We hadden u voorspeld dat het er aan zat te komen. Nu zowel Baggy, Shoegazing als Britpop hun heropleving hebben gehad, was het enkel wachten tot een paar puisterige warhoofden de Doctor Martens en houthakkershemden van hun oudere broers zouden ontdekken, om een grungerevival te krijgen. Met Everything Is van Nine Black Alps is het zover.
Geen enkel rockgenre is minder Brits dan grunge: al dat gewentel in pathos en zelfmedelijden, dat is niets voor de met een stiff upper lip getooide Engelsman, die het understatement en de tongue in cheek altijd hoog in het vaandel houdt. Neen, grunge, dat was nu eens typisch iets voor die tranerige, in zelfanalyse zwelgende, van psychobabble bol staande Amerikanen voor wie een bezoek aan de persoonlijke peut vaker in de agenda staat genoteerd dan een tandarts- of kappersbezoek.
En toch gaat die iets minder stiff under lip soms aan het trillen, en dan krijgen we Britse grunge. Gavin Rossdale maakte zich er al behoorlijk gehaat én populair mee, tien jaar later is de herinnering aan Bush al lang vervlogen en zie, de almaar onvermijdelijker wordende grungerevival wordt ingezet door vier jongens uit Manchester die hardnekkig weigeren te klinken als New Order.
Ze hebben zichzelf Nine Black Alps genoemd, naar een gedicht van Sylvia Plath. It’s like: deeeep, maaaaan. Ook de teksten doen al eens tenen krullen. "Everybody is a liar/everybody has a price/and I know the only reason for it all’s to stay alive". Jaja, en wij hebben ook geen lief. Horen we jullie nog, zageventen?
Ware het dus niet dat het weer allemaal zo verdomd aanstekelijk wordt gebracht. Everything Is vertoont dan wel meer dan één spoor van de erfenis van de grunge, het mag voor deze jongens iets vlotter verteerbaar. Dit is een halfuur energieke rock met een drive van heb-ik-u-daar. Zo zou Nirvana hebben geklonken, had Cobains maag zich rustig gehouden en hadden er minder kronkels in ’s mans hoofd gezeten, maar net zo goed komen de Stone Temple Pilots uit vervlogen herinneringen naar boven.
In nieuwe single "Not Everyone" is de Cobainfixatie bijna van het goeie te veel: riff, frasering en stemgeluid imiteren hier wel erg opzichtig de blondgelokte deprigod. Maar het is wel een motherfucker van een song, net als opener "Get Your Guns" en het rifftastische "Ironside" waarin zanger Sam Forrest geheel op zijn Nirvana’s de strofes aan de bas laat en pas in het refrein terug naar de gitaar grijpt. Ook het naar de melodieuze powerpop van Ash zwemende "Unsatisfied" hapt lekker weg.
Nog een uitschietertje: "Headlights". En dan "Shot Down". Belachelijk weinig stinkers dus (voor de trage "Behind Your Eyes" houden we nog een slag om de arm) bij nader onderzoek. Nu al het overige van de eerste helft van de jaren negentig is herkauwd, is het prettig om ook dit geluid nog eens te horen. Everything Is is niet spectaculair, verre van essentieel, maar wie zin heeft in een hedendaagse lekkere rockplaat doet er zich een goeie aanschaf mee.
