Door het bezoek van Pharmakon in te bedden in een heus mini-festival, creëerde de AB de voorbije maanden hoge verwachtingen op duistere ontdekkingen. Helaas bleek dit slechts een verkoopstruc om de korte setduur van de hoofdact te vergoelijken. Pharmakon liet een diepe indruk na, maar de willekeurige voorgangers bouwden daar niet naar op.
Hoewel Contact zijn drempel net iets lager legt dan de genadeloze voorgangers, blijft Pharmakon in de donkere niches van industrial noise verborgen. Margaret Chardiet mag dankzij haar relatief jonge leeftijd en contract met het Sacred Bones label dan wel de meest prominente vertegenwoordigster van het genre op Pitchfork en consorten geworden zijn, ze is absoluut — en gelukkig — niet van plan om enige compromissen met de commercie te sluiten. Het rond haar Belgische bezoek geplande mini-festival leek een uitgelezen kans om het genre of tenminste het bredere experiment wat meer in de kijker te plaatsen.
Helaas hing er weinig spanning in de lucht toen we de zaal betraden tijdens de set van het Hasseltse viertal Piquet. Hun nummers leken aanvankelijk wat heen en weer te pendelen tussen stijlen, maar landden na een intro van distorted gitaren in weinig geïnspireerde stonerrock met een popzanglijn. De songs konden de beloofde intrige dus niet waarmaken en de oppervlakkige Nederlandstalige teksten stonden haaks op de uiterst Amerikaans geïnpireerde melodiën.
Greg Fox bracht meer eigenheid de bühne op. De drummer van onder meer Liturgy speelde een soloset waarin hij een voorgeprogrammeerde backing tape een hartslag indrumde. Hoewel hij een begenadigd muzikant is, kreeg je door het beperkte concept toch maar weinig het gevoel naar een volwaardige live-act te kijken. Wanneer de tape enkel een elektronicalaag toevoegde, absorbeerde het hypnotiserende ritme je, maar in de jazzier delen kwamen blazers net te prominent in de mix, waardoor het voorgeprogrammeerde te veel in de spotlights stond.
Pharmakon verscheen dus voor een weinig opgewarmde club, die ze dan maar meteen een stevige klap in het gezicht verkocht. Ze weefde het raspende geluidstapijt van “Transmission” in elkaar, nam de microfoon in handen en ijsbeerde kordaat krijsend langsheen de podiumrand. Met wat nips en tucks mixte ze nog meer intensiteit in de compositie en liep ze vastberaden het publiek in, waar ze de rest van de track ten berde bracht.
Met haar podiumpresence complementeerde ze haar stukken perfect: achter het mixpaneel is ze geconcentreerd en berekend; wanneer ze de microfoon in handen neemt, lijkt een interne kracht bezit van haar te nemen. Contact maken met haar publiek doet ze door het te doorkruisen, maar haar blik houdt ze ijzig op oneindig. De set kwam hard binnen en groeide in intensiteit tot het sluitstuk “No Natural Order” je organen voelbaar deed daveren met zijn logge kadans, aan Diamanda Galas refererende krijsende declamatie en hels volume.
Hoe Chardiet live tegelijkertijd haar composities in elkaar mixte en de ziel uit haar lijf krijste met een intensiteit die de studioversie overtrof, was een ware tour de force. Het is begrijpelijk dat je zo’n intensiteit geen uur kunt volhouden, maar met een set die na iets minder dan een half uur abrupt tot een einde kwam, bleef je toch wat op je honger zitten. Achteraf bekeken voelden de andere bands uit de line-up nog meer aan als vulsel om Pharmakons set in een avondvullend programma te weven. Een volgende keer dus graag iets doelgerichter in de experimentele put graven, en dan laten we ons maar al te graag nog eens in elkaar beuken door mevrouw Chardiet.
