A History Of Violence
An Unfinished Life
Elizabethtown
Corpse Bride
Manderlay
Stoned
The Three Burials of Melquiades
Estrada
The Weather Man
Verlengd Weekend
Walk the Line
Where the Truth Lies
Niet dat ik iets tegen andere mensen heb, wel in tegendeel: ik
ben gék op mensen, groot en klein. Zolang ze maar zo ver mogelijk
uit m’n buurt blijven. Onder normale omstandigheden is mijn sociaal
leven dus beperkt tot het “g’ndag” mompelen tegen de juffrouw die
me m’n bioscoopticket geeft en het afblaffen van mensen die in de
rijen achter en voor me wat al te luidruchtig met hun chips en
popcorn zitten te banjeren.
Maar voor een filmfestival, daar maak ik nog wel eens een
uitzondering voor. Dit jaar liet ik me tijdens m’n rondzwervingen
op het Festival van Gent dan ook vergezellen van een zekere heer
Robin Pront, aspirant-filmmaker en, zoals dat een toekomstige
regisseur betaamt, een lamzak van het zuiverste water. Kortom:
my kinda guy. Hij teende enkele dagen lang, al dan niet in
mijn gezelschap, mee door de wandelgangen van het Gentste
filmfestival ter wereld en nu, nu de vedetten naar huis zijn en de
kater is verdampt, maakt hij graag een eindafrekening van die
periode. En maak u vooral geen illusies: hij liegt nergens
over.
Movie geeks aller landen, verenig u! Onze hondstrouwe recencent
heeft u de voorbije dagen al bestookt met reviews -was het ooit
anders?- van het 32ste Filmfestival van Gent, maar filmrecensies
vertellen natuurlijk maar een deel van het verhaal, en dan nog niet
noodzakelijk het interessantste deel. Benieuwd hoe het er aan
toegaat daar in dat mediacircus? Verwacht u aan producenten met
grootheidswaanzin (die twee zijn eigenlijk synoniemen), gillend
vrouwvolk dat bij bosjes neervalt bij het aanschouwen van onze
charismatische tronies (ja, zelfs het signeren van menig boezem
werden wij na een tijdje beu), het spotten van Roel van Bambost met
zijn onafscheidelijke mullet en nog veel meer.
Maar in de eerste plaats draait het natuurlijk allemaal om de
shitload aan films die in Gent geprojecteerd werden en waar
we toch een aardig deel van gezien hebben. 5 films per dag moest
nog lukken en ik denk dat ik in die tijd zowat alle ziektes heb
opgelopen van de griep tot ebola. Alleen die verkoudheid me speelt
nog wat parten.Hoewel het festival reeds maandag de 11de van start
gegaan was, besloten wij pas woensdag zijn blijde intrede te maken.
Hoewel wij het gewend zijn per privéjet en limousine te gaan,
werden wij deze keer verplicht gebruik te maken van de nationale
spoorwegen – om één of andere reden heb ik altijd het gevoel dat de
nmbs eigenlijk gebruik maakt van mij. Om half tien begon de eerste
film en aangezien wij nog steeds gestationneerd zijn in Antwerpen
werd dat dus vroeg opstaan. Eén van de dingen waar wij dus niet
goed in zijn. De dag moest nog beginnen en we zagen er nu al uit
als twee mannen die niet zouden misstaan op de befaamde mugshot van
Nick Nolte.
Twee busritten en één treinrit later arriveerden we dan in Gent,
voor twee weken onze uitvalsbasis. Wij, lieden van de pers, moesten
natuurlijk eerst onze accredidatiepasjes gaan halen en dat bleek
makkelijker gezegd dan gedaan. De rij mensen voor ons was zo
ongezien lang dat we op z’n minst een ritje in de space
mountain verwacht hadden maar no such luck. Lamstralen
als we zijn, besloten we zelfs de moeite niet te doen en gingen we
dan maar naar de eerste vertoning zonder dat begerenswaardige
pasje. Die eerste film was trouwens ‘An Unfinished Life’, een film
met zoveel levenslesjes dat ze er gerust nog een seizoen of drie
van Full House mee konden volkrijgen. Nadat de verlossende
aftiteling begon te lopen haastten we ons naar de Spar waar we ons
proviand insloegen (een flesje cola en een bijzonder taaie
croissant). Blijkbaar had de meute zich ondertussen naar elders
verplaatst (waar we elke meute graag hebben) en we haalden dan maar
de pasjes op. Het is toch iets eigenaardigs, zo’n pasje. Het is een
stukje plastic waarop staat dat jij voor twee weken belangrijker
bent dan de anderen. Ik ga binnenkort eens horen voor een
jaarabbonement.
