Er zijn er die van geduldig en beredeneerd creëren en van het eindeloos bijvijlen hun specialiteit gemaakt hebben. Met een beetje geluk zorgt dat dan voor een oeuvre waarin de bescheiden of povere kwantiteit wordt gecompenseerd door een consistente kwaliteit. Maar je hebt er natuurlijk ook zoals Blank Realm, bands die werkelijk alles op de markt gooien. Het gevolg is dat je een discografie krijgt die misschien aanvoelt als een zootje, maar wel eerlijk is, een realistische dwarsdoorsnede van een afgelegd traject. En met het traject van Black Realm gaat het duidelijk in de goede richting.
Het kwartet uit Brisbane, Australië, rond twee broers, een zus en hun vriend, werd pas in 2008 opgericht, maar kan intussen stoefen met een stuk of twintig releases. Weliswaar zitten daar een resem cd-releases en tapes tussen, maar het zou al gaan om hun vijfde ‘echte’ album, ook al is het de eerste keer dat de opnames gebeurden in een fatsoenlijke studio. Van de geïmproviseerde lawaaitoestanden van de begindagen is alleszins weinig overgebleven. Anno 2015 is Blank Realm vooral goed in het in evenwicht houden van aanstekelijke, bij meerdere genres lenende gretigheid en een steeds nadrukkelijker op de voorgrond tredend songschrijversambacht.
Nergens is dat duidelijker dan in het redelijk magistrale tweeluik dat de plaat aftrapt. Opener “No Views” is met die koppig bonkende drive en kervende gitaren gemaakt om op een zomerse mixtape te belanden. PLAY en vlammen maar. Het hypnotische Fuzztones-ritme, de scheurende gitaren, de zeurende synth en schreeuwerige zang duwen het naar het terrein van de anthemische garagepunk die met een dodelijke swagger uithaalt. Rock-‘n-roll in z’n meest directe, aanstekelijke vorm. Vervolgens wisselt “River Of Longing” het sensuele en aardse in voor zweverige en lyrische postpunk die de gemeenschappelijke grond tussen The Cure en The Go-Betweens opzoekt. De beste pure popsong van het album.
Illegals In Heaven is opgebouwd volgens een haasje-overaanpak, waarbij de meer conventionele pop/rock-songs afgewisseld worden met zijstappen, waarvan de meeste erg geslaagd uitpakken. Vooral bij de ‘rockers’ dan: “Costume Drama” is tegelijkertijd springerige pop en wazige psychedelica, met een synthriedel die zich irritant snel onder de huid nestelt en een bas die regelmatig de TURBO-knop aanspreekt. “Flowers In Mind” heeft ergens in de buurt van het softe van The Pretenders gelegen en schiet in z’n laatste twee minuten in overstuurde gitaargruismodus, terwijl “Palace Of Love” de stemmen van drummer Daniel en toetseniste Sarah met verve uitspeelt.
Bij de overige songs is het meer een hit-or-miss-scenario. Is het met zwalpende slide-partijen opgebouwde “Cruel Night” eentje die doet denken aan de rootsverbasteringen van The Mekons, dan staat Daniel Spencers vocale Dylancadans al helemaal op de voorgrond in het schaamteloos romantische, maar ook weinig spannende “Dream Date”. Het door Sarah Spencers stem gedragen “Gold” is een bedwelmende én statige streep droompop verpakt in ambient-achtige toetsengolven. Het was ook een mooier slot geweest dan het drammerige “Too Late Now”, waarin de band zich te gemakkelijk bedient van een voorspelbare gitaarcrescendo dat live vermoedelijk goed zal uitpakken, maar hier tekortschiet.
Een paar opmerkingen en schoonheidsfouten kunnen echter niet verhullen dat die van Blank Realm met hun zoveelste release alweer een uitstekende plaat gemaakt hebben met een paar straffe pieken. En al dat gedoe met uitwaaierende gitaren, schurende texturen en die bewijzen van een brede platenkast ten spijt, valt vooral op dat ze zich bekwaamd hebben in het schrijven van songs met onweerstaanbare hooks. En daar is niks mis mee. Integendeel: nog van dat.
