Zet een handelaar in muzikaal grijs en de vleesgeworden ongedurigheid bij elkaar, en het moet wel uitdraaien op iets ongewoons. Lyra voelt aan als een abstract-experimentele kortfilm. Je hebt er geen idee van wat er precies aan de gang is en de inhoud en teneur blijven je ontglippen, maar toch zit je de rit uit, geïntrigeerd door de suggestieve weelde.
Gitarist Jean D.L. houdt zich al langer op in de schemerzone waar het niet zozeer draait om liedjes en vastliggende structuren, maar om contouren, transformaties en klankonderzoek. Zijn wereld is er een van bedrukte stemmingen en oneigenlijke klanken, van texturen die tegen het licht gehouden worden en van de weeromstuit beginnen ontbinden, om vervolgens in spookgedaante te blijven nazinderen. Het is een fragmentarische aanpak die gelijkgestemden de kans geeft om binnen dat kader de interactie aan te gaan. Dat leidde een jaar of twee geleden nog tot een raadselachtig hallucinogeen met Sandrine Verstraete, en krijgt nu een vervolg met Karen Willems.
De percussioniste heeft de voorbije periode gewerkt, vooral geïmproviseerd, met een resem welwillende partners, waarbij vooral heel wat gitaristen de revue passeerden, van Mauro Pawlowski en Dirk Serries tot Aidan Baker, Bart Desmet (Barst) en nu dus Jean D.L., waarbij je zou kunnen zeggen dat haar individuele stijl haaks op die van hem staat. Willems is mevrouw Ongeduld, een en al lijfelijkheid en beweging. Willems, dat betekent, ondanks zijstappen langs melancholie en donkerte, doorgaans vitaliteit met opgestroopte mouwen en bonte kleuren. Het muzikale leven als eindeloze reeks mogelijkheden. En dit, en dat, en hier, en daar.
Maar toch, het werkt. En misschien vooral omdat geen van beiden zich al te sterk aanpast aan de ander. Lyra voelt aan als een vijfdelige soundscape, een suite vol cimbalengeritsel, ongemakkelijke effecten, gekletter, gesuis, gedaver. Het is een muzikale speeltuin én een onheilspellende geluidsband. Het is een voortdurend vervellen, een transformatie die plaatsvindt tussen fysiek bepotelen en verbeelding. Contacteffecten van zachtjes bewogen kabels, klingelende kettingen, radioruis, field recordings, huilende en schurende feedback in een doe-het-zelf-atelier, waarbij het soms lijkt alsof weinig verwante lagen op elkaar gelegd worden, maar de frequenties soms ook verdacht dicht bij elkaar komen. Onverwachte harmonie in een wereld waarin alles op losse schroeven lijkt te staan.Het muzikale zit vooral verborgen in die extra mogelijkheden. De gitaar klinkt zelden als een reguliere gitaar. Het is een klankengenerator voor ideeën die gaandeweg opduiken en wegdeemsteren. Net zoals het ochtendlicht eerst het grijs uit de gordijnen jaagt om ze stapvoets te doen ontploffen met een slow motion explosie van kleur, zo komen de klanken ook hier binnengesijpeld. Vaak nog wat onderdrukt, te introspectief om te kunnen spreken van een daad van geweld, maar naar het einde wel met een versmachtende intensiteit.
Het is een samenspel dat weinig houvast biedt en concrete richtingen lijkt af te wijzen, maar het voelt wel aan als een gedeelde intentie. Het onvoorspelbare, eindeloos variërende en altijd in beweging blijvende spel van Willems zorgt aanvankelijk voor een contrast met de afstandelijke gitaarstorm, maar gaandeweg voelen de twee steeds meer aan als complementaire delen van een verhaal. Voor velen zal het aanvankelijk onwennig klinken, maar het is geen afwijzend of vijandig geluid. Daarvoor is de nuance te sterk, de combinatie te aanlokkelijk.
Jean D.L. en Karen Willems spelen op 11 oktober in het voorprogramma van Lee Ranaldo in de N9 (Eeklo).
