We moesten en zouden eens naar Leffingeleuren gaan. Niet alleen voor de schitterende affiche, ook omdat de locatie, zowat het gezelligste festivalterrein van België, de moeite loont. Enola ging twee dagen de sfeer opsnuiven in Leffinge en tekende enkele magische momenten op. De rode draad: de kracht van gitaren.
Vorig jaar besliste de organisatie om terug te keren naar de roots van het festival, het oude recept van sfeer onder de kerktoren en kleinere bands, en dat om het financieel risico te verkleinen. Zo ontstond weer een dorpsfeest rond het superieur ingerichte pleintje met de twee zaaltjes van De Zwerver aan de ene kant en de Kapel aan de andere kant. O ja, de camping is met een 40-tal tentjes op vrijdag te schattig voor woorden, op zaterdagavond is die al uitgebreid tot een 70-tal.
Op vrijdag en zaterdag zakten telkens 1.000 betalende bezoekers af naar het muzikaal gezinde kustdorpje. We konden hen geen ongelijk geven, want vooral op dag één en twee regende het fantastische namen in Leffinge. Kort gezegd het beste wat alternatieve muzieklandschap te bieden heeft.
Hypochristmutreefuzz is misschien wel geen makkelijke binnenkomer; niet alleen de bandnaam klinkt tegendraads, ook een optreden van de Gentenaars is een fikse brok waanzin. Ramses Van den Eede dartelt als een bezetene over het podium en goochelt met ledbuizen. Bovendien heeft de noise-rock behoorlijk schizofrene trekjes. Anderzijds weet de band wel hoe een publiek mee te slepen. U weet misschien wel wat we bedoelen met heerlijk groovend gitaargeweld. De bewijzen zijn er: nummer als “The Spitter” en de demonische afsluiter “Schizophrenic Blues” live. Wie zijn er zeker van dat iedereen nu begrijpt waarom Hypochristmutreefuzz, in navolging van Evil Superstars, Millionaire en Raketkanon, de nieuwste parel aan het Belgische noise-rockfirmament is.
Eagulls is op zijn beurt een van de meest besproken bands uit Noord-Engeland. De vijf post-punkers uit Leeds bliezen iedereen omver met hun debuut en verwonderden eerder dit jaar met opvolger Ullages, niet in het minst omdat de band poppier en nog donkerder is gaan klinken. Daaruit komt de puike opener van de set, “Lemontrees”. Dat een geweldig dromerig nummer noemen, zou een understatement zijn. “Tough Luck” is daarentegen veel snediger. Zo zweven we een hele show voortdurend tussen Joy Division, The Cure en The Smiths. “Take a stab in the dark tonight!”, zingt zanger George Mitchell in “Heads Or Tails” en wederom wordt het publiek meegesleurd in het duistere universum van Eagulls. Ook “Euphoria” wordt beklijvend mooi gebracht. Ook dan denken we dan: ‘daar zijn die grauwe jaren tachtig weer!’ Missie geslaagd dus voor Eagulls.
The king has come
Kan hij nog eens imponeren met een verschroeiende set? We hebben het over Sonic Youth-legende Thurston Moore en zijn band die na Pukkelpop, Arenberg, Cactus en Sonic City nog maar eens België aandoen. Sinds hij in Londen woont, steekt Moore maar al te vraag het Kanaal over. Nooit teveel Moore, horen we sommigen onder u luidop denken. Maar zo is het wel. Het antwoord op bovenstaande vraag is, na een explosieve set, dan ook volmondig ja.
58 jaar is hij en deze man blaast nog altijd iedereen omver alsof er zijn leven van afhangt. Wat een gitaargeluid! Ook het uiterst efficiënte snarenwerk van zijn compagnon James Sedwards en blazende baslijnen van Debbie Googe mogen er zijn. Jammer genoeg
geen Steve Shelly, wiens tempoversnellingen nog krachtiger zijn, achter de drums. Toch groeien het 20 minuten lang uitgesponnen “Forevermore”, “Speak To The Wild” en lekker snedig, nieuw materiaal van het volgend jaar te verschijnen Rock and Roll Conciousness uit tot mokerslagen. Thurston is de enige koning van Leffinge op vrijdag.
Garage, techno en shoegaze
Zaterdag, 16 uur: met een katerkop van jewelste begeven we ons naar de Kapel voor de Amerikaanse garagerocker Mike Krol, in de hoop enigszins wakker geschud te worden. Krol en zijn kornuiten lijken met dezelfde vermoeidheidsverschijnselen te zitten, want ze speelden de dag voordien een nachtelijke show. Alle bandleden verschijnen op het podium in een gevangenisplunje, de frontman doet er nog een boevenmasker en cape bij. Leuk is het zeker en vast, maar muzikaal moeten we eerder denken aan een Aldi-versie van The Oh Sees en consorten. Mike Krol speelt — hoe kan het ook anders — rammelend, snel en hard. Maar het verbaast niet alles na een halfuurtje meer van hetzelfde gaat klinken. Maar niettemin leuke opwarmer.
