Psychedelische ambient lijkt voor vele melomane cynici slechts het
duffe bloemenbehang van een met marihuanawalmen gevulde kamer.
Terecht, maar wanneer een artiest dergelijke vooroordelen even naar
de vergetelheid kan laten zweven, wil de deductie dat we met iets
bijzonders te maken hebben. Dat is met Atlas Sound overduidelijk
het geval. Dit soloproject van Bradford Cox, zanger van het
indiefenomeen Deerhunter, laat z’n
elektrisch geladen psychedelica namelijk niet eindeloos
voortkabbelen door enkele van stevige weerhaken voorziene ankers
van popelementen uit te gooien. Een uitstekende zet, want het
resultaat mag er wezen: ‘Let The Blind Lead Those Who Can See But
Cannot Feel’ is een zweverige brug van wanhopige zuchten die het
contact met de realiteit nooit verliest. Als een antidepressivum
dat u niks wil voorliegen over de menselijke aard doet deze plaat
z’n werk: de luisteraar meezuigen naar verloren gewaande gebieden
waar de gps tilt slaat terwijl je nooit het gevoel hebt verdwaald
te zijn.
Uit deze ambiguïteit haalt dit album haar levenskracht. Al zwevend
houdt Atlas Sound je een spiegel voor en waar de muzikale dromen
van mindere goden je laten soezen, houdt Cox je geketend aan de
veel te vroeg geprogrammeerde wekkerradio. Zo zijn de littekens van
de gemanipuleerde piano in ‘Bite Marks’ geen inbeelding en klinkt
‘After Class’ als het gepensioneerde ruimteschip van Broadcast dat z’n
zoveelste tocht door de dampkring niet zal overleven. De etherische
geluiden en de ijle zang van verdoemde elfjes waarmee deze plaat
doorspekt is, worden namelijk doorprikt door tegendraadse
manipulaties en prikkelende distortion. Als speldjes van Damocles
hangen ze boven de ballonnetjes van Cox’ getormenteerde ziel.
Ook het afsluitende titelnummer klinkt als Panda Bear en
Fennesz die
elkaar beloeren in een stratosferisch oerwoud. Toch dwingt Cox z’n
creaties ook af en toe in een elastische dwangbuis, waardoor het
album gezegend is met de ambivalentie van een langgerekte, maar
toch gevarieerde trip. Zo is ‘Ativan’ geen delirium van
kalmeermiddelen, maar warmbloedige, knisperende droompop zoals
Blonde Redhead ze op 23 uit de speakers
deed sijpelen. ‘Recent Bedroom’ is dan weer mantrische
slaapkamerpop om de monsters onder de matras te bezweren. Belletjes
en hallucinaties van gitaarlijntjes verdrinken in een draaikolk van
noise en atmosferische distortion terwijl Cox, uitgaande van de
premisse dat de pen sterker is dan het zwaard, z’n meditaties aan
het papier toevertrouwt. In het nochtans lichtvoetigere ‘River
Card’ kan hij echter ook niet ontsnappen aan het genadeloze
wassende water: “You drown me”, klinkt het eindeloos als
een weemoedige warmwaterbron.
Atlas Sound laat je op een wolk over de wereldkaart zweven, maar
niet alle etappes van de mondiale trip zijn even boeiend. Het
vliegende tapijt is niet overal even hecht geweven en ‘Cold As Ice’
verdwijnt in de bermudadriehoek van verveling door veel te lang aan
te slepen. ‘Small Horror’ is al even hersendodend en ‘On Guard’ is
een te weinig interessante droom om hem de dag erop nog te
herinneren.
Het is jammer dat Atlas Sound af en toe in de voorspelbare
wolfsklem van slaapverwekkende psychedelica trapt, want Cox bewijst
hier meermaals zijn groot talent. Middels het nodige zeefwerk hou
je echter een bijzondere trip over die rondjes draait op het
kruispunt van de meridiaan van bedwelmende shoegaze en de
kreeftskeerkring van etherische pop. Ook zonder zijn collega’s van
Deerhunter slaagt Cox erin om indruk te maken, maar zonder in
herhalingsoefeningen te vervallen. De zacht gefluisterde dromen van
Atlas Sound hunkeren naar verlossing en, hoewel de ultieme
catharsis zich wellicht nooit zal aandienen, is het heerlijk om
samen met deze plaat te blijven proberen.
http://www.myspace.com/bradfordcox
