Maar liefst vier jaar heeft het geduurd, maar toch is het dan zo ver: Fence heeft een nieuwe plaat. En wat voor een. The Woolf maakt komaf met het rammelende lo-fi imago dat de groep de titel van Vlaamse Pavement opleverde en trekt resoluut de kaart van de Beatles- en Beach Boysiaanse pop. Meerstemmig een "ooh", een "aah" en een "lalala" slakend, trokken we naar de Hasseltse gelatinefabriek waar de groep net een videoclip opnam voor volgende single "Josephson".
enola: Een videoclip? Is er ambitie en geld, jongens?
Sam Rombouts (drums): : "Net niet."
Meindert Leenders (bas): : "Er is wel ambitie, maar er is geen geld. Dat is er nooit. Gelukkig zijn er mensen die de subsidies van de provincie opvolgen, en er ook nog in slagen voor weinig geld erg fraaie videoclips te maken. Wij hebben onze connecties aangesproken, en de rest kwam vanzelf: met de juiste instelling en het juiste verhaal lukt het altijd wel om iets deftigs te maken. In het digitale tijdperk is alles mogelijk."
enola: The Woolf is zelfs niet in een studio opgenomen, maar gewoon her en der op laptop waarna er gemixt werd?
Leenders: "Klopt. Voor de mixen zijn we gewoon naar Frans Hagenaars in Amsterdam gestapt en daar hebben we in een stuk of vijf verschillende sessies de plaat afgewerkt. Je moet tegenwoordig eigenlijk al gek zijn om een studio binnen te stappen. Zelfs als Fence over budgetten zou beschikken, dan nog zou ik het verkiezen enkel een goede technicus als Frans onder de arm te nemen, en alles zelf op te nemen, zonder tijdsdruk die je parten kan spelen."
enola: Jullie zijn dus eigenlijk ambitieuzer geworden? Let’s face it: vroeger klonk Fence al eens als een rommeltje.
Rombouts: "Ik vind dat dus niet. Iedereen zegt dat, maar ergens mag muziek ook wel rammelen."
Leenders: "Een plaat als The Return Of Geronimo heeft een rammelend geluid, maar dat neemt niet weg dat het toch een zeer strakke plaat is. Dat The Woolf gepolijster klinkt komt doordat we er een half jaar aan gewerkt hebben. De vorige twee platen werden op nog geen tien dagen opgenomen. The Woolf is gewoon tot in de kleinste details uitgewerkt, wat het een supervette plaat maakt."
enola: Hebben jullie nooit het gevoel dat jullie met de vorige platen iets gemist hebben door die nonchalante aanpak?
Leenders: "Totaal niet. Ik vind dat wij altijd de juiste keuzes hebben gemaakt."
Rombouts: "Het is echt niet alsof we nu vlotter op de radio komen dan vroeger. Net als toen krijgen onze singles ook nu de allerlaagste prioriteit. Het enige verschil zit in de ontvangst van de nieuwe plaat, die over het algemeen veel beter onthaald wordt. Angels On Your Body werd gewoon doodgenegeerd terwijl de goede kritieken over The Woolf maar blijven komen. Misschien dat het falen van Angels On Your Body vooral te wijten is aan de indruk die de plaat als een geheel heeft achtergelaten."
Leenders: "We worden nu ook absoluut beter omringd. We hebben bijvoorbeeld een heel goed management, maar het ligt ook aan de plaat zelf. Mensen vergissen zich vaak in Fences ambitie. Wij gaan er nu even hard tegenaan als vroeger. Waarschijnlijk zijn we gewoon beter geworden, en misschien zijn we nu ook wel iets professioneler bezig met muziek maken, maar dat wijten we vooral aan het feit dat we nu meer ervaring hebben."
enola: Waarom is het na Angels On Your Body zolang stil geweest rond Fence? Had dat met ontgoocheling over dat magere onthaal te maken?
Leenders: "Totaal niet. We hebben toen superveel gespeeld: in die tijd moest je gewoon je deur op slot doen of we stonden in je tuin te spelen. Na die tour hebben we een rustpauze ingelast en hebben de leden ook één voor één werk gevonden. Dat heeft absoluut niets met bitterheid over een minder goed ontvangen plaat te maken.
Rombouts: "Indiegitaarrock is natuurlijk ook wel een marginaal genre. Het is niet zo dat mensen ineens gaan stoppen met naar trance te luisteren, om dan met duizenden naar de optredens van Fence te trekken. Vroeger was het ook vooral de ambitie om zoveel mogelijk live te spelen. Toen waren er waarschijnlijk groepen die onze songs beter konden spelen dan wij zelf, en van die reputatie wilden we nu wel af. We willen nu zelf de beste versies van onze songs brengen. En ergens is dat natuurlijk wel een blijk van ambitie en eergevoel."
enola: Hoe werkt dat met meerdere songschrijvers in de groep? Zorgt dat nooit voor egoclashes?
Leenders: "Totaal niet. Er heerst een gezonde concurrentie, maar iedereen is blij wanneer er eens iemand met een idee afkomt. Als dat idee op weinig gejuich onthaald wordt, dan sneuvelt dat meestal ook wel snel, maar als iedereen er zich in kan vinden, dan wordt het ook wel iets. Dat is onze Fencetest: als iemand iets niet goed vindt, dan gaat het niet door. En dat werkt, want wij hebben nog nooit gloeiende ruzies over kleine details gehad."
enola: "Sammy Boy" is van een meezinger op festivals naar een instrumentale song op plaat geëvolueerd. Hoe is dat gebeurd?
