Ruins: dat klinkt niet goed, is het ook niet. Klara Soderberg moest zichzelf even bijeenrapen na een relatiebreuk, en het verdriet vindt u tussen de scherven op de vierde First Aid Kit-plaat. Bijkomend slecht nieuws: niet iedereen schrijft zijn beste songs met een gebroken hart, sommigen gaan op automatische piloot.
Het besef valt plots, midden in de titelsong, twee nummers voor het einde: “I lost you, didn’t I?”. Het is samen met de briefsong “To Live A Life” het moment waarop even open kaart gespeeld wordt. Dat hart, het heeft pijn gedaan. Verder horen we de zusjes Soderberg — hoe het met Johanna’s liefdesleven is, weten we niet, sorry — iets te opzichtig in business-as-usual-modus glijden. Het geluid is dat van gladde countryfolk waarop het goed producten verkopen is, de songs minstens even middle of the road als die auto in dat reclamefilmpje.
Is dat erg? Ja en neen; tot zo’n “tsjevenaanpak” noopt een plaat als deze. Want het mag allemaal af en toe wat “meh” zijn, het blijft minstens zo vaak bloedmooi. Er valt weinig te klagen over singles “Postcard” en “Shame”: de stemmen haken in elkaar zoals dat enkel bij zussen kan, de harmonieën zijn succulent. Klara kan nog altijd een song schrijven, Johanna heeft nog altijd de mooiste diepte in haar zang. Samen zingen ze de sterren van de hemel, nog steeds. En toch, en toch.
En toch.
Het is bij dat “Hit it for me, James!” in het laatste nummer, net voor de pianosolo, dat de americana-fixatie van de Soderbergs ergerlijk wordt. Wat met “Emmylou” twee platen geleden charmant begon, is geëindigd in een stijl die grenst aan de pastiche. Alwéér die typische “ooh-oohs” (“Fireworks”), wéér maar eens aan het einde één song (“Hem Of Her Dress”) die voelt als een feestje in de schuur; de Soderbergs zijn zo verliefd geworden op de vorm, dat de inhoud nauwelijks nog authentiek aanvoelt. Het doet heimwee krijgen naar debuut The Big Black And The Blue dat onder alle puberale onhandigheid ook minder genreplichtig was, een eigen stem liet horen.
Nog zoiets: opnieuw staan de singles vooraan geconcentreerd, waardoor de tweede helft van Ruins weinig meer te bieden heeft. Niets mis met “My Sweet Love” of “Distant Star”, maar we hebben het alweer gehoord op dat moment. Ook geen verrassingen bij de afsluiter “Nothing Has To Be True”, dat naar een mooie finale wordt gestuwd. Een beetje zoals: mooi, maar ook een herhaling van een herhaling van een herhaling. First Aid Kit draait sinds The Lion’s Roar in cirkeltjes en het pad begint afgesleten te raken.
Dan toch nog maar eens de “tsjeef” in ons bovenhalen met de conclusie. Ruins is enerzijds heel erg mooi, anderzijds heel erg een herhalingsoefening. Misschien was het een klootzak, maar als wij dat lief waren geweest: we hadden vurig een betere afscheidsplaat gewenst.
