Ian Siegal en Jimbo Mathus leerden elkaar kennen in 2013, toen Luther Dickinson ze aan elkaar voorstelde. En het bleek a match made in heaven: de Brit en de Amerikaan bleken niet alleen dezelfde muzieksmaak te hebben, maar ook dezelfde levensfilosofie en gevoel voor humor. In 2015 traden ze enkele keren op in Nederland en België, en een jaar later ligt de registratie van die liveambacht in de winkel.
Voor de titel hoefden de twee mannen niet lang te zoeken: Wayward Sons is hen allebei op het lijf geschreven, want de eigenzinnigheid dragen ze hoog in het vaandel. Dat bewijzen de zestien songs op dit album.
Ian Siegal wordt wel eens het enfant terrible van de Britse blues genoemd, maar dat is wat kort door de bocht. Als selfmade man die ondertussen al 25 jaar rondtoert, en van muziek zijn leven heeft gemaakt, mag hij zich wel koning van die muziekstroming noemen, getuige de talloze awards die hij in kasten opgestapeld heeft. Hij is ook een bekende en veelgevraagde naam in het livecircuit. Jimbo Mathus is daarentegen in onze contreien een nobele onbekende. Deze singer-songwriter komt uit de Mississippi Delta, en heeft zijn leven gewijd aan het verspreiden van (blues)muziek. Want hij beperkt zich niet tot één genre: of het nu blues, roots, swing, ragtime, swamp rock of gospel is, Mathus vindt overal zijn gading en speelplezier in.
Beide heren delen ook een grote liefde voor de muziek van Tom Waits, Townes Van Zandt en andere americana-helden. En dat is goed te merken op dit album: de nadruk ligt op goede muziek, niet enkel gratuit grappige teksten, en hier en daar een levensles. Van een goede cover zijn ze ook niet bang: “Jesse James” passeert al gauw de revue, “Goodnight Irene” mag niet ontbreken en ook “Dirty Old Town” blijkt een schot in de roos.
Opmerkelijk feit: de eerste tournee door Nederland en België begonnen deze heren met een gezamenlijke repetitie van een halve dag. Meer hadden ze niet nodig om elkaar te begrijpen en de pannen van het dak te spelen. Of er ooit nog een (live) vervolg komt op dit album is zeer de vraag, want zowel Ian Siegal als Jimbo Mathus zijn druk bezette muzikanten. Maar Wayward Sons nog eens opleggen en beluisteren is een steengoed alternatief.
