Ze hadden nog maar net een diploma van audiovisueel mekka RITS op zak of Jan Sobrie en Joris Van den Brande werden onmiddellijk onder twee paar vleugels genomen. Zowel jeugdtheater Bronks als Theater Antigone zagen potentie in hun proefstuk Zolderling, en zo scheerden ze samen hoge toppen het voorbije theaterseizoen. Dat Sobrie en Van den Brande geselecteerd werden voor het jaarlijkse Theater Aan Zee en het TheaterFestival 2003 mag dan ook geen wonder heten.
Sobrie en Van den Brande zijn echter niet de enigen van hun voormalige klas die zich het voorbije jaar in de kijker gewerkt hebben. Ook Raven Ruëll en Marijs Boulogne vormen een onderdeel van de verse lichting theatermakers die zich aan de Brusselse school ontketend heeft.
Opvallend is de tekstuele gelijkenis tussen Jan, Mijn Vriend – een monoloog die Raven Ruëll schreef, geïnspireerd door de gelijknamige jeugdroman van Peter Pohl – en Zolderling. Hoewel beide stukken handelen over een aparte vriendschap tussen twee jongens, is hun verwantschap eerder vormelijk dan wel inhoudelijk merkbaar. Korte en ongekunstelde zinnen krijgen een toonloze, bijna vlakke zegging. Iets wat, paradoxaal genoeg, de geloofwaardigheid alleen maar ten goede komt.
In hun Zolderling tonen Jan en Joris het verhaal van Jan en Joris: twee jonge knapen die geen enkele binding met hun leeftijdsgenoten hebben, met de harde stempel van "zonderling" tot gevolg. Wanneer ze samenkomen op Joris’ zolder, een gewoonte die iedere woensdagnamiddag plaatsheeft, betreden de twee buitenstaanders een fictieve wereld waarin zij heerser zijn en hun buitenissige bezigheden niet veroordeeld worden. Klasgenoten imiteren en bespotten, discodansen op Benidorm-plakker "Vamos a la Playa", het liefdesleven van Jans moeder bestuderen, een partijtje golf spelen van op een houten kast en aan de lampenkap slingeren: ver van scheidende ouders en gefrustreerde schoolmeesters acht het vriendenduo alles mogelijk. Maar zoals bij elke vriendschap vroeg of laat het geval is, wordt die van Jan en Joris op de proef gesteld. Vraag is of hun sympathie voor elkaar groot genoeg is om zelfs de lokroep van vrouwelijke klasgenootjes te doorstaan …
Zeker is dat deze theatertandem erin slaagt het sobere maar functionele decor – een rij kasten – volledig te benutten met hun innemend spel vol kleine, aangename verrassingen. Jan Sobrie en Joris Van den Brande zetten op geloofwaardige wijze het denk- en dadenpatroon van hun personages neer. De energie en het speelplezier waarmee dit gebeurt is bewonderenswaardig. Moeiteloos palmen ze podium en publiek in.
Dat het duo met dit stuk doelt op kinderen vanaf acht jaar doet geheel niet terzake, en zou geen rem mogen zijn op de motivatie van volwassenen om te komen kijken.
Zolderling is immers een must voor allen die zich ooit anders dan de anderen gevoeld hebben.