Muzikale kwaliteit krijgen wel wel bij Föllakzoid, het eerste hoogtepunt van de dag. Als iemand vraagt hoe de muziek van het Chileense trio klinkt, dan laten we al gauw de termen kraut, psychedelische of kosmische rock vallen. Maar live lijkt Föllakzoid met instrumenten gespeelde trance/ techno. De gelijkenissen zijn treffend: diepe bassen, een stereotiep hi-hatgeluid en repetitieve melodische lijnen. Het loepzuiver gespeelde, licht dansbare geheel wordt verder opgesmukt met een resem effecten en loops. Dit is de perfecte mix van oudere krautmuziek en hedendaagse elektronische muziek. Een fantastische trip, een waar genot voor de oren. Onbegrijpelijk dat deze band nog niet op Pukkelpop stond.
Maar als er een band is die ons compleet verrast, is het shoegaze/punk-band Nothing wel. Niet alleen door het massieve bandgeluid, dat al duidelijk te merken tijdens de sound check, ook het feit dat zangers-gitaristen Domenic Palermo en Brandon Setta verrassend goed bij stem zitten. Een wereld van verschil met het optreden in Het Bos twee jaar geleden, toen we een compleet uitgebluste band aan het werk zagen. De leden lijken nog altijd de laksheid zelve, maar nummers als “Eaten By Worms” en “July The Fourth” beuken stevig in op het gehoor — iets wat we met alle plezier ondergaan.
Ook “ACD (Abcessive Compulsive Disorder)” — een nummer over… rotte tanden — laat ons in een roes achter. Maar het zijn vooral de meest rechttoe rechtaan nummers, “B&E” en “Bent Nail”, die doen duizelen. Het tempo ligt dan wel verschroeiend hoog, in de nummers horen we zowel The Stone Roses, Smashing Pumpkins als Slowdive. Tegen het einde van de show is de zaal ietwat leeggelopen: meer dan onterecht. Zondag speelt Nothing nog in Trix in Antwerpen. Wat ons betreft een dikke aanrader, zeker nu de band op scherp staat.
Hysterische passie
KKK is back! Kapitan Korsakov is de show waarvoor het merendeel van het publiek naar Leffinge is afgezakt. Vijf minuten voor de show is het vooraan al drummen geblazen. Nu Raketkanon (bijna) aan het slapen is, lijkt Pieter-Paul Devos zijn energie weer kwijt te kunnen bij zijn eerste kindje. Nu hij weer de gitaar en (echte) zang moet bedienen, denk je dat hij zich rustiger zal houden, maar neen: na een half (?) nummer ligt Devos met zijn gitaar en al op de grond. Ondertussen dreunen de pompende bassen van Pieter van
Mullem, een snerpend gitaargeluid en rollende drums van Sigfried Burroughs door de grote zaal van De Zwerver. Tot groot jolijt van het energieke publiek komen oudere nummers zoals “Sylvie”, “Cozy Bleeders”, “When We Were Hookers” en “Cancer” aan bod. Het gevolg van al dit moddervet geweld: een kolkende massa mannenlijven.
De nieuwe nummers van het eind oktober te verschijnen Physical Violence Is The Least Of My Priorities zijn iets minder stevig, maar hysterisch en intens genoeg om ons volledig weg te blazen. Afsluiter is krop-in-de-keelnummer “In The Shade Of The Sun”, dat nog altijd zeer diep onder de huid kruipt en meegezongen wordt. We zien voor ons een koppeltje innig kussen. Even passioneel als Devos in de climax zich de longen uit het lijf schreeuwt. Wat een nummer, wat een opbouw!
Kapitan Korsakov zadelt ons op met okselvijvers, tinnitus en stijve nek en maakt de officiële headliner Truckfighters compleet overbodig. Die laatste band voldoet overigens niet aan de verwachtingen. Wooden Indian Burial Ground maakt ondertussen geen slechte beurt in het café van De Zwerver, maar zoals gezegd: de impact van alle voorgaande bands is nog te groot om in de sfeer te komen.
Alternatieve (rock)muziek is nog lang niet dood. Daarvoor waren twee zinderende dagen op Leffingeleuren al genoeg. We voelen het aan onze teen dat het immer imponerende Steak Number Eight de gedroomde afsluiter was op zondag. Leffingeleuren, u was het perfecte einde van een waanzinnig goed festivalseizoen. Tot volgend jaar, en even goed doen, graag.
