Met SGF blies hij ons van de sokken. Nu ligt eindelijk het nieuwe album van Simon Spruyt in de winkel. Opnieuw is het voor de concurrentie achtervolgen geblazen.
In Junker. Een Pruisische Blues volgen we de jeugd van Ludwig von Schlitt. Op de overgang van de negentiende naar de twintigste eeuw groeit hij op in een familie waar de adellijke glorie al een tijd verbleekt is. Ze wonen nog op hun slot, maar toch ademt alles het verval uit. De moeder van Ludwig verblijft al jaren in Davos, in een soort kuuroord. Ludwigs oudere broer Oswald is zijn grote voorbeeld. Waar Ludwig echter meer introvert is, barst Oswald van energie en explosiviteit. Oswald vervult de familie met trots wanneer hij naar de cadetten van het koningsleger van Keizer Wilhelm mag gaan. Na enkele jaren is het ook Ludwigs beurt, maar voor hem blijkt het moeilijker om zich aan te passen. Toch blijken zijn schiettalenten hem goed van pas te komen.
Tegen de achtergrond van het Duitse Keizerrijk en de vooravond van de Eerste Wereldoorlog, schetst Simon Spruyt een rijk portret van de familie von Schlitt. De wat naïeve vader die tegen beter weten in blijft geloven in de grootsheid van zijn familie en de traditionele waarden, de afwezige moeder die toch een bepalende invloed op haar kinderen blijft uitoefenen: elk lid van het gezin is een complex karakter. Junker is een groots familiedrama met Ludwig als centrale figuur. Na de overdaad van SGF contrasteert Spruyt in Junker met een sobere stijl, zowel grafisch als qua scenario.
Toch is Junker geenszins een simpele hap. Zeker tekenkundig leeft Simon Spruyt zich volledig uit. De kleurtinten blijven doorheen het hele boek dezelfde, maar in het gebruik ervan verrast de auteur. Zo worden regelmatig harde witte lijnen gebruikt om contrasterende overgangen te maken tussen scènes. Het is opvallend hoe leesbaar Junker blijft, ondanks dat de auteur zichzelf een strenge beperking oplegt met de kleuren. Meer zelfs, het beperkte coloriet draagt bij tot de sfeer van weemoed die over het hele verhaal én de familie von Schlitt hangt.
Wat ambitie betreft, zijn er weinig jonge Vlaamse stripmakers die Simon Spruyt kunnen overtreffen. Door zijn doorgedreven eigenzinnigheid maakt hij dat zijn werk zeker geen spek voor ieders bek is. Daarentegen beklijft zijn werk langer omdat hij ook qua verhaal diepgaander en epischer durft zijn dan veel van zijn Vlaamse tijdgenoten. Na Nix en Serge Baeken vindt nu ook Simon Spruyt onderdak bij Blloan. Daarmee maakt dat label meer en meer een vroege belofte waar: het bieden van kansen aan Vlaamse stripmakers, naast het vertalen van internationale graphic novels.
Op zijn blog plaatst Simon Spruyt overigens al een tijd uittreksels van zijn nieuwe project Papa Zoglu. The Fantastic Voyages of the Cow Prince. Hierin herkennen we weer een vertrouwd absurdisme uit eerder werk, hoewel hij beeldend gezien toch opvallend verder blijft evolueren. Simon Spruyt is duidelijk niet voor één gat te vangen. Helaas is dat in de commerciële (strip)wereld niet altijd een voordeel. Doe met Junker daarom uw voordeel, en wel nu.
