“We’ve got stuff“, aldus Tim Kasher, zanger-gitarist van het
indie-pop-combo The Good Life. “There’s this stuff and
there’s that stuff“, waarmee hij doelde op de variatie die er
zit in het werk van The Good Life, intieme popliedjes aan de ene en
wilde punkachtige songs aan de andere kant.
Als voorprogramma werd The Velvet Teen geprogrammeerd, een
emorock-trio uit San Francisco. Nu stel ik het wel op prijs dat een
groep er een lap op geeft, maar emo is nooit echt aan mij besteed
geweest en dat geldt ook voor deze band. Zanger-gitarist Josh
Staples, wiens stem mij ietwat deed denken aan Matthew Bellamy van
Muse, en een stuwende ritmesectie lagen desondanks goed bij het
publiek.

De hoofdmoot was daarentegen fabuleus, grandioos en onovertroffen.
Eerlijk gezegd stelde ik mij vooraf toch enkele vragen. Ik had de
groep leren kennen via de site van Botanique (neen, ik ga niet
opnieuw de loftrompet afsteken over deze fantastische locatie) en
ik had me dan ook Album of the Year aangeschaft, hun meest recente
werkstuk. Uit de titel alleen al blijkt dat ironie Tim Kasher niet
vreemd is en dat hoor je ook in zijn teksten. Dat blijkt trouwens
ook uit hun show. Mooi verzorgd met hemd en das verschijnen de vier
heren op het podium om hun publiek ruim een uur lang te verwennen.
Opener was het gelijknamige nummer van dat laatste album en al gauw
bleek dat dit gewoon niet fout kon gaan. Elk bandlid weet waar zijn
plaats is en begrijpt dat het Kasher is met wie de show staat of
valt. Deze laatste brengt zijn nummers met veel vuur en emotie,
waardoor niemand in het publiek onbewogen blijft. Hij slaat waar
nodig, maar zalft een tel later even vrolijk. Nummers als ‘Lovers
Need Laywers’ worden ingezet met vlammende gitaren om uit te monden
in een heerlijke popsong. Op een podium komt zijn werk immers nog
veel beter uit de verf dan op plaat.
En dan was er nog de bisronde. Koude rillingen liepen over mijn rug
bij ‘Under a Honeymoo’n en de adrenaline stroomde volop bij
‘Friction’, ongetwijfeld een verwijzing naar die andere band van
Kasher (Cursive), waar hij zijn
woede en frustraties in kwijt kan. De finale was het ongelooflijk
intieme ‘Inmate’s op vraag van het publiek. Dit nummer verdient
beter dan een vermelding in de marge van één of ander popoverzicht.
Dit is klasse.
The Good Life heeft de standaard gezet voor een ongetwijfeld
boeiend jaar. Benieuwd of de komende concerten deze standaard
kunnen benaderen.

In samenwerking met De
Muziekfriek