Ze maken geflipte muziek sinds de lente van 2011, veroorzaakten rond 2013 voor de eerste keer een buzz en hebben nu eindelijk hun langverwachte plaat uit. We hebben het over Hypochristmutreefuzz, die psychotische band met de lichtjes onuitspreekbare naam die u misschien al de stuipen op het lijf joeg in Gent, Leffinge of Kiewit, en al in het rijtje met Evil Superstars, Millionaire en Raketkanon geplaatst werd. Straks spelen ze op We Are Open in Trix, eerst moesten ze onze man trotseren.
In café Barbeton, in het centrum van Brussel, hebben we afgesproken met frontman en songschrijver Ramses Van den Eede en drummer Elias Devoldere om te praten over — hou u vast — Hypopotomonstrosesquipedaliophobia, een plaat die stuiptrekt tussen noise-rockuitbarstingen, hiphopinvloeden en tegendraadse ritmes. Maar ook Van den Eedes wilde fantasieën waarin angst de rode draad is, bepalen de sfeer op deze uitstekende plaat.
In februari 2014 had Hypo (voor het gemak afgekort) een optreden gepland in de Charlatan. Dat was afgelast, en yours truly was daar zo van gedaan, dat hij daarmee het interview opent. “Ik had griep toen. Normaal probeer ik in alle omstandigheden op te treden, maar toen ging dat echt niet. Toen was Michiel (Balcaen, nu bij Faces on TV, Warhaus en Balthazar) nog onze drummer. Toen voelden we voor de eerste keer dat er een buzz rond ons was in Gent. Ik herinner mij nog dat er véél volk zich aanwezig had gemeld op het Facebookevent. We hebben die misser uiteindelijk ingehaald. Vorig jaar hebben we er twee keer gespeeld”, aldus de frontman, die tijdens een optreden het liefst met een buislamp zwaait of in het publiek springt.
Totaalbeleving, met dank aan Hubo
enola: Mijn interesse in Hypochristmutreefuzz werd toen aangewakkerd met het nummer “I’ve Got My Mind Set”.
Van den Eede: “Oh, ik denk dat we van dat nummer toen net een videoclip hadden uitgebracht. Ik schreef de song al toen ik zestien was, Hypo is er eigenlijk mee begonnen. Ondertussen spelen we het niet meer omdat ik het kotsbeu ben. Dat nummer is in vergelijking met wat we nu doen verouderd, vind je niet?
Devoldere: “Er is vaak discussie rond het nummer, of we het al dan niet in de set moeten steken. Ondanks het andere geluid van het nummer, kan het voor mij nog steeds in de set, maar ik begrijp Ramses wel.”
Van den Eede: “Live probeer ik altijd een totaalbeleving te creëren en niet gewoon maar losse nummers te spelen. Ik wil geen samenvatting brengen van wat de band allemaal heeft gedaan. Daardoor skippen we bepaalde nummers, omdat ze niet meer in die sfeer passen. Voor de band moet het er live donker en chaotisch aan toe gaan. Zo kan je het publiek gemakkelijk meesleuren in een soort trance.”
(kijkt naar Elias) “En soms loopt dat uit de hand. De eerste keer dat we die stroboscoop gebruikten, weet je dat nog? We hadden eens een sterkere gekocht voor 50 euro…”
Devoldere: “Er zijn verschillende ongevallen mee gebeurd.”
enola: Vertel!
Van den Eede: “Sander (Verstraete, bassist) was de eerste die viel omdat het licht in zijn gezicht scheen. Op een bepaald moment overkwam Jesse (Maes, gitarist) net hetzelfde.. Ik begreep niet hoe dat mogelijk was, maar dan ben ik zelf gevallen .” (lacht)
enola: Waar hebben jullie de inspiratie gehaald voor het gebruik van stroboscopen?
Van den Eede: “Ik heb ooit Timber Timbre gezien in de Botanique. Gedurende een viertal nummers kwam het enige licht van rode kooilampen. Toen wist ik het: het hoeft niet duur of ingewikkeld te zijn om een bepaalde sfeer te creëren. In de Brico zag ik dan die tl-lampen. Zo’n wit, koud hospitaallicht geeft een vies, beklemmend gevoel en ik vond dat dat wel bij onze muziek past. We hebben er al veel kapot gemaakt. Zo moeten we vlak voor een optreden vaak nog snel naar de Hubo of Brico.”
Hiphop, de nieuwe punk
enola: Begin 2015 werd jullie eerste EP officieel uitgebracht via FONS. Hoe kijken jullie terug op die nummers?
