Heb je je ooit afgevraagd hoe het een afgehakt hand vergaat? In J’ai perdu mon corps onderzoekt Jeremy Clapin dat idee in een door gevoelens van eenzaamheid gedomineerde evocatie van een trektocht. Clapin laat zijn geanimeerde hand dwalen door de metro’s, in gevecht gaan met duiven en ratten, en weet gek genoeg medeleven te creëren voor een morbide losgerukt ledemaat.
Clapin vertelt in Corps het verhaal van Naoufel, een door externe omstandigheden aan lager wal geraakte jongen in Parijs. In tedere flashbacks zien we zijn welgestelde ouders en de liefde waarmee ze hun intelligente zoon overladen. Iets moet zijn misgegaan. En dan is er dat hand. De hele film lang zien we Naoufel rondlopen met twee goed vastgemaakt handen, wat ons vertelt dat de film tegelijkertijd een verleden en heden met elkaar verweeft. We volgen hem in zijn leven als pizzabezorger in het donkere Parijs, waar alles fout gaat tot hij een meisje leert kennen dat in een bibliotheek werkt en hem meeneemt in haar fascinatie voor de Noordpool. “Helemaal niets zien, dat kan nergens anders”: de twee vinden elkaar in een nood voor rust. Temidden een Parijs van grauwe banlieues lijkt dat verlangen des te begrijpelijker.
In zijn geladen actiescènes op het pad van het afgehakte hand is Corps tegelijk bevreemdend en visceraal. De hartkloppingen die deze efficiënt opgezette ‘odyssee van een hand’ in ons teweegbrachten, werden gelukkig afgewisseld met tederheid. De scènes tussen Naoufel en Gabrielle zijn onderkoeld, maar oprecht. Op die manier biedt de structuur van de film ademruimte om het magisch realistische en de agressie die daarbij hoort (niémand wil een hand zien worden aangevallen door een groep ratten) te verhapstukken. De zoektocht van Naoufel naar een geluk zoals dat uit zijn jeugd is integer, al toont hij zich ook een mens – die soms niet weet wat wel en niet gepast gedrag net inhoudt. Zijn relatie met Gabrielle loopt niet zomaar van een leien dakje, maar is daarom nog niet gedoemd.
Maar hoe is Naoufel zijn hand verloren, en waarom is die naar hem op zoek? De film stelt deze vraag bijna niet en speelt vooral in op het verleden van zijn hoofdpersonage. Een slimme zet, want het hand op zoek naar zijn lichaam gedraagt zich bijna net als de jongen op zoek naar zichzelf. Hoe daarin wordt gewerkt met wisselende animatiestijlen is jammer genoeg vaker verwarrend dan verhelderend. Dat kan deels werken, al lijkt er weinig esthetische waarde te rijzen uit die verwarring. Veeleer haalt het je uit de vertelling. J’ai perdu mon corps een mooie film met een interessante opzet, maar die jammer genoeg niet altijd beklijft.
