De Roma breekt uit om een nieuwe vloer te leggen, dus moeten we voor de concerten tijdelijk een kilometertje uitwijken naar zaal Troubleyn. In die mooie locatie komt het Australische Floodlights zijn recente album Underneath, goed voor een flinke 9 hier, voorstellen.
Toegegeven: wij zagen ze niet onmiddellijk komen, die van Floodlights, maar met Underneath kwamen ze quasi uit het niets met “een schaduwkandidaat voor album van het jaar” op de proppen. Het moet zijn dat dat nog niet doorgedrongen is, want vooraf horen we wat nerveus gelach bij de Roma-medewerkers: “er komt nog wel volk”. Uiteindelijk raakt de Troubleyn maar dik half gevuld, en met enkele minuten vertraging kan de band zijn entree maken.
Met “Alive (I Want To Feel)” heeft Floodlights alvast de gedroomde openingszet in zijn repertoire. De trompet van Sarah Hellyer krijgt de zaal stil, bassist Joe Draffen vult aan met een hartslag, en wanneer drummer Archie Shannon zijn demonen ontketent lijken we vertrokken voor een avond indierock van hoog niveau. Zanger-gitarists Louis Parsons toont meteen ook dat hij live net zo goed bij stem is als op plaat. “Cloud Away”, ook al van dat uitstekende Underneath, wil bevestigen, maar Hellyers lage achtergrondzang, zo broodnodig om dat weidse van de song kracht bij te zetten, komt niet boven het geluid van de rest van de band uit – dat kon beter gemixt. Gelukkig breekt haar stem wel door bij de hogere partijen, en weg zijn de wolken.
“Wide Open Land”, uit het tweede album Painting Of My Time, zet een stapje terug in de tijd, en hoewel de song bijna tot een anthem uitgroeit (die “Hey!” waarmee Parsons het refrein inzet, gevolgd door opnieuw die trompet), valt een verschil in geluid met recenter materiaal toch op. “Joy” brengt ons terug bij Underneath, en hier mag tweede stem en gitaar Ashlee Kehoe een sleutelrol opeisen: het is haar mondharmonicapartij die de song op sleeptouw neemt. De song eindigt ook mooier dan op plaat, met verstillende fluisterzang door Kehoe en Hellyer.
“Things You Do”, een van de toppers die enkele jaren terug al het beste deed vermoeden voor de toekomst van Floodlights, moet het hier hebben van zijn refrein, opnieuw met die heerlijke achtergrondzang. Het urgente “Can You Feel It” is dan weer wel een schot in de roos, en mensen, wat een meerwaarde is die Hellyer op trompet niet voor de band. Iets later neemt Parsons even de tijd om kennis te maken met zijn publiek. Hij erkent de “fucked up world” waarin we leven, erkent de genocide, en benadrukt hoe we erover moeten blijven praten, en de boodschap wordt op applaus onthaald.
Beetje vreemd om dat oprechte sentiment door te spoelen met een oude song als “Small Town Pub”, met zijn lange psychedelische gitaarintro die naar de jaren zeventig verwijst. Het maakt vooral duidelijk welke sprongen Floodlights gemaakt heeft sinds zijn ontstaan in 2018. Voor het krachtige “Horses Will Run” struint Parsons de zaal in, en het toont dat hij ook voor een bescheiden publiek de grote gebaren niet schuwt. Het grootste gebaar komt er met “The Light Won’t Shine Forever”: wat een kanjer van een song toch. Ook “Buoyant”, een iets minder gedreven song, komt tot zijn recht door een gemeende vertolking door de hele band.
“Lessons Learnt” brengt ons opnieuw bij die tweede worp, en doet zowaar aan Neil Youngs “Rockin’ In The Free World” denken – nee, wij zagen het ook niet aankomen. De reguliere set sluit Floodlights af net zoals op dat laatste album, met “5AM”, en hier en daar zingt iemand die finale whoa-ohs mee. Teder moment, voor publiek én voor band. Na een korte onderbreking komt Floodlight terug voor de bisverplichtigen, maar meer dan “Nullarbor”, opnieuw een ode aan de onmetelijke leegte die Australië rijk is, komt er niet van. Hoewel eentje meer zeker had gemogen, heeft de band bewezen dat hij onze blijvende aandacht verdient.
