets rationeler dan de doorsnee bassist, ziet het niet echt zitten om als enig meisje in een stinkend en luidruchtig repetitiehol rond te hangen. Een compromis wordt gesloten: Pee Pee vervoegt de band op voorwaarde dat haar vriendin Pony dat ook mag. Beide meisje zullen zingen en zowel keyboards als glockenspiel bespelen. Zoek er vooral niets achter.
Dat is, in een notendop, zowat de ontstaansgeschiedenis van The Chalets. Uiteraard bleef het daar niet bij. Nu twee van de vijf groepsleden niet van het geslacht zijn dat een groepje begint om zijn puberteit te rekken, dringen enkele veranderingen binnen The Chalets zich op: jeans en T-shirts, sinds mensenheugenis zowat de verplichte outfit voor rockmuzikanten, worden resoluut de deur uitgewerkt. In de plaats werden kostuums genaaid (DIY, or what?) en een — we citeren even — fun-loving pop philosophy was adopted.
Dit alles stoot bij fundamentalistische rockliefhebbers vast op weerzin en laat de rocker in kwestie, na zijn pens op de dichtstbijzijnde toog gelegd te hebben, verzuchten dat het in zijn tijd geen waar geweest zou zijn. Helaas voor hem, maar hoera voor ons, is het wel waar en misschien is ’s mans tijd wel definitief voorbij. Het debuut van The Chalets had zonder de vrouwelijke bijsturing nooit zo goed geklonken als nu. Al van bij opener "Theme From The Chalets" weet je wat voor vlees je in de kuip hebt. Spanningsopbouw, powerpop, feelgood-deuntjes met een scherp randje, het zit duidelijk snor. In dit nummer valt je meteen het geniale op van vier stemmen in een band: de twee vrouwen- en twee mannenstemmen openen een wereld van mogelijkheden. Soms wordt er Sons And Daughters-gewijs in dialogen gezongen, dan weer wordt voor een mooi koortje gezorgd, nog op andere momenten draagt één stem het nummer. Mogelijkheden zat dus.
Check In is in zijn geniale eenvoud een verslavend album geworden. De muziek doet soms denken aan Magnapop, Pilot Scott Tracy of Sons And Daughters, zonder dat het op een afleggertje van een van deze bands lijkt, verre van zelfs. The Chalets klinken origineel én ze proberen godzijdank evenmin de verschrikkelijke jaren tachtig opnieuw tot leven te wekken. Het enige retro-element aan dit album is de hoes, die — eerlijk is eerlijk — best mooi is. Een eigentijds album, kortom, dat om onduidelijke redenen nog geen single met wereldwijd succes heeft opgeleverd. Vreemd is dat, want toen we voor de tweede keer "Gogo Don’t Go" hoorden, zouden we gezworen hebben dat we het nummer reeds kenden. Helaas valt dit nummer op geen enkele radiozender te beluisteren. Een mens zou er zowaar triest van worden.
Ook "Love Punch" was nog nooit te horen op een van die vele radiozenders die hun liefde voor muziek hoog in het vaandel dragen. Jammer, want dit nummer is een potentiële floorfiller. Laat een whizzkid een Nite Version van dit nummer in elkaar draaien en je hebt dé dance-hit om de winter mee in te zetten. Doch helaas, voorlopig blijven The Chalets een snoepje voor de gelukkigen die toevallig op hun debuut stootten. Mogen ook de andere liefhebbers van catchy melodieën en spannende rock snel Check In ontdekken. Er is haast bij, want zoals het in "No Style" klinkt, "every summer gets shorter" en ook onze haargrens denkt aan terugtrekken.