En dan…’A History of Violence’! De nieuwe Cronenberg was wederom
een straf staaltje cinema dat zowat alles wat die dag in de zalen
draaide ver achter zich zou laten. Geen Viggo of David in de zaal
maar niet getreurd, ze hebben al een kaartje gestuurd dat het hen
speet. De volgende film op het programma was ‘Corpse Bride’. Deze
keer hadden we echter een paar uurtjes de tijd om op adem te komen.
Al snel bleek dat de tijd doden in Gent niet zo evident is en de
verveling sloeg dus redelijk snel toe. En wat doen filmnerds als ze
zich vervelen? Juist ja, films kijken. We maakten van de tijd
gebruik om snel nog ‘Red Eye’ mee te pikken, een film waarin een
hotel in Miami met een raketwerper tot gruis wordt herleid. Het
toeval wil dat ik een tijdje geleden nog in dat hotel heb gelogeerd
en ik heb toch niets van dat bombardement gemerkt. Nu ja, ik ben
wel een vaste slaper natuurlijk.
Dan was het haasten naar ‘Corpse Bride’ en man, was me dat een
teleurstelling. Het kan misschien gelegen hebben aan het
onmenselijk vroege uur dat ik uit de veren was, maar ik vond het
allemaal nogal slaapverwekkend. De eindgeneriek kwam dus niet
ongelegen, net zoals de spaghetti daarna. Onze recensent kwam terug
op krachten dankzij een vadsig pak friet en een bicky burger.
The cornerstone of any nutritious supper! Om 8 uur maakten
we ons dan gereed voor de laatse film die avond, ‘The Weather Man’.
Een film van Gore Verbinski met Nicolas Cage. De kans was dus
behoorlijk reeël dat Nic nu definitief op onze death list (een
plaatsje naast Ben Affleck, Jerry Bruckheimer en Michael Bay) zou
komen. Maar wonder boven wonder bleek dat een heel aangenaam
filmpje te zijn. Het is dus wachten op de volgende
Bruckheimer-Bay-Cage productie voor we- Marcellus Wallace-gewijs –
onze pair of pliers and a blowtorch bovenhalen. Onze eerste
dag Gent zat erop en dat moesten we feestelijk afsluiten. Nou ja,
ik zou het vooral feestelijk afsluiten (De Overpoort: waar
alcoholvergiftiging gelijk staat aan een geslaagde avond!), onze
brave schrijver werd verwezen naar zijn vochtige kelder alwaar hij
in sneltempo zijn recensies moest gaan schrijven.
Na de nacht te hebben doorgebracht op een hardhouten vloer in een
niet al te luxueus (trust me, dat is een fameus
understatement) kot in Gent was het vroeg opstaan om nog twee films
mee te pikken. Deze keer moest ik echter alleen mijn plan trekken
en dat bleek toch niet zo evident te zijn. Oriëntatie is niet
bepaald één van mijn sterkste punten en ‘Lonesome Jim’ was reeds
begonnen wanneer ik eindelijk aan de Kinepolis kwam aangestrompeld.
