Radiohead, Coldplay en bij ons, dEUS… Het zou het antwoord kunnen
zijn op de vraag: “Welke zijn de meest invloedrijke (en meest
nageaapte) groepen van de laatste vijf jaar?” Het aantal
epigoontjes van bovenvermelde groepen is inderdaad niet meer te
tellen, gelukkig zit er tussen al dat grut af en toe ook een witte
raaf die zijn grote voorbeelden niet zomaar achterna fladdert, maar
hen gerust evenaart en op zijn beste momenten zelfs
overvleugelt.
Eén van die bands is het Brusselse Mud Flow. Dit trio rond
spilfiguur Vincent Liben liet in het verleden al van zich spreken
met de grillige werkstukjes ‘Amateur’ en ‘Re*Act’. Hierna werd het
een tijd stil rond de groep. Zowat alles waar de Mud Flow mee bezig
was, werd in vraag gesteld. Gevolg: een serieuze identiteitscrisis.
Iedereen verliet het schip, alleen kapitein Liben bleef over. Die
wist echter gauw drummer Charly De Croix en bassist Blazz te
strikken, en samen met producer Rudy Coclet (zie ook Arno en
Sharko) trok het trio de studio in.
De plaat begint heel veelbelovend, met het rustige, geduldig
opgebouwde en bezwerende ‘The Sense of Me’, dat vervolgens naadloos
overgaat in ‘Chemicals’. Het zal niet de laatste keer zijn in deze
bespreking, maar de stem van Vince klinkt in dit nummer als twee
druppels water op die van ene Tom Barman. Enig bezwaar? Hoegenaamd
niet, want het nummer zelf staat als een huis. Bovendien zijn er
slechtere zangers om mee vergeleken te worden.
De geest van dEUS zal echter in nog enkele songs rondwaren. Maar
nogmaals, dit is geen reden om Mud Flow te beschouwen als een
goedkope ripoff van Antwerpens Trots. Integendeel, de
gelijkenis zit hem in Libens stemtimbre (in sommige nummers) en in
de sfeer, die best kan vergeleken worden met die van ‘The Ideal
Crash’ en met die van het vroegere werk van Radiohead en dat van
Coldplay.
We gaan hier dan ook geen spijkers zoeken op laag water, wanneer de
parels zomaar voor het grijpen liggen. Het tweespan ‘Debbie and
Charlie’ / ‘Debbie and Charlie (the true story)’ bijvoorbeeld kon
alleen maar geschreven worden door een groep die uitermate
getalenteerd is. ‘Tribal Dance’ is een kanjer van song,
voortgedreven door een beest van een beat. ‘Unfinished Relief ’n en
‘Song 1’ zijn dan weer het summum van melodieuze perfectie.
Leuk is dat de groep zich niet gestoord heeft aan enige conventie.
Fuck de drieminuten-regel, met andere woorden; als een song
niet langer hoeft te duren dan een minuut (zie ‘How I Got Depressed
and Started a War’), waarom de koe dan uitmelken tot ze door haar
poten zakt? Afsluiter ‘New Eve’ daarentegen is een teer kasplantje
dat met zorg dient gekweekt te worden, en pas na een goeie tien
minuten tot volle wasdom komt. En dan hadden we het nog niet over
‘Five Against Six’, een nummer dat – wanneer het was verwekt in een
Antwerps of Gents repetitielokaal – al wekenlang op 1 had gestaan
in De Afrekening.
U ziet het, ondanks alle lof krijgt deze plaat “slechts'” 4,5 op 5,
en dat heeft alles te maken met het nummertje drie, het kneusje, de
tache de beauté van deze cd, ‘Today’, een up tempo
niemendalletje dat eerder thuishoort in de songcatalogus van Badly
Drawn Boy. Niet slecht, maar het vloekt een beetje met de rest.
Voor het overige zult u ons echter helemaal niet horen klagen! Wat
zeg ik? Alwéér een bewijs dat we veel beter zijn dan de Hollanders!
(Op muzikaal vlak dan…)
