Van een radicale koerswijziging is voor Calexico op The Thread That Keeps Us geen sprake. Hun muziek roept nog altijd beelden op van de stoffige woestijn van Arizona, het grensgebied waar de VS en Mexico in elkaar overlopen, alle officiële grenzen ten spijt. Een album dat het vertrouwde Calexico-kwaliteitslabel verdient.
Het is een grijze herfstdag wanneer we zanger-gitarist Joey Burns en drummer John Convertino ontmoeten op de redactie van Radio 1, waar ze net te gast waren. Het is de eerste dag van hun Europese rondreis om hun nieuwe album te promoten. Later die avond nemen ze nog een trein naar Amsterdam, maar tijdens ons interview zitten ze nog vol energie om het over The Thread That Keeps Us te hebben. Vooral Joey Burns dan, want al snel blijkt hij de grootste spraakwaterval van de twee te zijn.
enola: Jullie vorige albums namen jullie op in New Orleans en Mexico. Deze keer zijn jullie naar Noord-Californië getrokken, een streek die beelden oproept van mist en reusachtige redwoods. Waarom net daar?
Joey Burns: Omdat het zo warm was in Arizona, wilden we gaan naar waar er redwood-bomen en mist waren, om een beetje af te koelen. En ook wel omdat er een geweldige studio was, een home-studio. Een erg eclectisch huis dat nu een opnamestudio geworden is. En de Stille Oceaan, redwoods, mist … (glimlacht). Achteraf gezien was de natuur er prachtig.
enola: Inspireerde de plek de nummers?
Burns: De hele wereld, het nieuws, alle ervaringen gaan in het album. Elk album is een snapshot van wat er gebeurt in die tijd. Je probeert klassieke nummers te schrijven die steek houden en die de tand des tijds zullen doorstaan.
John Convertino: En die leuk zijn om live te spelen. Want dat is wat we doen.
Burns: Ik denk dat sommige van deze nummers echt wel goed zullen vertalen naar het podium.
enola: Ik las in de perstekst dat jullie geen protestnummers wilden schrijven, maar verhalen. Zou het een ander album geweest zijn als Trump niet verkozen was?
Burns: Wie weet. Goeie vraag. Er zou misschien zelfs geen album geweest zijn als Hillary gewonnen had.
Convertino: Joey en ik waren helemaal van slag na die schok. Maar je kan niet weglopen. Dat zijn de kaarten die we toebedeeld kregen. Dus we moesten aan de slag, dat was het beste wat we konden doen.
Burns: Maar los van politieke partijen en regeringen is er een onbeperkte hoeveelheid inspiratie. We hebben kinderen, we reizen.
enola: Zijn er nummers op deze plaat die door bepaalde reizen geïnspireerd werden?
Burns: (denkt na) Er is het nummer “Bridge To Nowhere”. Een paar zomers geleden was ik met mijn familie in Oregon en daar bezochten we het stadje Astoria. Het is in zekere zin een miniatuurversie van San Francisco. Er is daar een reusachtige brug die over de Columbia River gaat (de Astoria-Megler Brug, bw). De monding van de Columbia River wordt wel eens “het kerkhof van de Stille Oceaan” genoemd, omdat de zandbodem er zoveel beweegt dat je er soms vastgelopen boten ziet. Op een dag reed ik over die brug naar Washington, waar we verbleven, en toen zag ik een kerel daar op het zand naast zijn boot staan wachten tot de vloed kwam en hij kon wegzeilen. Toen dacht ik: dat is een songtitel. Tegelijk is het nummer ook geïnspireerd door de bijnaam van de brug. Want als je naar de staat Washington rijdt, ga je recht op een bergmuur af. Als je er oprijdt, moet je een hele steile weg omhoog nemen. Het is een pracht van een brug.
enola: Een aantal teksten op het nieuwe album hebben een donkerdere ondertoon. Bijvoorbeeld “Age of the extremes” in “End Of The World With You” of “The panic button is dead to me now” in “Under The Wheels”.
Burns: Dat zijn dingen waar we op dagelijkse basis mee bezig zijn, en die vinden hun weg in de teksten. Ze zijn belangrijk genoeg voor mij om ze neer te schrijven. Ik denk er waarschijnlijk meer aan dan ik realiseer. Dat is de tijd waarin we leven.
