De Waalse alternatieve scene leeft. Dat er aan de overkant van de taalgrens ook heel wat potentieel zit, bewijst onder andere La Jungle.
Cocaine Piss (thuisbasis: Luik) en Robbing Millions (uit Brussel) zullen bij iedereen wel een belletje doen rinkelen. Cocaine Piss mocht in februari een album opnemen met de grote Steve Albini en heeft ondertussen op alle mogelijke Belgische alternatieve festivals gespeeld. Ook de tweede band is aan een steile opgang bezig.
Maar bij onze zuiderburen zitten nog meer (veel te) goed bewaarde geheimen verscholen. Moaning Cities en Le Colisée –- beide afkomstig uit Brussel –- lijken klaar om Vlaanderen te veroveren. En dan hebben we het nog niet gehad over de levendige Luikse scene. Daar blinken ze uit in de betere noise rock. The K., It It Anita, The Scrap Dealers en Duane Serah hebben allemaal een eigen geluid, en vooral die eerste twee konden al in het buitenland touren. The K. maakte eind vorig jaar indruk met Burning Pattern Etiquette, van It It Anita verwachten we dit jaar niet minder.
En in Bergen is er dus het duo La Jungle, dat uitpakt met een tweede e.p. Van bij opener “Hahehiho” moeten we denken aan Battles en Suuns omdat de rode draad van de sound gevormd wordt door geflipte drums en dito gitaren. Dit nummer bonkt, scheurt en schudt je door elkaar. ‘Dit is verwarrend en enerverend’, zal misschien de eerste indruk zijn. Maar naarmate de luisterbeurten vorderen, zal je eerder denken aan heerlijk bedwelmende mathrock.
Meer zelfs: als je de knop volledig kan omdraaien, zal je La Jungle geniaal vinden. Zo bezit “Technically You’re Dead” nog grotere muzikale waanzin. Verwacht dus geen pakkende melodieën of makkelijk verteerbare refreinen; maar wel drums als een onwaarschijnlijk krachtige motor (een beetje à la Lightning Bolt dus) en allerlei gekke geluidjen, die zorgen voor een weergaloos feest. De punch in het kortste nummer (dik vijf minuten, alstublieft) van de plaat is niet te onderschatten.
Het negen minuten durende, door kraut-achtige drums voortgestuwde “Helizona” is de meest geraffineerde compositie. Er wordt geëxperimenteerd met dance, minimalisme, noise en trance. Let nog maar eens op de voortdurende drijvende kracht –- wat een drive, wat een dynamiek! Dat maakt La Jungle ook enigszins toegankelijk. Daarom nog een gouden raad: beluister het plaatje met een koptelefoon en de impact zal dubbel zo groot zijn.
Er is nog meer geweld van de twee Duracell-konijnen op komst, met “Blood Watermelon” en het loodzware “Cold”, gitaargewijs het hevigste nummer. Het zijn nummers van respectievelijk ruim acht en iets meer dan negen minuten. Daarin zit(ten) misschien ook de zwakte(s) van de plaat. Een aaneenrijging van vijf nummers van hetzelfde allooi is een hele boterham, en bovendien kan er wel eens gewenning optreden.
Maar hey, sommige nummers van II zouden zelfs niet misstaan op La Di Da Di van Battles. Zonder overdrijven. La Jungle viert deze release op 1 december in Atelier 210 in Brussel. Naar verluidt is deze band live een heel belevenis. Dat kunnen we ons, zeker met deze te gekke plaat, goed inbeelden. Dus als u klaar bent voor iets geschift én Waals, bent u bij La Jungle aan het juiste adres.
