Er zijn weinig filmproducties die een voltijdse curator inzetten voor het geven van advies en nog veel minder films die tijdens de ‘credits’ een overzicht geven van alle getoonde kunstwerken. Dat maar om te stellen dat de ‘production design’ van de wat bizarre thriller Inside in ieder geval het sterkste element vormt van het hele opzet.
Daarnaast is er voor België natuurlijk nog een andere reden waarom deze kleine release meer aandacht krijgt dan normaal: Gene Bervoets is er (eventjes) te zien naast Willem Dafoe – nu niet meteen een alledaagse combinatie. Het is trouwens op zijn zachtst gezegd niet evident dat een Europese co-productie (waar ook Belgische financiering mee gemoeid is) met aan het roer een Griekse regisseur die enkel een docu op zijn palmares heeft staan Dafoe wist te strikken en daarmee meteen ook een deal met Universal Pictures voor een behoorlijke release in de VS. Op het filmfestival van Berlijn waar de film in wereldpremière ging, vertelde producent Giorgos Karnavas dan ook dat het een kwestie was van geloven in een waanzinnig idee, iemand als Dafoe aan boord krijgen (die naar verluidt na een gesprek van een uur toezegde) en vervolgens het nodige geld bijeen sprokkelen. Al dat doorzettingsvermogen heeft geleid tot een degelijke prent die ons echter toch een beetje het gevoel geeft dat ze nooit haar volle potentieel weet te verzilveren.
Dafoe geeft gestalte aan een kunstdief – de film gooit ons meteen middenin een kraak – die hoog boven de straten van new York inbreekt in het luxe-appartement van een rijke verzamelaar (Bervoets) om er drie werken van Egon Schiele te stelen. Plots loopt er iets mis met de infiltratie van het beveiligingssysteem dat zijn kompanen hebben opgezet, waarna de indringer volledig afgesneden van de buitenwereld opgesloten zit in wat in wezen een versterkte burcht is, bedoeld om kunstwerken te beschermen.
Wat volgt is een soort vreemde overlevingsthriller – de flat wordt duidelijk af en toe wel bewoond, maar veel eten of drinken valt er niet te vinden – die ons vraagt een aantal ongeloofwaardigheden onder de mat te vegen (op zich geen probleem), maar na een tijdje ook een klein beetje lijkt te worstelen met het gaande houden van de plot. Gelukkig zit er onder de bovenlaag ook een interessanter concept verborgen dat mee wordt opgebouwd dankzij het ijzersterke ‘production design’. De hele ruimte waarin alles speelt, is immers één groot museum gewijd aan moderne kunst en naarmate de beproeving voor de onfortuinlijk protagonist groeit, bloeit daaruit ook een ode aan de manier waarop uit de ‘condition humaine’ onvermijdelijk kunst zal groeien. Het is een gedurfde insteek in een tijd waarin kunst al lang niet meer het recht heeft ‘nutteloos’ te mogen zijn, iets wat hier gekoppeld wordt aan een intrinsieke band tussen leven en creatie.
De visuele en haptische ruimte die de makers gecreëerd hebben om dat idee tot leven te laten komen, is ontegensprekelijk wat Inside overeind houdt. Met Willem Dafoe hebben ze bovendien een acteur in handen die ook in staat is zowel de absurditeiten als de subtiliteiten van het script over te brengen en de ziel van de film vormt.
Vlekkeloos is het resultaat zeker niet, intrigerend en bij momenten hypnotiserend wel.