In zekere zin was teruggaan naar Californië teruggaan in de tijd voor mij. Ik groeide op in het zuiden van Californië, aan de kust. Net zoals bij de studio in Noord-Californië waar je van de studio naar het strand kon wandelen, kan je van het huis van mijn ouders — waar ze nog steeds wonen — naar de kliffen wandelen en vandaar naar beneden richting het strand. Zo werd ik er dus aan herinnerd hoe het leven was voor mij toen ik opgroeide in Californië en hoe het leven is voor kinderen die er nu opgroeien, in deze wereld met milieurampen, opwarming van de aarde en de bedreiging van een nucleaire oorlog met Noord-Korea.
enola: Is dat ook waar “Girl In The Forest” over gaat?
Burns: Voor mij is “Girl In The Forest” dat deel van het album waar er nog hoop is. Je ziet dat overal wanneer je de natuur opzoekt of als je met kinderen rondhangt, zeker je eigen kinderen. Er is optimisme, onschuld en speelsheid. Dat ding dat moeilijk met woorden of in een liedje te vatten is. Ik dacht aan John Lennons nummer “Beautiful Boy”. Ik hou van de directheid in dat nummer. Ik keek onlangs naar een video van dat nummer op YouTube met homevideo’s in slow motion van John, Yoko en Sean. Ze zijn bij een strand, ergens in New England ofzo. Het is zo mooi om snapshots te zien van iemand die zoveel voor jou persoonlijk betekent heeft en te zien hoe ze plezier hebben. De dood van John Lennon was een van de meest tragische dingen die ik meegemaakt heb. Gewoon vermoord. Tegenwoordig gebeuren die brutaliteiten met wapengeweld zo vaak dat we ze niet meer van elkaar kunnen onderscheiden. Wat ze gemeen hebben, is dat er altijd semiautomatische wapens bij betrokken zijn. (windt zich op) Wat is er verdomme toch gaande en waarom doen de politici er niets aan? Fuck these people, fuck these politicians. Wie denken ze wel dat ze zijn?
Daar is het dus allemaal door beïnvloed. We hebben al die herinneringen en ervaringen. Er is zoveel dat het moeilijk is om te beslissen waarover je gaat schrijven. Je zou bladzijden, hoofdstukken, boeken, volumes kunnen schrijven. Wat voor mij hielp, was naar Californië gaan en steeds een verhaal nemen en proberen er een paar elementen uit te pikken en die in nummers te verwerken.
enola: De titel van het album is “The Thread That Keeps Us”. Wat betekent die?
Burns: Het ontbrekende woord is “together”, “the thread that keeps us together”. Weet je, het is een vraag, of een statement. Het hangt af van je interpretatie. Is er een draad die ons samenhoudt? Ik plaatste daarnet een foto op Instagram en zette er #thethreadthatkeepsus bij, en dan werd er automatisch “together” bij gesuggereerd. Toen dacht ik: “O ja, together”. Ik hou ervan dat de titel open en positief is. We hebben elkaar nodig, dát is de draad.
enola: Op het vorige album waren er een aantal bekende gasten (Sam Beam, Neko Case). Deze keer niet?
Burns: In zekere zin is het een soort reactie van het ene project tegen het andere. Ik wou dit album zo snel mogelijk klaar hebben. En het is ook een persoonlijker album. Al had ik wel bijna naar Sam Bean geschreven of hij een vocale a capella intro à la Beach Boys wou doen voor “The Town & Miss Lorraine”. Ik had een idee en wou het naar hem sturen, maar ik had een oud e-mailadres van hem. Ik had hem kunnen bellen, maar eigenlijk wou ik hem er niet te veel mee lastigvallen. Ik wou dit album gewoon maken en op tournee gaan. Dit is wat we voelen en doen in onze band, en daarmee willen we op pad gaan. Zo snel mogelijk.
enola: Zijn jullie al bezig met de setlist voor de tour?
Burns: We gaan het volledige album spelen, oude nummers die we al een tijdje niet meer gespeeld hebben, en ook een paar nieuwe covers. Het feit dat we dit na al die jaren nog kunnen doen is ongelofelijk. Ik ben er erg dankbaar voor.
enola: Op de tour is de openingsact Mexican Institute Of Sound (het electronicaproject van de Mexicaanse muzikant Camilo Lara, bw).
Burns: Ken je hem?
enola: Nee, maar ik heb een paar nummers beluisterd op YouTube. Het is niet meteen iets wat ik met Calexico zou associëren.
Burns: Hij is een vriend die al lang in de muziekindustrie werkt bij Virgin Records in Mexico. Hij is een bezige bij. Zo deed hij de muzieksupervisie van de nieuwe Pixar-film Coco. Daarnaast is hij ook producer. Samen met onze keyboardman Sergio Mendoza maakte hij ook een reeks covers van de bekende Mexicaanse singer-songwriter José Alfredo Jiminez. Hij is net een broer. Ik kijk er naar uit om met hem op pad te gaan.
enola: Er staan ook een aantal extra nummers op de deluxe-versie. Is er een reden waarom die niet op de reguliere plaat staan?
