Já, het was anders dan een gewoon festival en já, het was een beetje weird om iedereen in zijn eigen bubbel te zien dansen rond zijn eigen tafeltje, maar mensenlief, wat deed het deugd om nog eens onder een stralende zomerzon onbezorgd naar livemuziek te luisteren.
Die muziek kwam niet van de eerste de beste. Onze gastheer heette deze middag Tourist, en we konden geen betere mc hebben dan Le MC zelf. Zoals steeds was de stadstroubadour vriendelijk en beleefd, innemend en charmant en hij bracht de noodzakelijke good vibes als een welgekomen fix voor muziekjunkies met ontwenningsverschijnselen. Zichtbaar stond hij te genieten op het podium, maar af en toe zag je hem ook kijken alsof hij er ook nog niet helemaal aan kon wennen. Het publiek daarentegen had niet veel nodig om uit zijn hand te eten. Vrolijk meezingen, handjes zwaaien, dansen aan de tafel: iederéén had het buitenkomen gemist en ging er nu volop voor. Tijdens een vragenrondje met het publiek over wie van welke provincie afkomstig was, kon Faes grijnzend goedkeuren dat de Antwerpenaren het meeste lawaai bij hadden. Vanmiddag stond den Bosuil in Rotselaar. Ook de podiumlichten flitsten rood en wit op.
Maar de charmante charlatan Tourist LeMC is er uiteraard voor iedereen, en hij had een prima set bij die nog maar eens haarfijn blootlegt hoe sterk het oeuvre is dat hij op slechts drie platen al bijeen heeft gepend. En dat allemaal zonder enige spat cynisme en negativiteit. De grote gemene deler in zijn nummers is de liefde in al zijn vormen. De Liefde met de grote L zoals in “Bilan” of “Liefde Liefde”, maar meer nog die andere liefde, de ontwapenende verdraagzaamheid tussen alle mensen, wier gebreken hen enkel mooier maken. “Lieve mensen, heb geen schrik voor morgen, vandaag zijn wij de onsterfelijken.” Koning Liefde liet zich al te graag ‘paljas!’ noemen door het publiek dat na elk nummer meer en meer begon te dansen en elkaar van op afstand in de armen viel. Het is het gebaar dat telt, en er ontstond effectief iets wat je een festivalsfeer zou kunnen noemen.
De liveband die Faes bij had, hield de vaart er goed in en was een echte meerwaarde. “Tramontane” was een liefdesbrief aan de zomervakantie waar we allen zo naar gesnakt hebben en kreeg een potente coda mee, in “Boussa” kwam Parliament vettig mee funken en in een reggae-uitvoering van “Bilan” kreeg de saxofoon alle ruimte om te shinen. Raymond van het Groenewoud was er jammer genoeg niet bij om “Spiegel” kracht bij te zetten, in tegenstelling tot Wally die tijdens monsterhit “Horizon” mee het podium opkwam om ons nationale troostlied van een soulvol refrein te voorzien.
De setting en de organisatie waren ook piekfijn verzorgd: je waande je in een chique zomerbar (met een vette muziekinstallatie), het gras was nog groen en de tafeltjes stijlvol wit, waardoor je je al snel underdressed voelde – en dat op een festivalwei. Omgekeerde wereld. Het publiek is ondertussen gedrild om als de flinkere Noord-Koreaan mooi alle looplijnen te volgen en alles voelde proper en veilig aan. Ook dát is een festival anno 2020. Maar dat is slechts een kleine prijs die we moeten betalen voor livemuziek. Bovendien steunt u met de opbrengsten van deze zomerbarconcerten het Live2020-platform dat de muzieksector een financieel hart onder de riem wil steken.
Conclusie: de wijze woorden van onze grootvader indachtig (“stop met zagen”), duwden we die weeë gedachten aan wat deze zomer had kúnnen zijn ver weg en genoten we van wat we hadden. Voor de slechte verstaander: meer van dit graag. We begrijpen mekaar.
