Twee jaar geleden stak Milo Meskens de neus aan het raam met het aanstekelijke “New Beginning”. Vandaag ligt eindelijk zijn debuut Contrast in de winkel, en is de jonge Deinzenaar klaar om de wereld te veroveren. “Je moet nieuwe dingen blijven ontdekken in mijn plaat.”
enola: Hoe komt het dat het na “New Beginning” twee jaar stil bleef?
Milo Meskens: “Het heeft inderdaad wat voeten in de aarde gehad voor ik een eerste plaat af had. Mijn eerste single is al twee jaar geleden uitgekomen, en veel mensen verwachtten dat mijn debuut drie maand later zou volgen. Ik ben blij dat ik die tijd genomen heb, want ik had die nodig om te schrijven en nog eens te schrijven, en als artiest zo te evolueren tot ik nu de beste versie van mezelf ben die ik kan zijn. Ik wil niet pretenderen dat ik de beste plaat van het jaar heb gemaakt, maar het is wel de beste plaat die ik op dit moment kon maken. Ik ben er ontzettend trots op. “
enola: Had jij echt vijfhonderd songs klaar voor deze plaat?
Meskens: “Als je alles bij elkaar telt wat ik in mijn leven heb geschreven kom je wel aan zo’n getal, maar natuurlijk kwam niet alles in aanmerking voor Contrast. Maar ook als je kijkt naar wat ik specifiek met producer Jo Francken heb bekeken voor deze plaat, zullen het er toch nog een paar honderd zijn. En dan tel ik de verschillende versies nog niet mee, want van sommige nummers heb ik honderdvijftig varianten liggen.
Het was een geluk om met Jo te kunnen werken. Hij heeft me gepusht om op alle vlakken beter te worden. Niet alleen als songschrijver, maar ook als artiest, tekstschrijver, gitarist,… En dat zonder dat hij zijn voorkeuren of benaderingen doordrukte. Ik heb altijd het gevoel behouden dat ik mijn eigen plaat maakte, maar Jo heeft een ongelofelijk oor voor wat een goeie song is, waar ik het overzicht al eens verlies als ik maanden aan een stuk heb geschreven. “
enola: Jo was ook de man die je terug naar af stuurde, waarna je je doorbraakhit ‘New Beginning’ schreef. Gebeurt het nog vaak dat hij je moet zeggen dat het niet goed genoeg is?
Meskens: “Natuurlijk. Je moet Jo ook kennen om dat aan te kunnen. Hij is erg direct in hoe hij de dingen uitdrukt, zo weet je altijd wat je aan hem hebt, maar de keerzijde daarvan is dat het ook hard kan zijn. De eerste maanden dat ik met hem werkte heb ik daar erg hard aan moeten wennen. Ik dacht dat ik waardeloos was omdat hij altijd zei wat niét goed was. Ondertussen heb ik geleerd hoe hij werkt, en heb ik er ontzettend veel aan. Ik ben al perfectionistisch, maar hij pusht me om nóg verder te gaan daarin. Ik ben hem erg dankbaar dat hij dat gedaan heeft, anders was ik waarschijnlijk bij vijftig songs gestopt, had ik daar de tien beste uit geselecteerd, maar zou ik daar achteraf spijt van hebben gekregen. “
enola: Je vriendin is ook een belangrijk klankbord voor je. Wat gebeurt er als zij en Jo elkaar tegenspreken?
Meskens: “Dat gebeurt grappig genoeg zo goed als nooit. Het is zelfs zo dat Jo fan is van haar mening. Als ik nog niet helemaal overtuigd ben van zijn visie zegt hij me vaak nog eens met haar te checken. Dan overhaalt zij me meestal wel. Ze luistert op een heel andere manier dan Jo en ik dat doen, veel meer onbevangen, waardoor ze veel helderder hoort wat een song teweegbrengt. Het kan haar niet schelen dan wat het akkoordenschema is, terwijl wij soms op zo’n dingen blijven steken. “
enola: “Stone Cold Liar” liet een ietwat nieuw geluid horen.
Meskens: “Dat was bewust. Ik heb dat nummer geschreven nadat ik vorig jaar met een aantal mensen uit de hiphop en urban scene heb mogen werken. Dat vond ik heel erg inspirerend. Vooraf was ik nochtans heel erg bang dat ze mij als skinny white boy singersongwriter niet echt warm gingen verwelkomen. Ik heb veel geleerd van hoe anders zij muziek maken, met loops en beats. Ik vond het wel fijn om dat eens te verkennen op “Stone Cold Liar”. En ja, natuurlijk heeft het iets van Ed Sheeran, daar ga ik niet om heen draaien. Ik hou van zijn muziek, dat laat sporen na, zoals je ook invloeden van John Mayer of James Bay hoort. Uiteindelijk klopt het gezegde wel dat je je eigen geluid net vindt door te falen in het kopiëren van anderen. “
enola: Met zo’n plejade aan songs kon de titel niet anders dan ‘Contrast’ worden, met diversiteit als rode draad?
Meskens: “Dat is me pas op het einde opgevallen, eigenlijk. Ik heb nooit geschreven met het plan veel facetten te laten horen, maar op het einde merkte ik dat dat er in stak, en dat alles toch een eigenheid had. Want het mag dan een vrij mainstreamplaat zijn, ik heb met een verleden in punk- en bluesrockbands wel een meer alternatieve achtergrond, en dat hoor je ook. Er zijn songs waarin nu eens het ene, dan weer het andere bovenkomt, dus het contrast zit in alle lagen. Dat is goed, want ik wil niet dat de plaat ‘op’ is na vijf beluisteringen, je moet er in kunnen blijven ontdekken. “
Andere mogelijke titels waren overigens onder andere “Duality”, dus die tweeledigheid zat er altijd in. Neem alleen al “New Beginning”, dat mag dan wel klinken als een zomerdeuntje, de tekst is allesbehalve zo vrolijk. Die gaat over keihard falen, maar wel blijven geloven dat je er tegenaan moet gaan, en dat het beter kan en zal worden.”
enola: Je noemt Contrast het einde van een hoofdstuk.
Meskens: “Een open einde, dan wel, maar ja: ik heb het gevoel dat nu deze plaat eindelijk uit is, het pas echt gaat beginnen. Ik heb er heel mijn leven van gedroomd om een plaat te mogen maken voor het grootste label van het land, en nu dat gebeurt is voelt het als een droom die werkelijkheid is geworden. Ik ben heel dankbaar voor alles wat ik al heb mogen doen, begrijp me niet verkeerd, maar nu ik kan laten zien wie ik ben start een nieuw hoofdstuk. Noem het een doorstart.”
