Met Halcyon Digest bevestigde het Amerikaanse Deerhunter afgelopen herfst dat het één van de meest interessante rockbands van het moment is. Een optreden in de Botanique moest de kroon op het werk zijn, maar helemaal weggeblazen werden we niet door deze slechts degelijke set.
Het Amerikaanse Deerhunter is de laatste jaren aan een geruisloze opmars bezig. Zonder hitsingles, zonder veel fanfare, maar wel met veel steun van muziekblogs allerhande, speelde de groep zich niet alleen een puik oeuvre, maar ook een steeds groeiend publiek bij elkaar. Het recente en beste Halcyon Digest was dit najaar het voorlopige hoogtepunt van die veroveringstocht, het optreden in een volgepakte Botanique moest de volgende halte worden.
“How about a new one?”, vraagt een verbazingwekkend vrolijke Bradford Cox bij het opkomen, en zonder het antwoord af te wachten wordt het ronkende “60 Cycle Hum” ingezet. Klonk de band op laatste album Halcyon Digest al toegankelijker dan ooit, dan is dit — vooral in de eerste minuten — pas echt een popnummertje. Zoals dat echter hoort bij deze heren uit Atlanta, mogen verzengende gitaren het daarna overnemen en de zaal even omverblazen. Lang duurt dat echter niet: met “Desire Lines” wordt een eerste keer uit het bejubelde Halcyon Digest geplukt, en ondanks de wat bedeesde zang van gitarist Locket Pundt (u kent hem misschien ook van Lotus Plaza, het dromerige broertje van Deerhunter) is dit een van een lekker laagje feedback voorziene indieparel.
Zo zitten er wel meer in de set, niet toevallig allemaal songs van die laatste plaat: tijdens “Don’t Cry” houdt de band haast een klein stadionrockmoment — er wordt nog net niet op de monitor geklommen — en ook “Memory Boy” heeft die frisse popsound. En hoewel het allemaal wel dat tikje steviger klinkt dan op plaat, doet het toch wat vreemd aan de band zo te zien. Nog geen jaar geleden speelde Deerhunter ieders trommelvliezen aan flarden op Les Nuits Botanique, en nu lijkt hier bijwijlen een heel andere groep te staan, die het geluidsterrorisme van weleer wat heeft afgeleerd.
Al mag het nog altijd af en toe stevig stormen. “Nothing Ever Happened”, zonder enige twijfel het hoogtepunt vanavond, begint nog wel rustig, maar blijft minutenlang heerlijk monotoon doorgaan. We horen echo’s van Sonic Youth en Velvet Underground (die halve drone), en zelfs een verrassend stukje Patti Smith (“Horses”). Dit is Deerhunter op zijn sterkst, en het mag dan ook niet verwonderen dat “Helicopter”, daarna, als een halve anticlimax aanvoelt. Maar dan is er toch weer die gitaar die je voelt tot diep in je buik, en is die aanvankelijke twijfel al snel weer verdwenen. Een “He Would Have Laughed” van epische proporties sluit de set met een hypnotiserend gitaartje en almaar opbouwende drums, tot een zondvloed van noise het even overneemt, om opnieuw los te laten. De groep geeft het nummer net als op plaat nog een rustige coda mee. Gebist wordt er onder andere met “Octet”, met zijn prominente baslijn en aan- en afrollende gitaargolven een sterk staaltje dansmuziek voor eenzame hipsters.
Goed dus, dit concert? Absoluut, maar toch misten we de overrompeling die Deerhunter in het verleden kon zijn. Wat we misten was dat spannende, dat bij eerdere passages van een Deerhunterconcert een ervaring maakte. Dit was niet meer dan een optreden. Eentje zoals er wel meer zijn. Maar wel — we herhalen het nog maar eens voor alle duidelijkheid — een erg goed.
