Bijna tien jaar geleden speelden ze voor zo’n twintig man op de zolder van Curieuzeneuze, een ondertussen al niet meer bestaand café in Gent. In het voorprogramma: een op dat moment nog volstrekt onbekende Nils Frahm. Verkoopt die laatste ondertussen de AB moeiteloos uit, dan is Balmorhea weliswaar minder maar toch ook sterk gegroeid.
Deze keer wel opnieuw een Duitser in het voorprogramma met Martyn Heyne, die iets deed met gitaar, een delaypedaal en simpele ritmes uit een drumcomputer. Soms neigde het wat te veel naar The Edge, maar op andere momenten toverde Heyne wel leuke in elkaar overvloeiende arpeggio’s uit zijn Telecaster. Al bleef het allemaal nogal vlak en braaf en hoorden we weinig dat ons echt bij de lurven greep.
Balmorhea is anderzijds ook niet noodzakelijk de groep van het grote gebaar die je gewelddadig bij de les zal houden. Recentste plaat Clear Language was misschien al het meest verstilde dat de groep rond duo Rob Lowe en Michael Muller liet horen. Dat creëerde wat vraagtekens rond wat ze in het van stoeltjes ontdane NTGent zouden brengen, maar gelukkig bleek de vrees voor een volledig ingetogen of slaapverwekkend concert ongegrond.
Hoewel verscheidene nummers uit Clear Language werden gebracht, met bijvoorbeeld de mooi openbloeiende titeltrack als opener, gevolgd door het stemmige “Sky Could Undress”, vormden ze niet echt een dominante aanwezigheid in de set. Het was pas met “Masollan”, uit het ietwat poppier en opzwepender klinkende Stranger, dat de groep een beetje beweging in de zaal kreeg, en ook verderop zouden het eerder de voller gearrangeerde en met percussie en voortvarende ritmes gezegende songs zijn die indruk maakten.
Al was het misschien net de dynamiek van wat Balmorhea bracht dat dit tot zo’n fijn concert maakte: de afwisseling tussen intieme momenten waarop piano en gitaar alleen kwamen te staan, en stukken waarin het zestal meer richting potige postrock durfde te bewegen. Bij die laatste nummers bleek wel steeds dat NTGent niet de meest geschikte zaal is voor de luide drums die wat in het wilde weg boven de rest van de band uitgalmden.
De beste momenten uit de set waren die songs die de dynamiek binnen een en dezelfde compositie aan de dag legden: “Bowsprit” dat mooi de witruimtes inkleurde met strijkers, banjo en simpele percussie, “Truth”, dat als laatste bis nog eens kon tonen hoe de groep tien jaar geleden al op bijzonder effectieve wijze neoklassiek en postrock kon verenigen tot meeslepende epiek, om dan in “Shore” weer rond een traag slepend thema vage sfumato’s van klank te schilderen om de dromerige sfeer dik aan te zetten.
Hun voormalig voorprogramma Frahm mag hen dan wel ontgroeid zijn, doorheen de jaren en bij verschillende latere bezoeken aan Gent is telkens weer gebleken wat een kwaliteitsband Balmorhea is. Dat was ook hier niet anders, met een uitstekend concert dat doet hopen op een weer wat meer levendige activiteit van de band in de volgende jaren.