Dat was trouwens een heel aangenaam filmpje waarin Casey Affleck
aantoont dat het talent in de familie niet echt eerlijk verdeeld
is. Dan was het wachten op ‘Elizabethtown’ en hoe kan je beter de
tijd doden op een filmfestival dan een pint te gaan pakken met onze
collega’s, pratend over koetjes en kalfjes (films dus)? Dan was het
eindelijk zover, de laatste film voor vandaag, voordat we eindelijk
tijd zouden hebben om wat te recupereren. Net voor iedereen de zaal
wou betreden, kwam er voor het eerst opschudding op het
filmfestival. Het fenomeen Alan Ladd Jr. wou ook naar
‘Elizabethtown’ en dat zullen we geweten hebben. Onder begeleiding
van zijn hele entourage werd hij de zaal in geëscorteerd waar hij
als eerste een plaatsje mocht kiezen. En alsof dat nog niet genoeg
was, had hij het lumineuze idee om niemand anders binnen te laten,
zodat hij samen met zijn vrouw gezellig naar de film kon kijken. Ik
wil echt niet weten wat ie in gedachten had, eigenlijk. Blijkbaar
is er toch nog gerechtigheid in de wereld en mocht de pers
uiteindelijk nog binnen. Al de studenten die waren afgekomen konden
echter terug naar huis. Dan moet hij toch een belangrijk iemand
zijn, niet? Wel, Alan Ladd Jr. is, ocharme, de producer van ‘An
Unfinished Life’ (lees de recensie er maar op na) en geen kat die
hem herkend had als hij niet zo’n show had opgevoerd. Hilariteit
alom dus wanneer een nietsvermoedende journalist doodleuk naast
zijn vrouw ging zitten. Ik geef het u op een blaadje, Ladd heeft
geen seconde van de film gezien maar heeft de volle twee uur die
journalist zitten doodbliksemen met zijn ogen. Hij heeft trouwens
wel iets gemist want ‘Elizabethtown’ was, ondanks de aanwezigheid
van melkmuil Orlando Bloom, best een aangenaam filmpje.
Op een zondagochtend opstaan is sowieso geen pretje, zeker niet als
je dan nog eens moet worstelen met een kater. Maar als je dan ook
nog eens op die klotetrein moet zitten is het gewoon een
regelrechte hel. Vandaag stonden ‘Walk the Line’ en ‘Manderlay’ op
het programma, twee films die toch erg hoog op ons verlanglijstje
stonden. Ze konden dus maar beter de verwachtingen inlossen. Het
was trouwens de laatste keer dat ik naar het festival zou gaan dit
jaar en dit moest en zou een mooie afsluiter worden. We hadden er
alleszins een goed oog in. Net op tijd in de zaal voor ‘Walk the
Line’, werd mij duidelijk dat het heel moeilijk zou worden om nog
iets te eten tussen ‘Walk the Line’ en ‘Manderlay’. Dat was een
serieus probleem aangezien ik nog niet had ontbeten en ik ben zo
iemand die op een lege maag weigert te functioneren. Zorgen voor
later, eerst ‘Walk the Line’. Eindelijk een biopic die echt nog
eens de moeite was – een opluchting, zeker na het lamentabele
‘Ray’. Zoals verwacht was er geen tijd om iets te eten en was het
lopen geblazen om op tijd te zijn voor ‘Manderlay’. Ongetwijfeld dé
film waar iedereen het hardst naar uitkeek. En wat een
teleurstelling was het…Was het het slopende tempo van de film, de
vermoeidheid of gewoon de honger die het overnam, ik weet het niet.
Na een uurtje spurtte ik de cinema voor een snel ommetje naar de
bakker. Geen goeie zet, absoluut geen goeie zet. Aan een ongeziene
snelheid (zeker voor mijn doen) liep ik frontaal op een spiegel
waarvan ik dacht dat het de deur was van de Kinepolis. Het bleek
maar een reflectie te zijn van die deur. Een lichte hersenschudding
later raakte ik uiteindelijk toch bij de bakker, waar ik terug op
krachten kwam. Ik was toch zeker een goeie tien minuten weg en
kijk, ik kon nog perfect volgen. Dat is geen goed teken.
‘Manderlay’ werd de teleurstelling van het festival, maar het kon
de pret niet bederven. De 32ste editie van het filmfestival van
Gent was een voltreffer van formaat en wij kijken al naarstig uit
naar de volgende editie. 365 dagen and counting…
A History Of Violence
An Unfinished Life
Elizabethtown
Corpse Bride
Manderlay
Stoned
The Three Burials of Melquiades
Estrada
The Weather Man
Verlengd Weekend
Walk the Line
Where the Truth Lies