AB, Brussel, 7 april 2005
Einsturzende NB bestaan 25 jaar, maar dat was er gisteren in een
uitverkochte AB niet echt aan te merken. Je kan de sound van de
uitvinders van de industrial bezwaarlijk ‘fris’ noemen – “creatief
met roestvrij staal” lijkt een betere omschrijving – maar je moet
het ze nageven: ze hebben het nog altijd. Blixa Bargeld verscheen
in zijn ravenzwarte pak en zag er fit uit, en kondigde maar liefst
een kleine drie uur speelplezier aan. De vijf andere Neubauten
hadden een hele batterij DIY-slagwerk aangesleept en openden meteen
met een lading bonkende nummers, meestal uit hun laatste cd. Tussendoor meende ik
‘Stella Maris’, ‘Zebulon’ en een knetterend ‘Sehnsucht’ te
horen.
Na de pauze ging het zestal vrolijk aan het experimenteren met PVC
blaaspijpen, compressoren, een winkelkarretje en slijpschijf,
blikken dozen en hangende staalplaten. Ketelmuziek, maar dan van
een soort dat je met de mond open achter laat. Dit zijn vaklui,
zoveel is zeker. Blixa schreeuwde als vanouds als een gekeeld
varken, en wist tussendoor het publiek te amuseren met stukjes
radio, een blikken deksel en grapjes over groepsdouches.
Een concert van de Neubauten moet je in feite vooral meemaken, de
gecontroleerde waanzin voelen, de afwisseling van beurs geslagen
metaal met een a capella nummer. Afsluiten deden ze met een half
uur durend magistraal stuk muziek. Dit was Duitse topklasse die op
geen enkel moment verveelde.