Burns: Voor de kwaliteit van de vinyl en om het beperkt te houden, focus je best op 45 minuten of zelfs 35 minuten muziek. Dat is niet makkelijk om te doen. We spenderen zoveel tijd aan de plaat en de muziek. 35 minuten gaan zo snel voorbij.
enola: Door het cd-formaat waren er in de jaren negentig veel albums die plots zestig à zeventig minuten duurden.
Convertino: Feast Of Wire was een redelijk lange plaat.
Burns: The Black Light ook. Maar we denken nog altijd in termen van vinyl, de volgorde van kant 1 en 2. En welke nummers als eerste en laatste op elke plaatkant moeten komen.
enola: Hoe schrijven jullie nummers? Is het eerst de muziek?
Burns: De muziek komt altijd eerst. Dan probeer ik er een tekst bij te schrijven. Als dat niet lukt, gooi ik het op de hoop met nummers die ik later moet bekijken. Die hoop is ondertussen een berg geworden.
enola: Duik je soms nog in die berg?
Burns: Bij het begin van een nieuwe plaat denk ik soms hoopvol: “Zit er misschien nog iets in?” (lacht)
enola: Lucinda Williams nam onlangs een album volledig opnieuw op, 25 jaar later. Is er een album waarmee jullie dat zouden willen doen?
Burns: Daar hadden we het laatst nog over. Het is bijna twintig jaar geleden dat The Black Light uitkwam. Mijn idee was niet om het album opnieuw op te nemen, maar om een ander album op te nemen met dezelfde technologie — analoog op tape — en met zoveel mogelijk dezelfde instrumenten: dezelfde gitaar, viool, mandoline, marimba, een beetje lap steel, vibrafoon, de drums van John. En trompetten! (lacht) Die plaat was de introductie van trompetten. Veel instrumentals en plezier maken. Gewoon zien wat er dan gebeurt. Tekstueel zouden we dan kunnen voortborduren op dezelfde thema’s, verhalen en figuren. Zoals de Border-trilogie van Cormac McCarthy.
Convertino: Dan moeten we ook nog een derde doen (lacht). Nog eens twintig jaar later. Ik ben er dan 67.
Burns: Perfect. In onze golden prime, ik zal dan zeventig zijn. Amalia Rodriguez bracht nog een fantastisch album uit toen ze vooraan in de zeventig was. Haar stem is er zo prachtig op. Lager en heser. Ik hou ervan. Dat album maakte indruk op me.
enola: John, ik las dat je zei dat veel jazzdrummers een grote invloed op je uitgeoefend hebben. Wie zijn je favorieten?
Convertino: Voor het grote geluid waarschijnlijk Elvin Jones, Max Roach en Art Blakey. Geweldige drummers. Maar er zijn ook die drummers die heel eenvoudig speelden, waar ik enorm van hield. Een van hen was Vernel Fournier, die samenspeelde met Ahmed Jamal. Ik denk dat veel van de technische drummers een beetje neerkijken op drummers als hij, die met borstels spelen en met een lichte toets. Maar ik hou er enorm van, want het geeft je een dynamiek om ook luider te spelen.
Ik zag op YouTube een workshop met Tony Williams, de drummer van Miles Davis in diens latere periode. Een jonge gast vroeg hem of hij iets met borstels kon spelen. Waarop Tony Williams: “Borstels? Ben je gek? Ik speel niet met borstels!”. Enfin, dat zei hij eigenlijk niet (lacht). Hij zei: “Borstels? Volgende vraag?”. Ik vond zijn antwoorden interessant. Tony Williams is geweldig, maar drummers hebben de neiging om te denken dat borstels maar flauw zijn.
Burns: Zijn er nieuwe, jonge drummers waar je naar luistert?
Convertino: Ik luister eigenlijk niet zoveel naar nieuwe jazz.
Burns: Sommige nieuwe jazz klinkt erg artificieel, maar er is veel geweldig nieuw werk, ook bepaalde experimentele dingen. ‘s Nachts als ik de afwas doe heb ik zo’n dingen op staan. Ik hoorde net een opname van Bill Evans met Jack DeJohnnette op drums. DeJohnette was een monster in de jaren zeventig. Hij speelde een belangrijke rol bij de fusie tussen jazz en rock. Maar op die opname met Evans is hij zo spaarzaam en laat hij veel plaats voor de bas en de piano. Ik was eigenlijk verrast, want ik dacht eerst dat het een opname van het gewone Bill Evans-trio met Paul Motion was.