Van den Eede: “Eigenlijk is die al vrij oud. In het begin plakten we zelf kartonnetjes en verkochten we die enkel als daar naar gevraagd werd. Niels Hendrix bracht het plaatje uit in 2015 via zijn label. We waren toen eigenlijk al bezig met een andere muzikale richting. Ik denk dat de sprong naar de plaat heel groot is. De nummers van de EP werden nog live opgenomen. Voor de plaat wilden we vertrekken vanuit mijn demo’s en daarna knippen en plakken. Zo creëer je een andere sound. De totaalbeleving heb je sowieso niet op plaat. Je hebt ook niet die energie, dus wou ik ook niet meer proberen om een live-plaat te maken. Daarom zijn we de studio beginnen te gebruiken als extra instrument. Veel mensen die ons kennen, zullen verschieten van de plaat. Mensen die ons enkel kennen van op plaat, zullen dan weer keihard schrikken live.”
Van den Eede is niet alleen frontman, maar ook de songschrijver van Hypo. “De muzikanten wisten in de studio nog niet hoe bepaalde nummers moesten klinken. Live hebben ze veel meer inspraak. Voor de plaat worden vooral mijn ideeën gevolgd. Anderzijds: de oudere nummers op de plaat werden mee live vorm gegeven door de andere muzikanten. Op plaat hou ik bijvoorbeeld van de strakheid van een drumcomputer, live mag dat alle kanten uit gaat. Dan mogen er risico’s genomen worden. Zo geven de muzikanten aan elkaar energie.”
enola: Over naar die nummers. Ik ben al lang grote fan van “Gums Smile Blood”. Dat heeft nog een verwoestende noise-uitbarstling, een geflipt oosterse riedeltje én een zekere hiphopgroove. Kortom, het vat de plaat mooi samen.”
Van den Eede: “Dat klopt wel, denk ik. Niet dat dat hét ultieme nummer is, maar het benadert wel waarnaar we op zoek zijn.”
Devoldere: “Ik vind het echt het visitekaartje van de plaat.”
enola: “Clammy Hands” is dan weer het uiterste van de noise rock van vroeger; bijna elektronische hiphop.
Van den Eede: “Ik was daar ook al een tijdje mee bezig. Eerst hadden we er enkel drums voor opgenomen. Maar ik wou vooral af van de typische rock. Pas op, er bestaat veel goeie rockmuziek, maar de typische formules worden op een bepaald moment te voorspelbaar. In de hiphop gebeuren er in mijn ogen wel nog dingen die als ‘echt’ aanvoelen, zelfs in het commerciële circuit. Kijk maar naar Kanye West.”
enola: Overtuig mij!
Van den Eede: “Famous van The Life Of Pablo is bijvoorbeeld echt geniaal. Ook die clip. Dat is eigenlijk stoerder dan de doorsnee rockbands die in de woestijn aan het spelen zijn, met wapperend haar en met de benen open. Dat is totaal niet cool meer.”
Devoldere: (onderbreekt) “Maar dat is eigenlijk nooit cool geweest.”
Van den Eede: “Die hiphoppers zijn de nieuwe punkers, ze durven zingen over dingen die zeer expliciet zijn. Of anderen zijn maatschappijkritisch en durven de vinger op de wonde te leggen, zoals Kendrick Lamar. En Death Grips en Ho99o9 zoeken op muzikaal vlak de grenzen op. Dat is veel agressiever dan bijvoorbeeld death metal.”
Nick en Mauro als inspiratiebronnen
enola: Op Facebook en in de perstekst wordt Hypo nog omschreven als een noiseband. Hebben jullie zelf geen schrik van in een hokje geplaatst te worden?
Devoldere: “Wij passen niet echt in een hokje en dat speelt soms in ons nadeel. Tegelijk is dat ook een voordeel omdat je op twee markten kan spelen.”
Van den Eede: “Die benaming slaat eerder op een generatie muzikanten die luide muziek speelt binnen Vlaanderen. Ook daar passen we niet volledig in, want de muziek van Hypo is soms catchy, wat trager en heeft ook meer grooves. Hoe vreemder de muziek, hoe meer dat je daarop wordt afgerekend. Hoe normaler, hoe beter. Mensen vinden het tof als ze de Belgische The National of The xx vinden.”
Devoldere: “Als mensen ons niet in een hokje kunnen plaatsen, dan zijn we geslaagd in ons opzet.”
enola: Hoe zouden jullie je muziek dan omschrijven? Ik doe een poging: ergens tussen Mauro-achtige zottigheden en moderne, agressieve hiphop?
