Elke maand maakt correspondent Karel Geuens een stand van zaken op van de DIY punkscene in België.
Ons land heeft altijd een actieve punk- en hardcorescene gekend. Een paar jaar geleden kon je in de bibliotheek van Leuven zelfs naar een expositie over de geschiedenis van de Vlaams-Brabantse en Hagelandse scene. Flyers, fanzines en artefacten uit het nabije verleden vertelden een verhaal van lang vóór mijn generatie, die pas werd geboren in de jaren ’90. Indrukwekkend, dat wel, maar ik werd er niet warm van. Elke generatie heeft immers zijn eigen verhaal, en elke keer als ik iemand hoor zeggen dat het “in zijnen tijd” beter was, bloedt mijn kleine punkrockhart.
Vorig jaar schoot er uit Vlaams-Brabantse grond opeens een nieuwe punkrockband. Deze kerels waren uit hetzelfde hout gesneden als ik en mijn peer group’, met dat grote verschil dat zij nog in de middelbare school zaten. De jongens van New Trash zijn geboren in de jaren ’00, vonden hun weg met punkrock uit de jaren ’90 en volgen nu hun eigen pad in de jaren 2010. Zij brachten afgelopen maand een nieuwe EP uit, en die klinkt zo fris als het eerste pintje op een zonnig terras. Bovendien worden ze gesteund door mensen die al langer in de scene vertoeven, en blij zijn dat er weer wat jong bloed op de planken staat. New Trash is echter maar één voorbeeld van die nieuwe lichting; ook het Leuvense My Dog Is Radioactive (dat vorig jaar bij het indie/punklabel Thanks But No Thanks Records tekende) en Thanks 4 Lunch uit Zele zijn druk bezig met het verankeren van een nieuwe generatie punkrockers.
Het doet dan ook deugd om enthousiaste jongeren te leren kennen, uitgerekend op het moment dat je het gevoel krijgt telkens met dezelfde oude zakken op shows te belanden. Ik zit zelf niet te wachten op het zoveelste verhaal van een band die twintig jaar geleden nog in een klein kot in een uithoek van West-Vlaanderen speelde, terwijl ik op hetzelfde moment in een Limburgs boerengat naar muzikanten kan gaan kijken die tien jaar jonger zijn dan ik en tien keer beter spelen. Punkrock gebeurt namelijk in het heden. Natuurlijk is het leuk om nog eens terug te denken aan de shows waar we tien jaar geleden helemaal van ondersteboven waren, maar er is niets zo interessant en levendig als het hier en nu.
In het begin van mijn punkjaren was het in mijn kamer ook al NOFX en Bad Religion wat de klok sloeg. Ik was extatisch wanneer bands als Hot Water Music of At The Drive-In een reünieshow speelden, want ik leefde telkens met het idee dat dit de enige kans zou zijn om hen te zien. Anno 2017 blijkt dit een leugen te zijn. Bijna elke punkband waar ik nu aan denk is al een keer gesplit en weer bij elkaar gekomen, de twee eerdergenoemden zelfs al meermaals. Het is tegenwoordig moeilijk om nog enthousiast te worden over bands die al zo lang niet meer relevant zijn, zeker wanneer er elke dag nieuwe bands opstaan en onze scene jong en inspirerend houden. De frisse ideeën, de nieuwe structuren, de verfijnde ideeën en de nieuwe technologieën: ze liggen ook vandaag gewoon voor het rapen.
Er zijn in België genoeg bands die bewust teruggrijpen naar de sound van de hoogdagen uit hun jeugd. Dat klinkt allemaal leuk, maar het doet eerder statisch of zelfs regressief aan dan nostalgisch. Er is geen nood aan een herwerkte versie van No Use For A Name, Cock Sparrer of 7 Seconds. Met gerecycleerde riffs en clichématige zang kom je wel een heel eind, maar uiteindelijk hebben de bands die hun eigen weg plaveien toch altijd een streepje voor.
Punkrock is een genre met een boodschap, en als die boodschap al een keer werd verteld, dan verliest die aan kracht. Gelukkig is er een nieuwe generatie die van plan is om ons helemaal omver te blazen, en ik kan niet wachten om te horen hoe dat verder evolueert. Er zit beweging in de Belgische scene. Het gebeurt dan ook steeds vaker dat ik naar een band ga kijken en zelf hun sound wil stelen, in plaats van me de hele tijd te moeten afvragen welke band ze nu weer aan het nabootsen zijn.