Leenders: "Wij hadden "Sammy Boy" al volledig ingezongen, toen we plots het gevoel kregen dat we van de eerste strofe af moesten. Toen kwam Niels plots af met een totaal nieuwe tekst, maar ook die botste op veel tegenkantingen. Die ging over een vis, en wij hadden zoiets van ’Wat zit Niels hier in godsnaam over een stomme vis te zingen?’. Uiteindelijk hebben we ervoor gekozen bepaalde stukken weg te laten, waardoor "Sammy Boy" grotendeels een instrumentale track is geworden. Dat is geen slechte zaak gebleken, want het nummer is op de plaat een nuttig rustpunt. Al die zang kan al eens vermoeiend worden."
enola: Dus een song over vissen is absoluut not done, maar een over plankton ("Plankton – Rulers Of The Hood") kan wel?
Leenders: "Nu je het zegt… Ja dus. Bij plankton trekken we de grens."
enola: In een song als "Hear Them Goodbyes" schijnt Britse humor door. Een invloed op Fence?
Rombouts: "Ik kijk al heel m’n leven naar Britse humor, maar ik weet niet of dat van veel belang is, want ik zou niet weten hoe ik Britse Humoraccenten in m’n drums moet leggen. Maar nu je het zegt: aan "Hear Them Goodbyes" heb ik ook meegeholpen. Omdat we een nieuwe strofe moesten vinden, hebben we ons rond de tafel gezet en hebben we van de song iets gezamenlijks gemaakt."
Leenders: "Teksten schrijven is iets moeizaams voor ons. Muziek komt er bij ons als niets uit, maar voor de teksten zijn we soms genoodzaakt meetings te organiseren. De tekst van "Hear Them Goodbyes" is zelfs onder flink wat tijdsdruk geschreven, omdat we er de volgende dag mee naar Frans Hagenaars moesten."
enola: Is humor belangrijk?
Leenders: : "Absoluut. Niet dat elke noot een reden moet zijn om in de lach te schieten, maar het mag zeker niet te serieus zijn. Als we al eens ernstig doen, is dat ironisch bedoeld. Ernst is voor ons altijd een reden om af te haken. Wat niet wil zeggen dat we onze muziek niet serieus nemen, maar we hebben wel een hekel aan groepen die diepzinnige levenswijsheden in hun muziek proberen te steken."
enola: Toch heeft Fence ook ooit een protestsong geschreven: "Shake The World", dat Clearchannel in de tang nam.
Rombouts: "Wij hebben totaal niets met Clearchannel te maken. "Shake The World" hebben we naar aanleiding van een protestfestival tegen globalisering in Hasselt geschreven. Er was aan een aantal artiesten gevraagd een song aan het goede doel te schenken, die dan op een compilatie terecht zou komen. Wij hebben voor die gelegenheid maar ineens een nieuw nummer geschreven. Maar dat wil niet zeggen dat wij activisten zijn die ieder weekend met rode vuilzakken om en vlaggen over straat lopen."
enola: In het verleden zijn enkele van jullie beste songs als "Lady Di" en "Suzie, The Lone Crusader" op B-kantjes terecht gekomen. Zijn dat restjes van de platen of waren dat songs die bij toevallige jamsessies nadien tot stand kwamen?
Leenders: ""Lady Di" en "Suzie, The Lone Crusader" zijn songs die tegelijkertijd met de rest van respectievelijk The Return Of Geronimo en Angels On Your Body zijn opgenomen. Van The Woolf is er werkelijk niets blijven liggen. Wij wisten op voorhand welke songs we wilden opnemen. Niet dat we niet nog wat songmateriaal hebben liggen, maar daar is nog niets van opgenomen. Voor de twee eerste platen hadden we gewoon heel veel songs klaar, het is zeker niet bewust dat we die goede songs naar B-kantjes hebben verbannen."
enola: Live hebben jullie "Lady Di" ook weer opgepikt?
Leenders: "Het leuke aan die oude songs is dat ze na de opnames van het superstrakke The Woolf tijdens de optredens ook allemaal een stuk beter klinken. Dat is te gek en uiteindelijk hebben we ondertussen ook een heuse discografie bijeen, en het zou zonde zijn daar niet af en toe eens een oude song uit op te vissen."
enola: Tot slot: de invloed van Fence reikt tot ver over de grenzen. In Duitsland en Wallonië zouden inmiddels al groepen zijn opgestaan die zich door Fence zouden hebben laten inspireren?
Leenders: "Er is het Duitse Tent, waarvan de leden ooit volledig uit hun dak gingen tijdens onze Angels On Your Body-tour, en die ons een tijdje later lieten weten dat ze een groep hadden opgericht. En in Wallonië is er Big Jim, dat ons voorprogramma in Visé deed, en daar tussen elke twee nummers in verkondigde wat voor een eer ze het vonden om voor Fence te spelen. Bij beiden neigt de samenzang en de melodie wel een beetje in de richting van ons geluid, al zou het arrogant zijn om te verklaren dat wij voor hen hét grote voorbeeld zijn."
