Midden in het oog van de storm die momenteel over de wereld raast, plaatst het Belgische Renton Jules op hun eerste volwaardige langspeler ‘A Little Souvenir’ rake schetsen uit het dagelijkse leven in een dubbelzinnig perspectief.
De groep verschijnt niet uit het niets. Singer-songwriter Geert Laenens (van het voormalige Newtown), wordt geruggesteund door Tijl De Ridder, Jussi de Nys en Erik Heestermans, muzikanten die hun sporen verdienden bij onder andere Mercelis, Baloji, Gepetto & The Whales en Hand Habits. Het album werd opgenomen in Antwerpen, in een studio waar Post Malone, Tourist LeMC en Bazart ook al te gast waren. De mastering werd verzorgd door Justin Colletti, die eerder ook al werkte met Sufjan Stevens en Deerhunter. Er zijn slechtere adelbrieven om neer te leggen.
Amerika is tegenwoordig op vele vlakken op de dool en daardoor geworden tot mikpunt van spot en internationale kritiek. Tegelijk blijft het tot de verbeelding spreken omwille van haar grootse en weidse landschappen en de al even gevarieerde literatuur en muziek die deze zinderende omgeving tastbaar maken. Uit alles wat Amerika dan weer wél great maakt, distilleerde het Belgische Renton Jules een fijn debuutplaatje: americana zo fris als een bries over de Great Plains, die dient als soundtrack voor kortverhaaltjes die als vergeelde polaroids snapshots tonen uit suburbia, ook voor ons allen een vertrouwd strijdtoneel.
Het album ademt op het eerste gehoor landerige weidsheid en scherp afgelijnde melodieën die in een chromen kleurpalet gegoten werden. Maar de muziek is net als de hoes even dreigend als dat ze nostalgie voedt. We krijgen op elke song een schets van een alledaags tafereel, maar ook in het gewone leven doemt de afgrond continu op. Zo toonde vooruitgeschoven single ‘Open House’ de geneugten van een leven online, maar evenzeer de kwetsbaarheid waaraan we ons blootstellen.
De charme van dit album komt naar voren in de wisselwerking tussen Laenens’ observaties en de muzikale omlijsting die de ruimte opzoekt, zonder haar solide en ingetogen basis te verliezen. Nergens wordt het grote gebaar bovengehaald om een gebrek aan inhoud te maskeren. Tegelijk is het nergens flauw. Net wanneer je denkt dat ‘Patsy’ wel errug rustig voortkabbelt, wordt op het eind een potige gitaarsolo van het leidsel gelaten en verandert het nummer in een buitenechtelijk kind van de dromerige Intergalactic Lovers en de aardse nuchterheid van Wilco ten tijde van Sky Blue Sky.
De heren van Renton Jules zijn vaklui van twaalf stielen en weinig ongelukken en delen stilistische high-fives en fistbumps aan goed volk, zonder in slaafse navolging te vervallen. In opener ‘I Shall Embrace’ combineren ze een wollige dromerigheid (denk: het lijzige Grandaddy van ‘The Sophtware Slump’) met frisse synthesizerstoetsen en dito teksten (“I am an avid dreamer”). In ‘Midnight Sky’ stampen ze schurend als Eels in Hombre Lobo-modus. Laenens kan het allemaal aan: zijn stem glijdt nu eens loepzuiver doorheen melodieuze haarspeldbochten, een andere keer is ze korzelig als was ze bedekt met het minimale laagje zomerstof dat als een tweede huid over uw auto hangt.
‘New Faces’ pikken ze terug op van een vroegere ep, maar ze zijn er in de loop der jaren hoorbaar aan blijven sleutelen: dankzij de blazers, extra gitaarpartijen en arrangementen komt het veel potenter uit de hoek. Afsluiter en titelnummer ‘A Little Souvenir’ verrast wanneer plots een andere stem mijmert over een vluchtige liefde, terwijl de bas de teugels van het op hol slaande hart aanhaalt.
Dit is geen wereldschokkende plaat, maar nu de wereld al genoeg schokgolven te verduren krijgt, kan iedere houvast een verademing genoemd worden. Beknopt en to the point heeft de muziek geen kans om te vervelen. Ze past wonderwel bij het het filmische avondlicht van deze late lentedagen wanneer de lage zonnestralen lange schaduwen trekken alvorens het duister inzet. Een kort album, vluchtig als de foto die een ogenblik tastbaar maakt, waarna ze blijft liggen in huis tot je ze weer oppikt als een – nu ja – kleine herinnering.
