Het werd niet Relapse 2, maar Recovery. Met zo’n titel verwacht een mens dan ook een terugkeer naar de vorm van vroeger, maar Eminem hield het bij een stinker van jewelste. Zijn zevende plaat is niet meer dan de langgerekte jammerklacht van een rotverwende ster die zichzelf niet in de hand kon houden.
Het lijkt er overigens op dat zelfs zijn platenfirma de hoop heeft opgegeven dat het ooit nog goed komt met Marshall Mathers III: geen promo-cd, zelfs geen onhandige streaming-only link bereikte de goddeaukantoren, en met vakantie, een nieuwe Arcade Fire en andere dingen waar een mens blij van wordt, was een nieuwe Eminem niet het eerste op onze to-do list. Noem het een omineus voorgevoel of een gezond wantrouwen.
Jammer voor Em, maar dat instinct heeft ons niet bedrogen: Recovery, ’s mans tweede worp na een lost weekend van vijf jaar, is een dikke, dikke sof. Hoe hard hij ook probeert, op geen enkel moment herleeft de magie van tien jaar geleden, toen hij even de grootste artiest ter wereld leek. Wat je krijgt, is een ex-rehabpatiënt die zich met hernieuwde energie op een tweede kans gooit en machteloos moet merken dat de wereld veranderd is terwijl hij is blijven stilstaan.
In de tussentijd heeft Kanye West vier platen uitgebracht die hiphop definitief een andere richting hebben uitgestuurd, heeft Jay-Z het einde van zijn rapperscarrière aangekondigd én een comeback gemaakt, en zit niemand nog te wachten op een bleekscheet die dezelfde flauwe moppen over Mariah Carey blijft maken of die over zijn ongelukkige jeugd blijft klagen.
Zeiden we ongelukkige jeugd? Het wordt erger: want ook als weldoorvoede, rijke entertainer is onze Em nooit gelukkig geweest, en dus krijgen we op Recovery tot vervelens toe uitgelegd hoe fout het is gegaan met hem en hoe hij er nu terug bovenop is. Eerlijk, we hoorden hem liever nog eens vrolijk afgeven op zijn moeder, zoals in "My Mom" — van op Relapse, die eerste comebackplaat — dan nog eens naar "Talkin 2 Myself" te luisteren. We citeren: "So why in the world do I feel so alone/Nobody but me, I’m on my own/Is there anyone out there, who feels the way I feel?/ If there is then let me in so that I know that I’m not the only one". Dat is Eminem vandaag, jawel.
Als het muzikaal dan nog wat opwindend zou willen zijn, maar vergeet het. Ondanks een stoet aan gastproducers (naast usual suspects Dr. Dre en Mr. Porter onder andere Alex Da Kid, Boi-1da, Just Blaze en DJ Kahlil) drijft Recovery op dezelfde eeuwige ritmes als zijn zes vorige platen. Geen beat doet even de wenkbrauwen fronsen of vreemd opkijken, enkel business as usual. En dat is te weinig.
Nochtans wil hij zo graag. Maar zoals dat gaat met mensen die het niet opnieuw willen verknallen: hij probeert te hard. "Love The Way You Lie", een duet met Rihanna, mikt zo hard op de aanstekers dat het gênant is, en het aantal keer dat de naam van Kanye valt is al even tenenkrullend: wat hoopt Eminem hiermee te bereiken? Er is iets meer nodig dan dat om mee te mogen bakken in de hete spots die West trekt.
Al zijn er glimpen van de oude power. "Almost Famous" is een sterke uithaal naar de jonge Eminem die dacht te weten wat roem is. Vaagweg proeven we de kracht van "Lose Yourself", het laatste echt sterke wapenfeit van de rapper voor hij de dieperik inging met Encore. Op "Cinderella Man" toont jonkie Script Shepherd dat hij een producer is om in de gaten te houden; beats vallen heavy als op de beste Dr. Dre-tracks, de hook is onweerstaanbaar. En de manier waarop hij "What Is Love? (Baby don’t hurt me)" van Haddaway samplet in "No Love" is aanstekelijk. Het is gemakkelijk, maar het werkt. Wat niet gezegd kan worden van de interactie tussen gast Lil’ Wayne en Em, die meer naast dan tegen elkaar lijken te praten. Het is symptomatisch voor deze plaat die niet weet waar het heen moet.
"Is anybody out there? It feels like I’m talkin to myself", gaat het in "Talkin 2 Myself". Wel, we vrezen ervoor, ja. Dat is nu eenmaal wat er gebeurt als je voortdurend in je eigen navel loopt te pulken en over je eigen vermeende ellende loopt te zeuren, Em; dan jaag je iedereen weg. Nog één plaat als deze en Eminem is rijp voor het containerpark.
