Met “Leave A Light On” leek Marble Sounds drie jaar geleden de status van best bewaarde muzikale geheim van ons land achter zich te laten. In plaats van makkelijk verder te bouwen op dat succes, gooit Pieter Van Dessel op de derde plaat het roer om. Het maakt van Tautou zeker hun mooiste en wellicht ook hun beste plaat tot dusver.
“The Time To Sleep” was het eerste ademwolkje op het venster waar Marble Sounds aan kwam piepen zes jaar geleden. Het nummer had alles wat de jaren nadien vintage Marble Sounds zou worden: een melodie van kristal, een in zichzelf gekeerde zang van Van Dessel zodat het nummer met de voeten op de grond bleef, en een met gitaren aangezette climax die vooral live aan de wolken durfde te krabben. Dat geluid werd op tweede plaat Dear Me, Look Up verder uitgediept: de relatie tussen euforie en melancholie werd een sterk huwelijk.
Maar in elk huwelijk komt de sleur, en om dat te vermijden begon Van Dessel na te denken over hoe het op die derde plaat anders kon. Zodra een sound een trucje wordt, smelt geloofwaardigheid als sneeuw voor de zon. Het grootste deel van dat denk- en schrijfwerk gebeurde toen “Leave A Light On” een hymne werd van Studio Brussels Warmste Week in de winter van 2013 en bijgevolg van Vlaanderen tout court. En dat is net het prachtige aan Tautou: waar ontelbare bands zich uit de naad zouden werken om een plaat vol met zulke liedjes uit te brengen (ka-tsjing), trok Van Dessel naar de band met pianoliedjes die er eigenlijk geen zijn.
Bouwde die groep op de vorige twee albums een huis rond de demo’s waar Van Dessel mee komt aandraven, dan worden de schetsen nu heel genuanceerd ingekleurd waardoor er een bloedmooie gelaagdheid in de songs ontstaat. Strijkers worden de studio niet binnengetrokken om aan te dikken, maar om extra laagjes onderaan de song aan te brengen (“These Paintings Never Dry”). Een climax wordt niet aangezet met een gitaarmuur of twee, maar door koperblazers (“The First Try”). En op de mooiste momenten is er geen sprake van een climax, maar van songs als een knetterend vuurtje waaraan het deze winter heerlijk de handen warmen is (prijsbeest “Tout Et Partout”, “Ten Seconds To Count Down”, “Present Continuous”).
“Changes on the horizon” dus, zoals Van Dessel al aankondigde in eerste single “The Ins And Outs”. Wellicht het meest atypische nummer van de plaat, met een instrumentaal refrein dat de bakens voor wat komen gaat uitzet. Alsof melancholie de euforie van de vorige twee platen uitzwaait, maar de foto’s nog altijd dicht bij zich heeft. Het is een tot ziens en geen vaarwel. Op de eerstvolgende nummers blijft Marble Sounds nog even met een been in het verleden staan – het blijft een band van nuances. Over “The First Try” en “Set The Rules” hangt een deken van herkenbaarheid (weer die melodieën), maar de stof is anders. De effectpedalen worden niet ingetrapt, op “KV” gaat een fluit in duet met de strijkers om de song in uw hart te planten. “Less Is More” is een van de credo’s van producer Jasper Maekelberg (Faces On TV).
Maar halverwege geeft Tautou zich bloot met twee juweeltjes. “Present Continuous” bevat DNA van Sigur Rós’ Valtari en laat de rolluiken neer op zondagavond wanneer de laatste wagen uw straat is uitgereden. Of is te beluisteren wanneer u zelf in wee small hours in de wagen zit en tergend traag, in de verte, de verlichte skyline van een grote stad ziet opdoemen. Zo filmisch klonk Marble Sounds nog nooit. Hulde ook aan Renée Sys, gekend van haar solowerk op Zeal, die met haar fluwelen stem een paar extra laagjes in de songs aanboort. Zo ook in hét nummer van deze plaat, deze winter, “Tout Et Partout”, met een waanzinnig pakkende pianomelodie die de ogen op de grond gericht houdt. Een intimistisch pareltje dat hoeveel keer u het ook speelt altijd te kort zal blijven duren. Het was een buitenbeentje op de vorige albums geweest, het is het kloppende hart van Tautou nu. Ook “Ten Seconds To Count Down” danst heel traag op één tegel, waarbij de strijkers het ritme aangeven. Bloedmooi.
Ook tekstueel haalt Tautou een hoger niveau dan de voorgangers. De songs gaan over een nieuw begin, al dan niet met een broos zelfvertrouwen (“The Ins And Outs”, “The First Try”). Over dat dromen mag, nee moet (“It takes a thousand years to reach this goal of mine / But ten seconds to count down”), over verlangen als motor van het leven (“If my longings disappear / There’s no reason to be here”), en het verwerken van een relatiebreuk wordt omschreven met een van de mooiste metaforen sinds lang (“I play like broken records do / Le coeur a trente-trois tours / The songs keep skipping back to you”). Geen woord te veel op deze plaat, wat bijdraagt tot een onontkoombare, en daardoor totaal ongeforceerde weemoed die de daken wit kleurt al valt er geen volk sneeuw.
Marble Sounds is een band die zachtjes evolueert en daarvoor een minder evident zijpad neemt op zijn derde album. Het mooie aan Tautou is dan ook die ongedwongenheid: niet dat succes van de grootste hit achterna lopen, maar gewoon een zo mooi mogelijke plaat maken, wars van verwachtingen of momentum. De zalen zullen de komende maanden niet groter, maar wellicht nog voller zitten. Want zo gaat dat met de puurste schoonheid: die komt niet naar u toe, die vindt u zelf. Met Tautou komt de titel van mooiste band van België finaal Marble Sounds toe.
