Eind de jaren ‘60 en in de vroege jaren ‘70 ontketende een nieuwe generatie van jonge Amerikaanse filmmakers een revolutie in Hollywood. Onder hen bevond zich Steven Spielberg, die gezegend was met een rijke fantasie en uitgroeide tot een van de succesvolste regisseurs uit de tweede helft van de twintigste eeuw. Zijn derde speelfilm Jaws maakte brandhout van het gebruikelijke businessmodel en introduceerde het begrip van de zomerblockbuster, maar bovenal installeerde deze nijdige thriller een schrikbeeld dat sindsdien in ons collectief geheugen gegrift staat.
Spielbergs voorstelling van een bloeddorstige haai die terreur en vernieling zaait in een klein badplaatsje werd de blauwdruk voor dit genre. Niettegenstaande het nadien talloze keren werd gekopieerd of het onderwerp was van een reeks flauwe afkooksels, is het een gegeven dat kennelijk nog altijd tot de verbeelding spreekt.
Zo bouwt ook regisseur Sean Byrne, bekend van The Loved Ones en The Devil’s Candy, vandaag verder op dit patroon, maar zijn poging om twee subgenres te verenigen draait uit op een sisser. Dangerous Animals houdt ergens het midden tussen een goedkope thriller en een slasherfilm. De bedrieglijk eenvoudige prent speelt zich af aan de zonovergoten kust van Australië. Spilfiguur is een door haaien geobsedeerde seriemoordenaar (Jai Courtney) die excursies organiseert met het doel om onschuldige toeristen in de val te lokken. Wanneer zijn nieuwste slachtoffer – een blonde surfster die flink haar mannetje staat – in het sinistere web verstrikt raakt, ontspint zich een gevaarlijk kat- en muisspel.
De trailer van Dangerous Animals was veelbelovend, en ook de eerste positieve reacties in de buitenlandse pers deden reikhalzend uitkijken naar de film. De prent had een pretentieloze, rechttoe rechtaan survivalthriller moeten zijn, maar jammer genoeg kan Sean Byrne dit niet waarmaken. Waar Spielberg op briljante wijze wist in te spelen op onze angst voor het onbekende, blijft Dangerous Animals steken in een tweederangsimitatie waarin bitter weinig spanning geëvoceerd wordt. Na de korte proloog, die al een voorproefje geeft van wat komen gaat, duurt het veel te lang eer de film echt op dreef komt. Het helpt bovendien ook niet dat wanneer er dan eindelijk wat schot in de zaak komt, de actie om de haverklap stilvalt en de verwikkelingen met de ogen dicht te voorspellen zijn.
De groezelige sfeer die de film uitademt en de look die daar naadloos bij aansluit verhinderen evenwel dat Dangerous Animals helemaal kopje onder gaat. Voorts weet DOP Shelley Farthing-Dawe creatief om te springen met het karige budget en behendig gebruik te maken van de beperkte locatie. Wie geen al te hoge eisen stelt, kan in de film mogelijks nog wel zijn of haar gading vinden, maar zelfs in het beste geval kan je er niet omheen dat Dangerous Animals amper een been heeft om op te staan. Dat is een gemiste kans, al weet regisseur Sean Byrne dan toch ten minste aan te tonen dat er in het donkere gedrag van de mens soms een groter gevaar schuilt dan in het kwade dat van onder de zeespiegel komt.
