Album zeventien alweer, maar ook op Walk Between Worlds versaagt Simple Minds niet. Het brede geluid van voorganger Big Music wordt uitgediept, tussen de lijnen bulkt het van het leven. Frontman Jim Kerr praat dan ook met het vuur van een oud-strijder die niet van plan is het vuur te laten doven.
enola: “Het moét dan ook energetisch zijn, alsof je het nog steeds leuk vindt”, zei je ooit over een plaat opnemen. Hoe doe je dat als dit al veertig jaar je job is?
Jim Kerr: “Het begint met één ding: beseffen wat voor bofkont je bent. Wat. Voor. Bofkont. Ik kom uit een familie van metselaars, arbeiders, en men zegt wel eens dat ik er ook hard voor gewerkt heb, maar het is geluk. Je moet een speciaal type zijn om dit te kunnen doen, dat is geluk hebben. Ik kus daar elke dag mijn beide handen voor.”
“Het komt er op neer dat de band het belangrijkste in je leven moet zijn. Dat is gemakkelijk als je achttien bent en nog alles te bewijzen hebt. Nu heb ik de keuze: de studio in of naar het strand. En toch ga ik werken, omdat er niets beter is dan dit. Misschien klinkt het prozaïsch, maar als artiest moet je gewoon de mouwen opstropen en werken. Als je gaat touren, kun je maar beter zorgen dat je gerepeteerd hebt.”
enola: Wordt het moeilijker of gemakkelijker als je aan je zeventiende album begint?
Kerr: “Naarmate je bezig blijft, ga je beseffen dat je werk en je leven op elkaar inhaken, en als het leven niet gaat zoals je wil, dan heb je periodes met weinig energie, waar je afgeleid wordt, een beetje verloren loopt. En er zijn er waar je betrokken op de wereld bent, je zintuigen alles oppikken, maar er zijn er ook andere. Het is een verhaal van bloeiperiodes en droogtes, maar de laatste tien jaar neigt het toch naar het eerste. Er is een vitaliteit en een momentum dat ik zo ver in ons bestaan niet had verwacht te voelen. Blij dat het zo is.”
enola: Jullie werkten voor Walk Between Worlds met het zelfde opnameteam als voor Big Music.
Kerr: “We hadden het gevoel dat er nog meer in hen zat dan we er al uithaalden, dus besloten we het nog eens te doen. Onze producers Andy (Wright) en Gavin (Goldberg) hebben veel talenten, maar hun grootste is misschien dat je ze niet kunt omverblazen. We moeten op de top van onze tenen staan voor hen of ze zeggen: “’t Is goed, maar nog niet geweldig. Laat ons daar aan werken.” Het is goed om mensen rond ons te hebben die niet loslaten en blijven pushen tot we het beste uit onszelf halen.”
enola: Ik kan me voorstellen dat het voor een groep van jullie status gemakkelijk is om jezelf te omringen met jaknikkers. Hoe vermijd je dat?
Kerr: “Ik mag hopen dat we onze medewerkers aanmoedigen om vooral niet ja te knikken. Ook onze muzikanten vragen we vaak hoe zij iets zien, los van wat wij aandragen. Daarom werken we namelijk met hen, niet alleen voor wat ze kunnen, maar ook voor hoe ze denken! En soms gebeurt het dat we ”Neen, dank je” zeggen en bij ons oorspronkelijke idee blijven, want we zijn inderdaad een band met status, die een sterk idee heeft over zijn identiteit. Er zijn geen regels, maar wel een soort van aanvoelen wat wel of niet Simple Minds is om te doen. Hoe zeggen ze dat? Het is een dictatuur, maar een welwillende. (lachje) Ons hart is altijd open voor nieuwe dingen.”
enola: Wie is de dictator dan? Jij of gitarist Charlie Burchill?
Kerr: “Wel Charlie, … Charlie is de harde. Hij hangt meer vast aan dat idee van wat Simple Minds is. Ik ben meer plooibaar, probeer de boel soms open te trekken. Dat is ook gevaarlijk, want ik ben er doorgaans iets te hard van overtuigd dat het laatste wat we deden, ons beste ooit was, terwijl het dat meestal niet is. Daartussen gaat het zowat heen en weer.”
enola: Tussen Big Music en Walk Between Worlds deden jullie ook een akoestische tour. Heeft die zijn stempel gedrukt op de nieuwe plaat?
Kerr: “De band die we speciaal voor die tour hadden samengesteld, bleek zo goed, dat we uiteindelijk met hen zijn gaan opnemen. Het grootste gevaar voor een groep als wij is immers dat we op automatische piloot gaan rijden. Vinden mensen tof: “Dat is authentiek! Klassieke Simple Minds!” Saai. Als je dit zo lang wil blijven doen als wij willen, dan moet je de boel opschudden. Je kunt al eens terugkeren naar een oud geluid, hoor, maar af en toe moeten we een pagina uit ons boek scheuren en het onszelf moeilijk maken: spelen met een nieuwe band en zorgen dat het verdomme werkt. Er zijn niet veel groepen van onze leeftijd die dat nog doen, maar wij wel.”
enola: Walk Between Worlds gaat van “Magic” naar “Sense Of Discovery”. Is er een rode draad te trekken tussen beide nummers?
