De dreunende stem van Joost Vandecasteele klinkt nu ook in stripvorm. Jammer genoeg blijven de tekeningen van Jeroen Los louter aanvullend bij de tekst in Bella. Een geïllustreerd verhaal, eerder dan een strip.
Bella is een bijzonder meisje. Zo is zij het die de verandering in de wereld ingeluid zou hebben. Op een zaterdag. In zijn gekende, bezeten stijl heeft Joost Vandecasteele het verhaal van een wereld beschreven, een verhaal waarin Bella opgroeit in een zoektocht over de superduper snelweg, een autostrade die langs de evenaar loopt. In deze wereld stapelen de extravagante verzinsels zich op. Vandecasteele zette Bella op als een “luidop voor te lezen boek”. Met zijn voordracht en stem in gedachten zetten we ons dan ook aan het lezen van dit verhaal-dat-aanleunt-bij-een-stripverhaal. Om echt een strip te zijn, blijft de focus te sterk op de tekst liggen. De tekeningen van Jeroen Los vermengen zich wel hier en daar met de tekst, maar meestal blijft zijn bijdrage beperkt tot illustraties. Enkel de eerste bladzijden zijn een getekend verhaal, waarin Joost Vandecasteele het woord neemt, vooral in te gaan op verhaal van Bella en haar wereld. Door deze inleiding komt Bella sterk over als een pamflet, een tirade van Vandecasteele zelf waarin die zijn ergernissen en overtuiging blootgeeft. Hierdoor blijft Bella ergens hangen tussen een roman en een essayistisch pamflet in.
Tot de inhoud mag het werk van Jeroen Los dan niet zo veel bijdragen, hij bepaalt wel de grafische toon van het boek. En die toon is donker. Los’ tekeningen hebben al een duidelijke evolutie doorgemaakt. Op het online publicatieplatform Pulp De Luxe publiceerde hij al verschillende korte bijdragen, waar die eerste evolutie duidelijk te merken was. Ten opzichte van dat werk is Bella een grote sprong voorwaarts in sfeer en variatie. Het is dan ook jammer dat de samenwerking tussen Vandecasteele en Los niet verder werd doorgetrokken tot een echte wisselwerking tussen de expertises van beide heren.
Joost Vandecasteele is één van de meest opvallende stemmen in de Vlaamse media. Waar hij initieel vooral als comedian bekend stond, bracht zijn romandebuut Hoe de wereld perfect functioneert zonder mij (2009) hem op het voorplan als schrijver met een duidelijke mening. Vandecasteele houdt van verschillende genres en het vermengen van cultuurregisters. Zo breekt hij regelmatig een lans voor de ‘lagere cultuur’, zoals strips of games. Hij schreef de afgelopen jaren verschillende romans, bewerkte zijn debuut tot de tv-serie Generatie B en werkt momenteel aan een literary game. Her en der verschijnen ook korte teksten van zijn hand, teksten die het beeld versterken als de meest geëngageerde schrijver van deze tijd in ons taalgebied.
Bella mag dan niet helemaal geslaagd zijn als experiment en te zeer blijven hangen tussen twee genres in, toch is er meer dan genoeg te genieten in dit boek. Zoals dat verhaal over die langspeelfilm die zich afspeelt in een wereld zonder vaders. Of waarin mensen uit een andere dimensie in de onze binnenstappen. In Bella is Joost Vandecasteele er weer in geslaagd om buitenissige vondsten om te vormen tot verhalen met een opvallende herkenbaarheid voor onze moderne samenleving. Jeroen Los heeft zich bovendien getoond als een bekwaam tekenaar in een bij uitstek dienende rol. We zijn eigenlijk erg benieuwd welk boek het zou opleveren indien Los en Vandecasteele nog dichter tot elkaar zouden komen in het creatieproces.
