Ergens in een grote stad leeft een Man wiens enige bestaansreden is zo veel mogelijk vrouwen aan zijn vleesdegen te rijgen. Waarom hij dat doet interesseert Joost Vandecasteele niet. De complexiteit van zijn schijnbaar oppervlakkig leven echter des te meer. Niet is vanzelfsprekend als het over seks gaat; dat lijkt de boodschap van Vel.
“Is De Man seksverslaafd? Geobsedeerd?” Vandecasteele krijgt het wat van dat soort vragen in de interviews ter promotie van Vel. Hij ziet zijn naamloos hoofdpersonage niet graag gereduceerd tot een pathologie. De Man kiest bewust voor een leven dat net als de hoofdstukken in het boek bestaat uit een ketting veroverde vrouwen die een flinke beurt krijgen, waarna hij weer uit hun leven kan verdwijnen; soms voor even, soms voorgoed. Omdat hij dat kan.
Natuurlijk kiest Vandecasteele die thematiek niet zomaar. Hij wil iets wezenlijks zeggen over de staat van de manheid in deze tijden waarin metroseksualiteit nu ook weer niet meer is wat “ze” willen, maar waarin de balans tussen man en vrouw duidelijk anders helt dan vroeger. Want de vrouwen in Vel zijn allesbehalve willoze slachtoffers. Ook zij kiezen bewust voor dat alleen-maar-voor-de-seks, laten zich veroveren, herleiden de man soms tot een afgescheiden deeltje van hun leven; enkel daar mag hij bestaan.
En gek genoeg is het net dat wat bij De Man al eens gaat jeuken. Op papier gaat dat, afspreken om gewoon een potje te rampetampen, maar nooit beter is de Engelse uitdrukking “to fuck with one’s head” aan de orde dan net dan. Hoe gemakkelijk is het zaad van de twijfel niet gezaaid? Ook finaal bij De Man, uiteindelijk. Hij wankelt. Parallel krijgt De Man, alreeds semi-bekend, zijn eigen televisieprogramma en groeit zijn aanzien. Waar die twee verhaallijnen elkaar snijden zal uiteindelijk miserie ontstaan.
Zoals hij dat kan, vertelt Vandecasteele het in een rotvaart. Dertig kort hoofdstukken lang sleurt hij je mee door de resem losse ontmoetingen van De Man — De seks klinisch en nuchter beschreven; wie een rukboek verwacht mag iets anders zoeken — en blinkt daarin vooral uit in spitante dialogen waarin de voorlopig wat stilgelegde goedgebekte komiek in hem naar boven komt. Echo’s van de actualiteit kunnen ook niet uitblijven. Natuurlijk passeren in deze context de hele Femme de la rue-hetze en de schandpaal van Jos Ghysen de revue.
Maar waar gaat dit nu eigenlijk om? Een goeie tweehonderd pagina’s verder is het punt niet helemaal gemaakt. Net als in “Massa” herleidt Vandecasteele zijn vele interessante ideeën tot een plotgedreven boekje dat het echte formuleren van een welomlijnd idee netjes omzeilt. Ja, dat relaties tussen man en vrouw complexer zijn geworden sinds die laatste haar tanden laat zien; dat hebben we beet, maar dan nog meer uit wat de auteur elders over Vel vertelt.
Als de interviews interessanter en vooral helderder zijn dan het boek zelf, dan weet je dat de auteur wat tekort is geschoten. Vel is een entertainend boek, schetst een mannelijk bestaan dat stof tot discussie bevat, maar doet er niet veel meer mee dan het voor de voeten van de lezer gooien: “denk er het uwe van”. Als lezer kun je dan alleen maar riposteren “Ja, dat bestaat, maar wat wil je nu eigenlijk zeggen?” Vandecasteele blijft de boeiendste chroniqueur van dit tijdsgewricht — al was het maar omdat er zo weinig auteurs in ons taalgebied zijn die dat proberen — maar soms lijkt het alsof hij op die vraag niet echt weet wat te antwoorden.
