Dat hele hordes late tieners en jonge twintigers een tijdperk plunderen en eren dat ze zelf niet of nauwelijks meegemaakt hebben, is al enige tijd duidelijk. Het dedain waarmee de jaren tachtig tot voor enkele jaren bekeken werd, is volledig weggesmolten. Een groep was zijn tijd echter al langer vooruit en speelde met de conventies toen het nog lang niet hip klonk.
Het Amerikaanse Trans Am, bij gebrek aan beter vaak als postrock gecatalogiseerd, heeft sinds zijn debuut in 1996 geregeld leentjebuur gespeeld bij verschillende bands uit de jaren zeventig en tachtig (Yes, Boston, …). Daarbij ging de band enerzijds de stadionrockclichés allesbehalve uit de weg, maar wist ze anderzijds op zo een manier te kijk te zetten dat het parodiërende karakter ervan nooit genegeerd kon worden. De potige spacerock van de band werd op die manier net zo goed een excuus voor guilty pleasures, in het bijzonder wanneer bij latere releases ook de elektro-invloeden (Kraftwerk, New Order,…) ostentatiever in de muziek opdoken.
Met het in 2000 uitgebrachte magistrale monsteralbum Red Line (21 songs en een speelduur van 65 minuten) had de groep zijn heilige graal gevonden. De daaropvolgende albums T. A. en het politiek geladen Liberation werden dan ook — en niet onterecht — als de zwakkere broertjes beschouwd. Het in 2007 uitgebrachte Sex Change luidde een kentering in, de aloud gekende mix van stijlen en ironie klonk opnieuw fris en spannend. Helaas kan niet hetzelfde gezegd worden van zijn opvolger Thing die nergens de humoristische spankracht weet te evenaren van Trans Ams beste werk.
Het album ontbeert te veel de humor en het intelligente omspringen met tradities dat platen als Red Line en Sex Change zo boeiend maakt . Er kan niet naast het indrukwekkende drumwerk op "Naked Singularity" gekeken worden (alsook wat nog het meest klinkt als de achteruit gespeelde tune van Knight Rider), maar het volstaat niet. En ja, "Heaven’s Gate" is een indrukwekkend staaltje metal spelen (die donderende drums en gierende gitaren), alleen klinkt het te gemeend om echt verteerbaar te zijn. De tong zit ditmaal niet voldoende in de wang, wat het slikken net moeilijker maakt.
Er valt overigens weinig af te dingen op het stevig rockende "Black Matter" (inclusief vocoder) of de hortende spacerocker "Bad Vibes", alleen heeft de band eenzelfde type songs al beter weten te brengen. Uiteraard zet "Apparent Horizon" het gezamenlijke huidige (electro)popliefhebbersgild treffend in zijn hemd, en net zo goed plaatst de spacefunk van "Arcadia" nog even de puntjes op de i, maar het volstaat niet. Niet voor een band als Trans Am die bewezen heeft beter te kunnen en zichzelf niet tevreden behoort te stellen met een album dat klinkt als een pastiche op het eigen werk.
Thing is geen slechte plaat, verre van zelfs, maar het is net zo min een schot in de roos.Vijftien jaar en zeven platen later beheerst de band het metier als geen ander (luister maar naar het schitterende sci-finummer "Space Dock"), alleen durft een dergelijke ervaring tot luiheid te leiden. Op Thing schittert Trans Am occasioneel, maar verder verzet hij geen bakens noch bereikt hij ten volle zijn potentieel. Het kan niet elke dag feest zijn.
Trans Am speelt op 8 mei in de Botanique.
