Wreedheid en onschuld hebben een bizarre relatie. Het is een vaststelling die E al vaker bezighield (zie de controverse rond de kinderlijke hoes van Daisies Of The Galaxy) en op Shootenanny! — de vijfde Eelsplaat alweer — is het opnieuw van dat.
Met een ’s’ meer aan het woord, maakt Eels van een traditioneel Amerikaans zang- en dansgebeuren een kritiek op de onhebbelijkheid van de Amerikanen om zich te pas en te onpas met een groot schietgeweer te amuseren. Kostelijke titel, spuuglelijk hoesje.
Opener "All In A Day’s Work" drijft op een bluesy riff, terwijl single "Saturday Morning" een overblijfsel lijkt uit de opnamesessies voor Eels’ vorige Souljacker-album. Shootenanny kan dan ook gerust een optelsom van tien jaar E-songschrijverij worden genoemd.
Was Beautifull Freak het met singles volgestouwde debuut, Electro-Shock Blues de conceptplaat en Daisies Of The Galaxy de happy-go-lucky-op-een-wat-ironische-manier-plaat, dan is dit na Souljacker’s rockerige kant de Best Of. Hell, Daisy komt zelfs weer eens langs in "Numbered Days".
Gevolg is dat Eels’ nieuwste minder een afgeronde entiteit is dan de vorige platen. "Love Of The Loveless" doet het bijvoorbeeld nog eens met een hiphop-beatje, zoals er zovele dat tweede debuut uit 1996 sierden. Tweede, want E had er toen immers al een ietwat geflopte solocarrière op zitten waarvan vooral de tweede plaat nogal onterecht werd genegeerd. Als u ook maar enig geloof aan onze woorden hecht, koop dan toch vooral het prachtige Broken Toy Shop, waarvan u op Shootenanny echo’s hoort in het huppelmelodietje "Dirty Girl" en het troostvolle "Rock Hard Times". Ook "Agony"’s speelgoedpianootje roept dat geluid op, maar beroert minder.
"Wrong About Bobby" en "Fashion Awards" zijn te banaal om echte Eels-songs te zijn, en ook "Numbered Days" is minder dan goed. Het moet het gewenningseffect zijn: na drie platen dachten we het Eels-geluid wel te kennen, en toen kwam Souljacker dat patroon even grondig uit elkaar rocken. Het album was misschien niet over de hele lijn geslaagd, het hield het wel spannend. En dat ontbreekt bij Shootenanny.
Werden op vorige concerten oude nummers zo geplooid dat ze in het nieuwe tourconcept pasten (de happy gekte van Daisies Of The Galaxy, de rauwe rock van de Bus Driving, Band Rocking-tour), de nieuwe songs schikken zich naar oude vormen.
Dat levert een drietal nieuwe Eels-klassiekers op, maar even vaak zijn het mindere broertjes van wat we al kennen: "Restraining Order Blues" doet het bijvoorbeeld erg opzichtig met het gitaartje van "3-Speed". Mooi, maar een herhalingsoefening. Als Eels een vitale band wil blijven, zal het ons met een volgend album weer moeten verrassen. Nu lijkt het er op dat E, na tien jaar na datum eindelijk zijn publiek te hebben gevonden, gewoon op veilig wil spelen. Dat kan hij nog even doen, maar dat zal zich al snel tegen hem keren. Uiteindelijk wordt ook meer uitgekeken naar welke paden David Bowie op zijn volgende plaat zal inslaan dan naar een nieuwe vingeroefening in hetzelfde van de Rolling Stones.
