Stilzwijgend hebben we de nodige dosissen K-OS tot ons genomen vooraleer we ook maar een eerste maal het onuitspreekbare durfden te fluisteren: prachtplaat. We durven het bijna niet op te schrijven uit angst dat het geschrevene ons blijvend achtervolgen zal, we begrijpen zelf waarom de naam van God niet ijdel gebruikt, laat staan zijn echte naam uitgesproken mag worden.
We zijn nochtans geen “plattebroeken” maar hier kunnen we erkennen dat we bang geworden zijn van onze eigen cd-speler. Niet zozeer omdat hij behekst zou zijn, voor zulke gevallen hebben we immers onze exorcismehulpkit, maar wel vanwege ons eigenste water en brood: muziek. We zijn in geen tijden zo verward geweest. Onze geroemde spitsvondigheid en gevreesde scherpe tong zijn dan ook niet meer, weg is onze parvenuattitude en blasé toon waarmee we nieuwe groepjes en gevestigde waarden de grond in boren. Want deze maal werd onze adem afgesneden en bleven we vertwijfeld achter. We hadden niet eens gemerkt dat we onszelf bevuild hadden.
Een spirituele ervaring, niet meer en niet minder was “Hallelujah” voor ons, waarna we op onze knieën neervielen en de heer dankten. Cynische omstanders vielen al even snel ten prooi aan de religieuze waanzin die wij gaarne verspreiden op dergelijke momenten. Gelukkig bracht het bevreemdende “Papercutz” ons terug bij onze positieven. De vrolijke trompetten in de intro, de typerende scratches en alles dominerende baslijn verjoegen tijdig alle verlangens naar een priesterinwijding.
Het sinistere “EMCEE Murdah” is van een geheel andere orde. De dreigende ondertoon en duistere teksten laten een rebellerende K-OS horen die als een predator door de jungle dwaalt. Op zoek naar de “Commandante” mengen we flarden flamenco met militaristische dreunen. Maar we zijn nog niet waar we moeten zijn, want met het klassieke hiphopnummer “B-Boy Stance” worden we zonder pardon terug gedropt in Public Enemy-territory. In vijandelijk gebied is het niet alleen verstandig op te gaan in de massa maar ook om de eigen identiteit te wissen. “Man I Used To be”, speelt dan ook niet alleen met 80ies discofunkpop maar zet ook een neus naar alles en iedereen die er maar niet genoeg van kan krijgen.
Gelukkig weet de hoofdstad feest te vieren. Of het nu in het vrolijke up-temponummer “Crucial” is, waarbij reggae en ska de hoofdtoon voeren, dan wel het swingjazzy “Crabbuckit, dat voortgedreven wordt door een bas, trompetten, frenetiek handgeklap en wilde drums, de geslaagde coup zal gevierd worden. De liefde van een nacht is echter niet die van het leven, laat zoveel duidelijk worden in “The Love Song”. Aan de hopeloze zaak rebellie geheten, hebben we ons hart verpand, niet aan liefjes voor een nacht. Laat dat onze boodschap aan de wereld zijn.
Joyful Rebellion is een van die pareltjes die vanwege het stigma hiphop door de grote massa genegeerd zal worden. En hoewel de Canadees K-OS klassiek te werk gaat zal een deel van het publiek wel weer afhaken wegens het gebrek aan instant hits. Genialer en gedurfder dan pakweg The Black Eyed Peas zou K-Os een groter publiek kunnen bereiken als die maar eens verder durfden te kijken dan wat programmatoren hen door de strot rammen.
Saul Williams gebruikt een reusachtig monster op wielen om zijn boodschap door te brengen terwijl K-Os kiest voor het broeierige van de jungle. Rebellen slagen bijna nooit in hun doel en niemand is sceptischer dan wij wanneer het over vrijheidsstrijders gaat, maar bij K-Os roepen we uit volle borst “Viva El Hefe”.