Van den Eede: “Ik denk dat veel mensen zullen zeggen dat we Belgisch klinken. Dat slaat dan ook op de Mauro-factor die je net aanhaalt. Maar een van mijn lievelingsbands is bijvoorbeeld The Birthday Party. Die zijn nog altijd een invloed, maar dan gecombineerd met eigentijdse dingen zoals Death Grips, Kanye of… Ik sluit eigenlijk niets uit qua invloeden. Als je in één hokje zit, maak je muziek voor één soort publiek.”
Devoldere: “The Birthday Party en Mauro behoren volgens mij tot dezelfde trend. Een soort frontman die zijn verhaal doet terwijl de muziek alle kanten uitgaat. Ramses is eigenlijk ook zo’n zanger. De muzikanten staan ten dienste van hem. En het is sowieso een plezier om naar hem te kijken.”
Wereld vol angsten
enola: Iets anders. Ik ben er daarnet in geslaagd om het eerste deel van de albumtitel uit te spreken.
Van den Eede: “Het is eigenlijk gewoon een mop. Iemand had mij ooit gezegd: ‘dat moet de titel van jullie eerste plaat zijn’, omdat het angst voor lange woorden betekent. Het is niet dat we daarmee anticommercieel willen doen.”
Devoldere: “Je zou denken dat je enkel de catchy bandnamen kan onthouden, maar wij zijn gewoon ‘de band met de naam die je niet kan uitspreken’. Dat is ook een manier om ons te onthouden.”
Van den Eede: “Met de titel van het album doen we daar nog een schepje bovenop en bovendien betekent het nog eens angst voor lange woorden. Dus die mensen die zagen over de naam lijden aan die ziekte.”
enola: De songtitels spreken ook tot verbeelding, zoals “Hypochondria”, “Elephantiasis” en “Chromakalim”.
Van den Eede: “Voor die laatste titel was ik iets te ver gegaan op Wikipedia. Dat is blijkbaar een stof die wordt ingespoten in je bloed om het sneller te doen stromen. Het nummer heeft rare teksten, geef ik toe. Het gaat over parallelle universums. Blijkbaar zijn er minuscule deeltjes die verschijnen en weer verdwijnen. En dat is megaraar. Dat wil zeggen dat wij allemaal flikkeren, als je ons extreem uitvergroot. Hypochondria is een nummer dat gaat over dingen die je voelt maar die er niet zijn, maar ook over angst om alleen te zijn, voor jezelf. Angst komt als rode draad veel terug op het album. We waren allemaal ooit kleine naïeve en perfecte wezentjes, maar naarmate we ouder worden, heeft iedereen wel iets waarmee hij moet afrekenen, zoals absurde angsten.”
enola: Wat denkt de rest van de band jouw tekstuele escapades?
Van den Eede: “Maar die weten nooit waarover ik aan het zingen ben. Uiteindelijk maakt dat ook niet uit. Het is niet dat ik een boodschap of een levenswijsheid wil opdringen. Je moet de muziek in zijn totaliteit bekijken, de teksten moeten vooral een sfeer oproepen. Tekst en muziek zijn verweven, maar ik schrijf ze wel apart. Pas later wordt de verbinding gevormd.”
Devoldere: “Er was wel iemand die via YouTube tevergeefs een poging ondernam om Ramses zijn tekst op Gums Smile Blood uit te schrijven. Met rare zinnen die nergens op slaan tot gevolg, echt het checken waard.” (algemene hilariteit)
enola: Laatste vraag. Jullie werden zelf getipt door The Guardian en andere muzikanten als in de gaten te houden band voor dit jaar. Zijn er acts waarvan jullie hetzelfde denken?
Van den Eede: “El Yunque! Die gasten hebben weer een plaat uit. Ze hebben zichzelf weer heruitgevonden. Nu klinken ze voor mij als Slint die free jazz speelt. En Piquet gaat later dit jaar potten breken. Ook Novgrod, met El Yunques Giel Cromphout, is fantastisch.”
Devoldere: “Robbing Millions! Daar ben ik zot van. Die band heeft echt een internationale sound en zou veel groter moeten zijn dan vandaag het geval is. Ze doen echt spannende dingen op muzikaal vlak. Ze geven de pop van vandaag een interessante nieuwe richting.”
Je kan Hypo aan het werk zien in Café Café (2 februari), Cahier de Brouillon in Hoogstraten (4 februari), We Are Open (11 februari), Vooruit (16 februari), Cactus (24 februari), La Zone (3 maart), Stellar Swamp (4 maart), Entrepot in Aarlen (17 maart) en De Warande (1 april).