Kerr: “Een album heeft altijd ergens een soort verhaallijn. Ik ben er zelf heel blij mee hoe die twee nummers de cirkel rond maken door elk op hun manier over geloof te praten. In “Magic” heb je een jonge gast, vol zelfvertrouwen dat de dingen zullen werken. Hoe? Dat weet hij niet. Zo ging het ook bij ons in het begin: Charlie speelde iets en het was gewoon magisch. Wist ik wat we deden? Wist ik waar we naartoe gingen? Neen. Was ik zeker dat wat uit die versterker kwam magisch was? Honderd procent. Dat is het begin van de plaat en in afsluiter “Sense Of Discovery” ontmoeten we een oudere man die al klappen heeft gekregen van het leven, maar nog steeds ergens aan vasthoudt, dat er meer is dan de wereldse ijdelheden.”
enola: Hoe linken de andere songs het een aan het ander?
Kerr: “Dat doen ze niet per se. Er zijn er een paar die je op die lijn van “Magic” naar “Sense Of Discovery” kunt zetten, maar het gaat breder. Er zijn enkele postkaartjes uit ons verleden te vinden. Het lijkt er ook op alsof we op elk album één song over Glasgow moeten zetten. We hadden al Waterfront, Honest Town, … Nu is dat Barrowland Star, naar de beroemde concertzaal. Het grappige is dat veel mensen denken dat het over ons gaat, maar neen. Het idee kwam er toen een oude kennis me vertelde dat zijn zoon er binnenkort zou optreden: hoe geweldig! Zo kwam het verhaal over die jonge gast die onderweg is naar dat optreden en droomt hoe hij de ster zal zijn.”
enola: Dat is “Barrowland Stars”. Hoor ik je daar een mooie David Bowie neerzetten?
Kerr: “Ja! Dat deed ik met opzet. Misschien een beetje flauw, maar ik wilde dat echt als eerbetoon aan hem. Er doet een mooi verhaal de ronde over David Bowie: ooit zou hij een van de sterren die het plafond van de mooie oude concertzaal Glasgow Barrowlands decoreren mee naar huis hebben genomen nadat ze tijdens een soundcheck naar beneden was gevallen. Ooit heb ik ook zo’n ster gekregen: een geweldig stuk memorabilia, dat nog opzichtiger dan anders in mijn schrijfkamer stond te blinken de week dat David stierf. We hebben er dan maar een heel duidelijke ode aan hem van gemaakt, met ook een typische glamrocksolo van Charlie.”
enola: Glasgow is ondertussen al lang niet meer de grauwe grijze stad van jullie beginjaren, maar een die met Franz Ferdinand, Chvrches, Belle & Sebastian en zoveel andere bands een kloppend muzikaal hart heeft. Volg je dat een beetje?
Kerr: “Beter nog: met Chvrches hebben we al samengewerkt, en als we in Glasgow repeteren is dat in het repetitiehok naast dat van Belle & Sebastian. En wat ik zo leuk aan al die groepjes vind, is dat er nooit een echt Glasgowgeluid is geweest. Elke band heeft zijn eigen smoel. Toen wij begonnen, was er gewoon geen infrastructuur: geen plekken om te repeteren, geen podia om te spelen. Eigenlijk moest je als band naar Londen en dat was hard en duur, dus splitten veel groepen. Wij hadden geluk: door de punk, die net voordien was ontploft, begonnen platenfirma’s plots buiten de hoofdstad te kijken, naar wat er in de provinciesteden gebeurde: Manchester, Glasgow, Liverpool, Dublin. Zo is het later nog gegaan, hé: wie had ooit gedacht dat Seattle zo’n belangrijke muziekstad zou blijken!”
enola: Waar komt de albumtitel Walk Between Worlds eigenlijk vandaan?
Kerr: “In één woord draait het om empathie, inleving. Het is heel gemakkelijk in deze wereld om in een bubbel te blijven leven, waar je niets meer voelt voor een ander. Wandel eens in een ander zijn schoenen, ja. Dat is het: wandel eens naar de wereld van een ander. Zelfs in de natuur kennen ze dat soort inleving. Als een boom valt in een bos, maken de andere bomen plaats om het zonlicht door te laten zodat een nieuwe kan groeien. Het is zoals je moeder zei: “Zou je dat zelf hebben willen meemaken? Neen? Wel, doe het dan niet. Zo moeilijk is het niet.”
enola: Als je nu even terugblikt: wat was het hoogtepunt van veertig jaar Simple Minds?
Kerr: “Er is niet één hoogtepunt. Een plaat mogen maken was er één, maar voor mij was het ongetwijfeld ook al gewoon: Charlie ontmoeten. Mensen denken vaak dat het hoogtepunt van al die jaren een van de iconische concerten moet zijn geweest die we hebben gespeeld: Live Aid of Mandela Concert. Ja, die waren belangrijk, maar voor mij waren die kleine zaaltjes in Groningen of Nijmegen in 1980 minstens even gigantisch, want die drie man en een paardenkop die er was, ging wel uit zijn dak: nadien voelden we ons koningen. Het werkte! Live Aid zou nooit gebeurd zijn zonder die mensen.”
enola: Je vermeldt daar twee erg bijzondere evenementen en engagement is je nooit vreemd geweest. Je bent in het verleden niet vies geweest van een politieke song of vier, vijf. Mis je dat niet nu in de huidige tijden?
Kerr: “Da’s waar, maar misschien was het ook omdat alles toen zo helder was. Het leek altijd heel erg duidelijk aan welke kant je stond. Rechts/links, apartheid/anti-apartheid, communisme/kapitalisme, … Het was een bipolaire wereld. Nu is alles veel flouer, is het een beetje post-dit en een beetje post-dat, … De koffie die je drinkt, kan politiek zijn, maar ook de auto die je bestuurt. En ja, veel jonge artiesten die ik ken, krijgen ook die raad om zich te hoeden voor dat soort statements: schrik de sponsor niet af, vervreemd niet half je publiek, … Wij konden ons dat wel permitteren, of we deden het toch in elk geval. We zagen onszelf in een traditie van groten als Peter Gabriel, Dylan, John Lennon, … Of neem Princes “Sign ‘O The Times”, dat was quintessentieel, fucking amazing! Een schattig melodietje, maar dat ging dan wel over druggebruik in de binnensteden van Ammerika. Ongelofelijk.”
enola: Heb je het gevoel dat zo’n expliciet geëngageerde teksten nu niet meer kunnen?
Kerr: “Het voelt alsof we gezegd hadden wat we over die dingen konden zeggen. Belfast is veranderd, Mandela is vrij, de Berlijnse muur is gevallen, … Maar neem het woord Belfast weg, ga naar waar nu oorlog is en het gaat nog steeds over dezelfde dingen en ik denk niet dat we daar een beter nummer over kunnen schrijven dan “Belfast Child”. Maar net zo goed terwijl ik dit zeg, zit een klein stemmetje in mijn hoofd de vraag te stellen of ik dat misschien opnieuw moet proberen. Ik heb met Ian Cook van Chvrches een song geschreven die “Jerusalem” heet, over hoe die stad een idee is dat voor iedereen iets anders betekent en misschien is de tijd gekomen voor dat nummer. Het had op Street Fighting Years kunnen staan. Ergens in me zit dus wel het idee dat ik daar misschien eens naar terug moet.”
enola: Ik heb het gevoel dat we dertig jaar lang een deken over alle tegenstellingen hebben gegooid, onder het motto dat we het einde van de geschiedenis hadden bereikt en dat alles nu in ons gezicht is ontploft: alle tegenstellingen zijn er nog net zo hard.
Kerr: “Yeah. Maar het punt met Walk Between Worlds is dat het soms goed is om er ook eens aan te ontsnappen. Ja, we zitten met de Brexit én met Trump, maar ik ga me er gewoon niets van aantrekken en gewoon iets moois en opwekkends schrijven. Ik wil er geen aandacht aan besteden. Ik weet dat die idioot er is, hoor, maar ik ga me niet laten meesleuren in zijn angst. En dus schrijf ik over magie, en zomer, … Maakt dat het daarom oppervlakkig? Ik denk het niet. New Gold Dream hebben we geschreven in volle Thatcher-tijd. Groot-Brittannië was er vreselijk aan toe, met rellen in Glasgow zelfs, en wij kwamen met “Promised You A Miracle”! Er moest gewoon iets meer zijn, maar je kunt ook niet ontkennen wat er speelt in de wereld. Ik zal niet verbaasd zijn als de weerslag van deze plaat is dat we binnen een paar jaar opnieuw de duisternis induiken en zien wat we daar vinden.”
enola: Laatste vraag: op jullie persfoto staat de volledige groep en niet langer de drie kernleden. Voelt dat beter?
Kerr: “Het voelt vooral juister voor waar we nu staan. Ik weet dat het niet gemakkelijk is voor sommige hardcore fans, want zo zien we er niet uit als een traditionele rockband. Dat zijn we nochtans ook geweest, vroeger, en misschien wel beter dan de meeste andere. Maar we hebben altijd meer willen zijn dan dat ook. Kijk, als ik op een podium vier, vijf overwegend blanke mannen zie van tegen de zestig, dan wéét ik min of meer hoe het zal klinken. Als ik naar deze foto’s van Simple Minds kijk, dan weet je dat niet en dat vind ik opwindend. En deze gasten staan niet rond ons omdat ze er zo leuk uitzien. Ze geven ons nieuwe energie, ze komen uit een andere wereld — het zijn internetmensen! — maar hell man, ze kunnen spelen.”